Ouderbetrokkenheid: Visie van een leerkracht

Een reactie van een leerkracht op de oproep van Mevrouw Bijsterveldt;  Laten we het SAMEN doen!.

“Mijn zoon heeft strafwerk gekregen en daar ben ik het nietmee eens?” Vroeger was het de omgekeerde wereld, niet alleen moeders wil was wet, maar die van juf en meester op school, ze stonden op een hoog voetstuk.Tegenwoordig is het tegenovergestelde, alles wordt in twijfel getrokken. Leerkrachten worden om het minste door ouders op het matje geroepen en hebben bijna een dagtaak aan het zichzelf en hun handelen in de klas te verdedigen.

Maar wanneer er een voorlichtingsavond wordt georganiseerd door een oudercomité over bijvoorbeeld de invloed van internet op onze kinderen of het gebruik van ‘straattaal’, dan zijn alleen leerkrachten en het organiserend oudercomité aanwezig. Waar zijn de ouders die zoveel kritiek hebben?

Laten we hopen dat dat nou juist is wat Mevrouw Bijsterveldt bedoelt. Ze doelt wellicht niet op de werkende mama’s die het regelmatig af moeten laten weten, omdat ze werken en er geen snipperdag aan kunnen opofferen om als rijder mee te kunnen naar de kinderboerderij. Deze snipperdagen hebben ze namelijk hard nodig voor wanneer een kind ziek is. Denken we nou echt dat die moeders dat niet verschrikkelijk vinden, dat ze niet vaker als hulpouder op school zouden willen zijn?  Juist deze ouders dragen vaak een ander steentje bij, de één kan van haar werk soms voor bijzondere materialen zorgen, een ander kan thuis verstelwerk doen aan de verkleedkleding en bij weer een ander kan papa eenmaal per jaar wat klusjes in
de klas komen doen, omdat papa aannemer is en héél handig. Eén keer per jaar,maar juf is erg dankbaar voor deze hulp en inzet.

School mag geen rolmodel meer zijn, geen voorbeeld, want daarmee bestaat de kans dat de eigen opvoeding thuis niet zou deugen. Wanneer gaan we beseffen dat het de kracht van SAMEN is? Het zou geen strijd moeten zijn wie het beter kan of beter doet, we doen het samen voor het beste ‘resultaat’.

“Eefje wil niet eten en ouders maken zich erg zorgen. Niets helpt, ze hebben alles al geprobeerd, het enige wat ze wil is pannenkoeken en uiteindelijk mag ze die dan eten, want dan eet ze in ieder geval iets. Ik wil graag helpen, ze heeft een gesprekje met Eefje en ook tijdens het kringgesprek in de klas wordt er aandacht aan besteed . Ik spreek met Eefje af dat ze een sticker krijgt als ze ’s ochtends een boterham eet en bij het avondeten van alles een hapje. Na anderhalve week is de beloningskaart niet meer nodig. Dat is de kracht van SAMEN.  Ook de leerkracht is vaak thuis een ouder en weet als geen ander hoe ‘zwak’ je kunt zijn als het om je eigen kind gaat. Het is ‘makkelijker’ met een klas van 30 leerlingen, dan met twee eigen kinderen thuis.

Zoonlief heeft strafwerk gekregen en vader is het er niet mee eens. “Wie denk jij wel dat je bent om mijn zoon andere regels op te leggen, zo doen wij het thuis niet hoor!”  Dat klopt, maar school is thuis niet en dat hoeft ook niet.  Op school handhaven we maatschappelijke regels, waar elke leerling zich strikt aan dient te houden en bij overtreding volgt een sanctie. School doet dit niet om ouders te pesten of om de beste te willen zijn. School doet dit omdat het zo hoort en ook makkelijker is, er is meer (objectieve)  afstand tussen leerkracht/kind, dan tussen ouder/kind. Logisch toch. Bundel die krachten en werk hierin SAMEN!

School vraagt om ouderbetrokkenheid en dat ligt niet in het wel of niet hulpouder kunnen zijn. School vraagt betrokkenheid door begrip en samenwerking. School staat voor maatschappelijke normen en waarden die we toch allemaal aan onze kinderen mee willen geven. Waarom wordt het dan altijd in twijfel getrokken?  Overschreeuwen we met het ter discussie stellen niet steeds onze eigen onzekerheid?

Helaas kan Mevrouw Bijsterveldt hierin niets betekenen. Dat moeten we zelf doen, SAMEN met de school van onze kinderen. School en ouders zijn geen concurrent van elkaar, we zijn een TEAM!

Visited 12 times, 1 visit(s) today