Griep sloop afgelopen weekend ons huis binnen. Als eerste had hij (of is griep een zij?) onze jongste te pakken. Met een zelfde vaart volgden de andere drie kinderen. Om vervolgens mezelf met al zijn kracht te overspoelen. Griep had me in zijn greep en goed. Het is lang geleden dat ik me zo beroerd heb gevoeld en ik dagen in bed heb doorgebracht, slapend en als ik wakker werd dan moest ik spugen of iets anders. Ondertussen werd ons huishouden bestierd door manlief, de griep had geen vat op hem.
Ben ik de enige moeder die het knap lastig vindt om de touwtjes uit handen te geven en alles toe te vertrouwen aan haar echtgenoot? Hoe beroerd ik me ook voelde, om 7.30 uur schoot ik recht overeind in bed en appte ik mijn man: “jongste heeft gym, vergeet zijn gymtas niet!” Of: “misschien kun je nu even een was erin doen”.
Toen ik na een paar dagen dacht wel weer wat beneden op de bank te kunnen hangen, werd ik me pas echt bewust van mijn controledwang. Even om een glas water naar de keuken strompelen werd snel al zuchtend en steunend vieze vaatdoekjes verzamelen, rondslingerende schoenen opruimen en de gootsteen even schoon boenen. Totdat hij achter me opdoemde… mijn grote, niet zieke, boze echtgenoot! In ferme taal werd me duidelijk gemaakt dat ik in de keuken niets te zoeken had. Ik strompelde met hangende pootjes terug naar de bank waar ik bijna struikelde over een rondslingerende trui.
Manlief ging nog even door met preken. Of ik wel door had dat de kinderen gewoon op tijd op school zijn, dat de was draait en dat er iedere avond eten op tafel staat.. en ja, dat sommige dingen anders gaan dat is een feit maar is dat erg? Ik schudde schuldbewust mijn hoofd, zei sorry en vertrok maar snel naar mijn warme bed.
Maar even tussen ons moeders, hoe kan het dat ze het gewoon niet zien? De vuilnisbak die uitpuilt, schoenen die door de gang verspreid liggen, een pyjamashirt dat een hele dag op de bank blijft liggen en schooltassen die in de keuken op een hoop gegooid zijn. Serieus, is het mogelijk om te functioneren in dit huis zonder je rot te ergeren aan alle zooi?
Liggend in mijn bed startte ik in mijn hoofd eigenhandig een cursus ‘loslaten’. Ik hield alleen pauze wanneer ik even naar het toilet moest rennen, verder geen details. Enfin, mijn cursus loslaten startte ik met het herhalen van de zin:
‘zoals hij het huishouden draaiende houdt, is ook een manier en deze is niet slechter, alleen een beetje anders’.
Best intensief hoor om zo’n zin in je hoofd telkens te herhalen en ook daadwerkelijk stil te staan bij de inhoud daarvan.
Want, dit was de theorie. Straks als ik weer even beneden zou zijn dan volgde de praktijk! Toen manlief, best laat overigens, de kleintjes naar bed had gebracht besloot ik om weer eens beneden te gaan kijken. Bij elke traptrede fluisterde ik in mezelf: ‘zijn manier is niet slechter, alleen een beetje anders’. Oudste zoon zat over zijn mobiel gebogen op de bank, het leek mij allang huiswerktijd, ik opende mijn mond, haalde diep adem maar bedacht me net op tijd… ‘niet slechter maar anders’.
Ik besloot me te concentreren op de krant maar de letters dansten voor mijn ogen. Tweede zoon had net getraind en zat met zijn scheenbeschermers aan achter de laptop. “Hoezo heb je je..”, en ik beet op mijn lip.
‘Loslaten’ zei ik in mijn hoofd.
Al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat ik nog wat tijd nodig zou hebben om mijn cursus ‘loslaten’ met een voldoende te kunnen afronden. “Waarom zijn de gordijnen nog open?” floepte eruit en manlief plofte bijna. Ik ben naar mijn bed gevlucht en droomde al snel van een schoon, fris en opgeruimd huis.
Het is nu drie dagen later. Ik moet je eerlijk bekennen, mijn cursus was een flop. Het lukt me niet, echt ik weet het, zijn manier is niet slechter, alleen een beetje anders. Sinds vandaag doe ik weer mee, nog wat wiebelig en snel moe maar ik ben er. Ik heb manlief geprezen en bedankt voor al zijn goede zorgen en ik meende het.
“Ik ben blij dat je er weer bent”, zei hij. Ik ben ook blij dat ik er weer ben maar laat me nu met rust, ik heb het een en ander op te ruimen.
