‘Mag ik vertellen van je lama en dat jij hem vroeg wat te doen en dat hij toen zei dat je zwanger moest worden?’, vroeg een vriendin die journalist is en mij wilde voorstellen aan haar collega. ‘Hmmm. Volgens mij vertel je het nu al maar oké.
Mijn verloofde en ik leerden elkaar kennen, toen mijn twee zonen de leeftijd bereikt hadden dat ik weer eens tijd voor mijzelf had, sterker nog dat er wel eens momenten in mijn leven waren dat ik me een ietsiepietsie verveelde. Heerlijk dus.
Sinds 1996 ben ik een boeddhist. Daarbij komt dat ik ook een lama heb. Deze man is er ook om hulp te vragen, advies te krijgen, mee te sparren, you name it. Nooit had ik hem een mail gestuurd om een vraag te stellen, maar nu leek het moment aangekomen om dat toch eens te gaan doen. Mijn mail was vrij uitgebreid. Ik vertelde dat ik dat jaar 40 zou worden, dat ik al 7 jaar een relatie had, dat ik uit eerdere relaties twee gezonde zonen had en dat ik er niet echt op zat te wachten weer zwanger te worden. Dat mijn verloofde heel graag kinderen wilde, en dat we nu niet meer wisten wat te doen.
Het antwoord van mijn lama was kort en bondig. Het duurde 36 uur voordat ik het durfde te delen met iemand en 48 uur voordat ik het aan mijn verloofde kon vertellen. “Wat is er mooier in een liefdesrelatie dan de ander te geven, word zwanger”. Mijn verloofde was er stil van. Hij wist niet dat ik mijn lama gemaild had. Ik zei er meteen bij dat dit niet betekende dat ik dus zwanger wilde raken, als hij dat maar niet dacht. We konden het nu heel voorzichtig over hebben, maar een besluit wilde ik pas nemen nadat ik er heel zeker van zou zijn. “Wat fijn dat we het er nu over kunnen hebben, dat er misschien een optie is, dat het bespreekbaar is”, in de ogen van mijn verloofde zag ik tranen.
Drie maanden lang heb ik dag en nacht nagedacht over wat te doen. Ik maakte lijstjes met alle plussen en minnen. Ik sprak met collega’s die baby’s haten, met collega’s die van baby’s houden. Ik sprak mijn zussen, mijn zonen, al mijn vrienden en uiteindelijk ook mijn ouders. En al pratende met al die verschillende mensen, kwam ik er steeds meer achter dat wat mij tegenhield angst was:
- Angst voor de dood (complicaties tijdens de bevalling)
- Angst voor verval (hangtieten, hangkont en rimpelbuik)
- Angst voor eenzaamheid (in mijn eentje thuiszitten met baby, geen tijd meer om met vrienden af te spreken)
- Angst voor een misvormd, ongelukkig of ongezond kind (ik heb al twee gezonde kinderen, ik moest het lot niet tarten…)
- Angst voor tijdgebrek (geen tijd meer om verhalen te schrijven, mezelf te ontwikkelen, met mezelf bezig te zijn)
- Angst voor vervelende opmerkingen ten aanzien van derde kind van derde vader
- Angst voor mijn relatie (ik was klaarblijkelijk niet goed in het onderhouden van een relatie en het hebben van een kind met diegene, al twee keer ging dat mis)
De lijst was nog langer maar de conclusie voor mij was dat ik alleen maar bang was voor scenario’s die voor mij ongunstig zouden uitpakken. Die mijn leven negatief zouden veranderen. Ik schaamde me bijna dat ik zo egocentrisch dacht. ‘Nee zeggen’, had een weinig spirituele drijfveer.
Ik maakte ook een lijst met Ja:
- Eindelijk zal ik weten wat voor kind mijn verloofde en ik samen kunnen creëren
- Nu kan ik eindelijk al die bewuste keuzes maken rondom opvoeding, die ik de vorige keren heb laten liggen
- Weer zwanger zijn, de baby voelen bewegen, dat is waanzinnig
- Drie kinderen, dat is wel erg gezellig
- Misschien weer een jongen, zoals ik als kind al voorspelde, dat zou zo grappig zijn
- Misschien een meisje, iets nieuws voor mij
- Ik zal mijn best doen nieuwe vriendschappen te beginnen met andere moeders van baby’s
- Hoe het ook loopt, wat voor kind ik ook zal krijgen, het zal sowieso mijn leven verreiken met allerlei nieuwe mooie ervaringen en leermomenten.
- Het houdt me jong
De ja argumenten, stroomden door mijn hart. Ze waren zo mooi en maakten me zo nieuwsgierig. Nadat ik bij mijn ouders geweest was, stond mijn besluit eigenlijk vast. Je moet weten dat mijn ouders een medische achtergrond hebben. De arts en de verpleegkundige, ja ze hebben elkaar in het ziekenhuis leren kennen, nee het is niet wat je denkt. Hij speelde voor zwarte Piet en zij werkte op de kinderafdeling. Maanden later herkende hij haar in een cafeetje en bloeide er een romance. Hoe dan ook, mijn ouders hebben, goed bedoeld, ons altijd gewaarschuwd voor gevaren voor ziektes of letsel. De ellende die zij op de operatiekamer gezien hadden, had ze gekleurd in hun waarneming en had gezorgd dat ze onbewust meer uitgingen van de foute afloop van dingen dan dat ze geloofden in de kracht positieve visualisatie. Ik had verwacht dat wanneer ik hen zou vragen wat te doen, zwanger te raken of niet, dat zij dan zouden aankomen met het gevaar van op late leeftijd zwanger raken. Ik moet hierbij vermelden dat een abortus voor mij geen optie zou zijn, ik wilde geen echo’s of testen, het kind zou welkom zijn zo als het zou zijn. Mijn ouders weten dit.
Maar grappig genoeg, mijn ouders waren zeer positief. En na wat heen en weer gepraat te hebben, zei mijn vader: ‘Mailin, in het leven is 1 ding zeker en dat is dat we op een dag zullen sterven. Al het andere is één grote verrassing. Dat is nou net het mooie van het leven. Geniet ervan en laat je niet leiden door angsten voor eventuele tegenslagen’. Ik viel ongeveer van mijn stoel. Wat prachtig en dat uit de mond van mijn overbezorgde vader! Toen ik mijn jas aandeed, zei mijn moeder: ‘En wat je ook mocht beslissen, wij staan achter je en zullen begrijpen wat je keuze is, maak je daar maar niet ongerust over’.
Er was een last van mijn schouders gevallen. Het leven is ook bijzonder met al haar onvoorspelbare facetten. Mijn keuze stond vast, zwanger zou ik worden. Thuis vertelde ik mijn verloofde wat ik besloten had. Er was echter nog 1 detail, ik zou dat jaar 40 worden en ik had wel zin om dat uitgebreid met alcohol te vieren. Dus konden we pas voor het eggie gaan neuken na mijn verjaardagsfeest. Zogezegd zogedaan. Ik vierde mijn verjaardag op zondag 16 mei, 1 dag voor mijn echte verjaardag omdat de maadnag zo’n rare dag is voor feesten. De volgende ochtend deden we het zonder condoom. ‘s Middags voelde ik mijn ovulatie en dacht ik: ‘Nee dit kan niet waar zijn, stel je voor, op mijn verjaardag, in één keer….?’ Drie weken later deed ik de test en bleek ik hartstikke zwanger te zijn. Dakini Fiore werd 22 februari 2011 geboren. Een gezonde meid die mijn leven, en dat van haar vader en onze relatie heeft gevuld met vreugde.
Mailin Fleur Landvreugd
