Hij scheen roze met glitters te zijn, of blauw met een gouden randje. Hij scheen groots, meeslepend, emotioneel en vooral heel mooi te zijn; de roze wolk. Ik zag hem niet. En hoewel het op dat moment voelde als falen begin ik inmiddels te begrijpen dat ik zo gek nog niet ben. Dat die roze wolk vaak niet zo roze is als ons is beloofd. Dat het geen schande is als je niets van die roze wolk ziet in de kraamperiode. Dat roze met zwarte stippen ook goed is.
[ads/]Genieten
Het begon allemaal ruim 6 jaar geleden, op 15 januari 2012 werd Quinten geboren. Na een nachtje ziekenhuis mochten we naar huis. Daar sta je dan thuis, met je kersverse baby in een autostoeltje, een onderbroek vol kraamverband en eigenlijk heb je geen idee wat je moet doen. Als het aan mijn omgeving lag was ik al begonnen met genieten toen hij 2 minuten oud was, de praktijk bleek anders. Hoewel we een engel van een kraamverzorgster hadden maakte ik me de hele dag alleen maar druk. Dronk hij wel genoeg? Plaste hij wel genoeg? Waarom sliep hij ‘s nachts niet? En ik was ZO MOE! Iedereen die op kraambezoek kwam zei hetzelfde: “Je geniet nu zeker wel he? Wat een heerlijk mannetje!” Begrijp me niet verkeerd, ik genoot, we hadden momenten dat we genoten. Maar er waren genoeg momenten dat ik helemaal niet genoot. Dat ik huilend zat te voeden omdat het de twintigste keer die dag was en ik niet meer wist hoe ik mijn ogen open moest houden. Dat het bloed langs m’n benen liep omdat ik voor de eenentwintigste keer moest voeden en daardoor vergat naar het toilet te gaan. Omdat ik gewoon helemaal niet wist of ik wel klaar was voor het moederschap en heel bang was dat ik aan de lopende band alles fout deed.
Zwarte stippen
Dat het huilen van je eigen baby zo door je hart kan snijden had ik nooit verwacht. Op sommige momenten leek het niet te stoppen en liep ik uren rondjes met hem door de kamer omdat ik niet wist wat ik anders moest doen. Soms legde ik hem ten einde raad in de box om zelf even 5 minuten naar boven te gaan zodat ik het even niet hoefde te horen. Zodat ik even tot mezelf kon komen voordat ik weer helemaal in het teken van hem stond. Zodat ik af en toe, die paar minuten per dag, me nog heel even mezelf kon voelen. Achteraf schaamde ik me altijd, welke moeder loopt er nou bij haar huilende baby weg omdat ze het even niet meer aankan? Waarom kon ik hem niet gewoon in slaap wiegen…? Het knaagde aan me en naar de buitenwereld toe speelde ik mooi weer; het was een heerlijke baby en ik genoot met volle teugen. Diep in mijn hart wist ik natuurlijk dat dat niet zo was. Het is niet alleen roze of blauw, er zijn zwarte stippen. Het genieten was met vlagen en soms huilde ik gewoon lekker een potje met hem mee.
[ads/]Nog een baby
Uiteindelijk kwam er nog een baby; Faylicia. Waar ik dacht dat Quinten veel huilde wist Faylicia dit moeiteloos te overtreffen. Quinten huilde ongeveer 2 uur per dag, iets wat achteraf vrij normaal bleek te zijn. Faylicia huilde zo ongeveer meer dan ze sliep en als ze sliep was ik zo op van de stress dat ik zelf niet kon slapen. Ik had gedacht dat ik deze baby wel even opvoedde met twee vingers in mijn neus, het was tenslotte de tweede. Toen ze met een spoedkeizersnede ter wereld kwam en vervolgens alleen maar afviel, niet wist hoe ze moest drinken en niet stopte met huilen besefte ik me ineens dat het altijd erger kan. Ineens keek ik met gemengde gevoelens terug naar de kraamtijd van Quinten: het was zo slecht nog niet geweest. De kraamtijd van Faylicia vochten we ons een beetje doorheen, net zoals het gehele eerste jaar. De voedingen, het huilen, er leek op sommige momenten geen einde aan te komen. Gelukkig kon ik toen al beter relativeren: “ze huilt niet expres, ze is mijn dochter en we moeten aan elkaar wennen.” Zo overleefden we het eerste jaar.
[ads/]Dankbaar
Natuurlijk ben ik heel erg dankbaar voor beide kinderen en zou ik ze nooit willen missen. Maar de laatste 2 jaar besef ik me des te meer dat open en eerlijk zijn over hoe het leven met baby’s en kinderen is zoveel meer kan bieden aan andere moeders. Het schijnt op internet nog steeds een schande te zijn als je toegeeft dat kinderen hebben zwaar is, maar elke keer als ik dit tegen een medemoeder zeg doen we daarna nog net geen herkenningsdansje. Want het leven met kinderen IS zwaar en de roze wolk waar veel over gepraat wordt blijkt er vaak niet eens te zijn. Het zijn meer roze momentjes, momentjes waarop je compleet gelukkig bent als je naar je baby kijkt. De schaduwzijde daarvan is dat je ook vaak genoeg met je handen in het haar zit omdat je baby niet stopt met huilen. En dat mag, zolang je nog maar energie kan halen uit de geluksmomentjes. Want die tijd komt nooit meer terug.
