Er is een herdenking voor een geliefde koordirigent die twee jaar geleden is overleden. Zijn leven passeert de revue en twee van zijn koren treden op. Zijn driejarige kleinkinderen Anita en Pieter zijn er ook bij. Hoe zinvol is dit?
Spelen en gillen
Vóór de bijeenkomst, in de pauze en na afloop rennen Anita en Pieter door het gebouw en spelen ze met het vele speelgoed in de kantine. Wat een feest: zoveel speelgoed, zo’n spannend gebouw, zoveel chips!
Hoe vallen de tweestemmige motetten van het ene koor en het vierstemmige Requiem van het andere koor? Onze peuters zitten tussen twintig volwassenen op het balkon – elk op een stoel. Al na enkele maten van het eerste motet gaan ze rondlopen. Omdat ze hardop praten, nemen twee volwassenen hen op schoot. Even zijn ze rustig. Dan willen ze naar elkaar en proberen ze zich gillend los te wurmen. De volwassenen gaan naast elkaar zitten zodat de kinderen met elkaar kunnen spelen. Weer is het even rustig. Dan ziet Pieter de tralies van het balkon – gillend reikt hij ernaar. De volwassene geeft mee. Anita geeft met een kreet aan hetzelfde te willen als haar neef. Al gauw trekken ze buiten de tralies om aan elkaars handen: ze gierend het uit van het lachen.
Enzovoort. Het is immers ‘ook hún opa’…
Regels
Voorschoolse kinderen en plechtigheden gaan niet samen. Pas vanaf de fase van het jonge schoolkind (gemiddeld 6,5-8,5 jaar) kan een kind zich gedurende een half uur of langer naar regels voegen zoals blijven zitten en zwijgen. En aan de inhoud van een plechtigheid hebben peuters en kleuters volstrekt niets. Zo geven Anita en Pieter niets om meerstemmige klassieke muziek. Omgekeerd is hun gedrag storend. Dat het Requiem even ontspoort, wordt door de familie echter afgedaan als ‘gelukkig hoorde niemand het vanwege Anita’s en Pieters gegil’.
‘Hún opa’
Ook de vlieger ‘het is hún opa’ gaat niet op. Omdat ze één waren toen hij overleed, hebben ze geen enkele herinnering aan hem en al helemaal niet aan zijn muziekleven…
Laat voorschoolse kinderen bij een bijeenkomst als geheel zijn, maar hou ze weg van de eigenlijke plechtigheid. Ook hier geldt: peuters en kleuters zijn geen jonge schoolkinderen.
Ewald Vervaet werkt bij Histos, een stichting die psychologisch onderzoek verricht en bevordert. Heb jij een vraag voor Ewald? Reageer dan op dit artikel en wie weet wordt hij binnenkort beantwoord.
