Toen ik nog een puber was op de middelbare school schreef ik tijdens de les stiekem korte briefjes naar mijn vriendinnetje. Deze werden opgefrommeld en tijdens mijn route naar het toilet geheimzinnig op haar bureau gedropt. Mijn agenda werd volgeplakt met foto’s, concertkaartjes en andere speciale herinneringen. Mijn wiskundeschrift was een waar kunstwerk van karikatures en doodles.
Geen handgeschreven briefjes
Tegenwoordig gebeurt hetzelfde, maar dan met SMS, Facebook en Twitter. Kinderen worden afgeleidt van de dagelijkse gang van zaken in de klas door hun getweet, getex en gelike. De romantiek van het schrijven van een handgeschreven briefje is verdenen en vervangen door emoticons en zorgvuldig gekozen lettertypen.
Herinneringen van tieners zijn digitaal
75% van de tieners text regelmatig en in 2011 stuurden tieners gemiddels 60 textberichten per dag. Volgens de 10000memories app, 86% van de herinneringen van tieners zijn digitaal. Handgeschreven briefjes zijn veel te analoog voor de hedendaagse tieners.
Controle van ouders
SMS’en is een van de weinige communicatiemethoden van tieners waar ouders vaak maar weinig zicht op hebben. Anders dan bij Facebook, waar ouders vaak geaccepteerd worden als “vrienden” is sms’en privé, een plaats waar tieners hun geheimen met vrienden kunnen delen zonder dat ouders ze mee kunnen lezen. Eigenlijk net zoals de geheime handgeschreven briefjes in de klas.
Is er wel zoveel veranderd?
Er zijn verschillende apps op de markt die monitoren wat er op een telefoon gebeurt zodat ouders kunnen bijhouden wat, hoeveel, waarnaar toe en wanneer een kind text, maar de vraag is of deze programma’s er echt voor kunnen zorgen dat het gedrag van hun kinderen zal veranderen. Misschien moeten ouders gewoon accepteren dat hun kinderen “geheime” briefjes blijven versturen, welliswaar niet meer handgeschreven, maar via een persoonlijk smsje. Is er eigenlijk wel zoveel veranderd?
