Nu mijn grote kleine vent van anderhalf heel goed zelf kan lopen en iedere keer uit de kinderwagen klimt is er geen houden meer aan. Ik ren me rot en het zweet staat me op mijn rug na een wandeling naar het dorp. Het is een weglopertje. En luisteren ho maar. Nu zit ik te denken of het wat is om zo’n tuigje voor de kleine te gaan gebruiken. Je weet wel, zo’n riempje zodat hij als een hondje naast je blijft lopen. Ik heb een paar vriendinnen gevraag hoe zij er over denken. Margo zegt: “No Way”, Katinka zegt: “Tuurlijk, moet je gewoon doen”. Lees hier hun onderbouwing.
Margo, moeder van Bram, 5 jaar oud:
Absoluut niet doen! Toen Bram een jaar of 2 was kreeg ik een über schattig rugzakje voor hem kado. Bij het uitpakken ontdekte ik een lange riem met een klip die ik aan de rugzak vast kon maken. Bram is echt een behoorlijke boef, lekker actief en een echte ontdekker. Hoewel Bram er vaker van door ging dan wenselijk was heb ik er nooit over nagedacht om een riempje voor hem te gebruiken. Ik hou er niet van om anderen te bekritiseren, maar sinds dat toch een genetisch bij-product is van het moederschap doe ik het lekker toch. Ik denk dat ouders die hun kind aan een riempje houden lui zijn. Het komt op mij nogal wreed over om je kindje rond te trekken in plaats van de tijd te nemen om hem te leren hoe hij zich in de wijde wereld moet gedragen.
Het verbaast me ook niet als ik een aangelijnd kind in een driftbui zie uitbarsten. Zelfs verantwoordelijke hondeneigenaren hebben een techniek, gewoonlijk geleerd tijdens een puppy cursus, die hun hond op een respectvole manier leren wat de regels zijn. Ik zie nooit ouders met een aangelijnd kind deze techniek toepassen.
Wist ik in het begin hoe ik het moest aanpakken met Bram? Zeker niet. Maar via andere moeders leerde ik de methode waarbij je je kindje leert om direct te stoppen bij een bepaald woord. We gingen naar het park (ver weg van auto’s natuurlijk). Daar liet ik Bram gaan. Toen hij zo’n 10 meter van me weg was riep ik “STOP”. Als hij stopte beloonde ik hem met complimentejes. Uiteindelijk werd het een gewoonte en konden we het ook op de stoep naast de weg proberen. Als hij toch door rende moest hij in de kinderwagen. We hebben dit eindeloos geprobeert tot hij het door had. (klinkt wel een beetje als puppy training toch?)
Als je het niet aan kunt om meerdere kinderen te begeleiden, zorg dan dat je hulp krijgt van vrienden of familie. Het is jouw taak als ouder je kindje te leren om de weg over te steken en bij je in de buurt te blijven tijdens een wandeling.
Katinka, moeder van Suze en Maartje, 6 jaar oud:
Tuurlijk, moet je doen! Ik ben helemaal voor een tuigje. Waarom mensen denken dat het wreed is begrijp ik niet. Onze maatschappij vindt het prima dat we een tuig gebruiken voor een paard of een hond, zelfs een fret zodat deze niet wegloopt, maar ik zou mijn kindjes, zomaar voor een vrachtwagen laten rennen?
Tuurlijk, er zijn andere oplossingen. Je zou je kindje kunnen dragen. Maar op een gegeven moment wil ze toch zelf lopen of je loopt een rughernia op (of allebei). Handje vasthouden is niet fijn voor een langere periode. Bedenk maar eens hoe het voelt als je iemands klamme hand voor een uur vast zou moeten houden (liever niet). Dan zou je je kindje nog vast kunnen binden in de kinderwagen, tenzij je kindje alle mogelijke manieren vindt om er toch uit te wurmen en eruit te tuimelen – meestal met zijn gezicht in modder terwijl hij iets niet zo heel gezonds aan het eten is. Vervolgens moet je je kleintje troosten terwijl hij helemaal onder de modder, snot en suikerspin zit. “Wat zal ik aantrekken tijdens de uitreiking van de Moeder Van Het Jaar Award” denk je dan bij jezelf.
Ik heb een meisjes tweeling, ik heb ze nooit in een tuigje meegenomen, maar dat betekent niet dat ik het niet zou hebben gewild. Ik probeerde gewoon situaties te vermijden waar een tuigje de perfecte oplossing zou zijn geweest. Helaas kon ik niet goed tegen de veroordelende blinken en opmerkingen van andere mensen (die zelf meestal geen kinderen hebben) en ik kan helemaal niet tegen de angst dat mijn meiden een ongeluk zouden krijgen als ik ze zelfstandig liet rondrennen. Je kent allemaal wel dat gevoel als je naar beneden kijkt en je kleintje staat niet meer naast je. Je hart begint te racen en het zweet breekt je uit. En net als je je kindje ziet roept ze “Kijk Mama!” om vervolgens een hele drukke mensen menigte in te stappen. Ik kan er niet tegen. Dus, mijn kinderen en ik hebben een hoop pret gemist omdat ik gewoon niet tegen de angst en druk van de veroordelingen kon.
Kijk, al kies je voor een tuigje, armbandje of een schattige rugzak, het doel is je kinderen veilig te houden. En daar is niks mis mee denk ik.
Conclusie
Ik ben er nog steeds niet helemaal uit. Ik denk dat zowel Margo als Katinka een punt hebben. Ik neig een beetje in de richting van Katinka, maar ik zelf ben ook nogal vatbaar voor kritiek van andere mensen en weet niet of ik vol zelfvertrouwen de supermarkt in zou kunnen stappen met mijn kleine dreumes aan een riempje.
Een vraagje aan mijn mede mamabloggers:
Marisca van www.mamablogger.nl
Tamara van www.themommydiaries.nl
Manon van www.littlewonderworld.nl
Wat vinden jullie? Een tuigje, kan dat of niet?
Thank you Chelsea for the featured image!
