Op mijn 28ste was ik voor de eerste keer zwanger. Ik stopte met de pil en ging er van uit dat het wel even zou duren voor ik zwanger zou worden omdat ik al zou lang aan de pil was. Wat bleek, na één keer schieten was het al raak! De zwangerschap ging uitstekend. Nergens last van gehad. Nou ja, de laatste paar weken wel veel last van mijn heupen en lies gehad, maar daar dacht ik niet veel van. De bevalling was een ander verhaal, deze was zeer traumatisch met een levensbedreigende situatie als afsluiting.
Met 41 weken, rond middernacht kondigde de bevalling zich aan met het breken van de vliezen. Heel langzaam kwamen de weeën op gang en zo rond een uur of 4 vond ik ze al best heftig. Om een beetje afleiding te krijgen zijn we midden in de nacht een rondje door de wijk gaan lopen.
Niet zo zeuren
‘s Morgens om 9 uur zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Bleek ik pas 3 cm ontsluiting te hebben. Wat een teleurstelling!! Maar goed, de weeën waren best uit te houden, dus een ruggeprik was niet nodig. Na een paar uur schoot het wat meer op en zo rond een uur of 5 kreeg ik persweeën. Ik had inmiddels volledige ontsluiting. Het lukte maar niet om mijn meisje eruit te krijgen. Na een uur persen nog steeds geen beweging in te krijgen. Langzaam maar zeker begon ik last van mijn ribben en longen te krijgen. Ik gaf dat aan de verloskundige aan, maar ja, dat hoort er nou eenmaal bij, niet zo zeuren en doorpersen!
Keizersnede
Na twee uur persen was er ineens paniek, ik weet zelf niet meer zo goed wat er aan de hand was, maar er stond plots een heel team van doktoren aan mijn bed en ik werd naar de O.K. gebracht voor een keizersnede. Beneden op de O.K. werd nog even geprobeerd om met een tang mijn meisje eruit te trekken, maar ook dat lukte niet. Dus… hupakee, ritssluiting erin en pfffff… Mai was geboren. Een mooi gezond meisje van ruim 3 pond.
Ik had een longembolie
Ik had een longembolieZe werd meegenomen naar de kinderarts samen met mijn man en ik werd weer dichtgemaakt en naar de verkoeverkamer gebracht. Het duurde wel een uur voor ik mijn kleintje in mijn handen kon nemen. Dat vond ik echt niet fijn.
Gekneusde ribben?
Op de verkoever had ik nog steeds erg veel last van mijn ribben en longen. Ik dacht dat Mai tijdens de bevalling hard tegen mijn ribben had geschopt ofzo, want het voelde echt als een gekneusde rib. Ademhalen ging lastig.
‘s Avonds werd de pijn steeds heftiger en ademhalen begon echt een probleem te worden. Rond 23:00 uur kreeg ik echt bijna geen adem meer en heb ik er toch maar even een verpleger bij gehaald. Die wist meteen wat er aan de hand was en haalde een arts erbij. Deze stuurde me midden in de nacht door voor een CT scan. Ik had een longembolie. Een longembolie is een bloedpropje dat vast komt te zitten in je longen en kan levensbedreigend zijn.
Longembolie
Ik kreeg medicijnen en extra zuurstof. Gelukkig ging het na een paar dagen een stuk beter en kon ik weer beter ademhalen. Ik heb nog bijna 2 weken in het ziekenhuis gelegen voor ik eindelijk lekker naar huis mocht en mijn lieve kleine meisje in haar eigen bedje kon leggen. Wel moest ik nog een paar maanden injecties nemen met antistollingsmiddelen en iedere week naar de trombosedienst om mijn bloed te laten controleren. Waar de longembolie vandaan kwam is niet helemaal duidelijk. Waarschijnlijk heb ik tijdens de laatste weken van de zwangerschap een trombose (bloedpropje in een ader) in mijn lies gehad die is losgeschoten tijdens de bevalling.
Het was een heftige bevalling die nu alweer bijna 11 jaar geleden is. Ik heb inmiddels nog twee kindjes gekregen. Alle twee ook weer met een keizersnede.
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
