Moeder had besloten dat het tijd werd voor een weekje vakantie. De mogelijkheid om een vouwwagen uit te proberen deed zich voor en moeder besloot dat ze een weekje gingen kamperen. Vader en moeder hadden nog nooit samen gekampeerd en dat er dan ook nog een peutertje mee ging zorgde voor een uitdaging. Opa en oma zijn doorgewinterde kampeerders en dus was al snel het plan gesmeed om samen te gaan kamperen. Opa en oma met de caravan en vader en moeder met een leenvouwwagen.
Tijdens de voorbereidingen van deze vakantie besloten vader en moeder dat de fietsen meegingen. Dat zou dochter leuk vinden, lekker fietsen in de duinen. Een fantastisch plan leek het, tot er op een dag een telefoontje kwam van oma. Oma had een fiets met trapondersteuning gekocht. Moeder verslikte zich bijna in haar koffie en had tien minuten nodig om bij te komen van de lachbui die ze kreeg. Oma is pas begin 50, dan was trapondersteuning toch zeker onzin, maar oma vond dit juist hartstikke fijn.
Tijdens familie bijeenkomsten na dit telefoontje moest oma het ontgelden. Zo vroeg moeder of de kilometer teller wel afgesteld was om de helft van de kilometers te tellen, oma had ze immers niet allemaal zelf gefietst en iemand durfde het woord ‘bejaarde’ in de mond te nemen. Oma lachte minzaam en zei dat iedereen mocht lachen en zij zou iedereen nog wel eens horen als de fiets binnen was.
De dag van de vakantie brak aan en de fietsen werden vakkundig op de vouwwagen gezet. Zo vertrok de hele familie naar het schitterende Schoorl voor een weekje kamperen. Over het kamperen zelf, met een peuter en veel regen, later meer.
Op een miezerige ochtend besloot de familie te gaan fietsen door de duinen. Moeder fietste trots op haar mooie moederfiets met dochterlief voorop. Ze zat zich net te bedenken hoe ontzettend blij ze was met haar moeder fiets toen de eerste helling zich aandiende. Ineens merkte moeder wel dat ze voor een stevige, lees zwaardere, fiets had gekozen en heuveltje op was best zwaar. Flink hijgend kwam moeder boven en naar beneden fietste ze weer heerlijk door.
Bij de volgende helling werd het toch een stukje zwaarder. Moeder fietste zo hard als ze kon, maar ze bleef flink achter op de groep. Tot haar grote frustratie zag ze oma fluitend alle heuvels nemen. Wie lacht hier nu het hardst. Vastbesloten om zich niet te laten kennen gooide moeder er nog een schepje bovenop en trapte totdat ze geen lucht meer kreeg, maar oma fietste op haar elektrische fiets nog steeds ver voor, fluitend!
Moeder gaf het op en vroeg oma om haar even een duwtje mee te geven. Oma zag haar overwinning en was de beroerdste niet. Ze gaf moeder een flinke duw, waardoor ze ook deze heuvel toch op kwam. Heel zachtjes zei moeder tegen oma:” Ik zou willen dat ik net zo’n fiets had als jij, het is toch wel zwaar fietsen zo.” Oma glimlachte en hield wijs haar mond, ze genoot van haar overwinning.
