Ik ben ziek! Ik kan er ook niet meer omheen en kan het zeker niet meer ontkennen. Dit jaar ben ook ik geveld door de griep. En een bijholteontsteking. En een luchtweginfectie. En als klap op de vuurpijl, een blaasontsteking. Ik, die eigenlijk nooit echt ziek is. Of nou ja, misschien wel ziek is maar dat gewoon straal negeert.
Te druk om ziek te zijn
Ik heb het druk met mijn werk op school, ben op alle andere dagen natuurlijk thuismama voor het peutermeisje, partner voor vriendlief en probeer er ook nog wat hobbies op na te houden. Daarnaast probeer ik natuurlijk een perfect huishouden te runnen (haha, goeie grap) en heb ik ook de zorg voor de honden. Ik heb gewoonweg geen tijd om ziek te zijn!
Het verhaal gaat verder na deze korte onderbreking
Nieuwe Rage: Squishies
Ken jij squishy speelgoed al? Dit zijn kleine speeltjes gemaakt van schuim waar je mee kunt friemelen en in kunt knijpen, een soort stressbal. Als je ze inknijpt vormen ze heel langzaam weer terug naar hun vorm, dit heet slow rising.
Mama’s kunnen niet ziek zijn
Ik herinner me van vroeger dat mijn moeder nooit ziek was. Mijn vader wel eens en die lag dan gerust twee weken op bed. (In die tijd had je dus ook al de Manflu). Maar mijn moeder ziek? Nee, echt nooit. Ik zag haar wel eens een aspirientje nemen, of zeggen dat ze hoofdpijn had en of mijn broer en ik een beetje rustiger ruzie konden maken. Maar ziek in bed? Nooit. Ik kan het me dan ook nog goed herinneren dat ik een keer extra moest overblijven, want ‘Mama was ziek en had naar school gebeld dat ze me echt niet kon komen halen’. Ik weet dat ik het overblijfuur alleen maar heb zitten huilen. Mijn mama was ziek! Dat was verschrikkelijk!
Soms is het niet anders
Maar dan heb je sommige situaties waarbij het gewoon niet anders is. Net zoals nu bij mij. Ik heb echt tot het einde doorgeploeterd. En op dat moment is het wijs om er maar gewoon aan toe te geven. Dat je gewoon echt niet meer kan en dat het enige wat je kunt doen is naar de dokter gaan, een kuurtje halen en flink uitzieken. Je ziekmelden op je werk, alleen het hoognodige huishouden doen, want schone onderbroeken zijn natuurlijk wel fijn, je kids naar school/KDV/Oma brengen, en zelf je bed weer in kruipen. Dat is wat ik deed. Maar of ik daar nou echt gelukkig of beter van word, dat weet ik niet zo goed.
Schuldgevoel
Het allerergste aan ziek zijn en ziekmelden, vind ik het schuldgevoel. Ik heb zelfs met 40 graden koorts nog het idee dat ik spijbel. Misschien is dat genetisch bepaald bij juffen. Ik kan het ook maar moeilijk verkroppen om ‘mijn kinderen’ aan hun lot (lees: de invaller) over te laten. Ik ben altijd bang dat er iemand in mijn klas komt die niet weet hoe ik het wil hebben, die dingen anders aanpakt of die niet alles kan vinden wat ze nodig heeft. Mijn duopartner en ik zijn nogal chaotisch, maar begrijpen dat van elkaar, dus dat werkt heel goed. Als ik ziek thuis ben van werk, ben ik gerust nog de hele dag bezig met doemdenken over hoe het er aan toe gaat. Daarnaast, hoe kan de juf nou ziek thuis zijn? Die woont toch gewoon op school?
De man kan ook wel iets doen
Natuurlijk sta je er niet alleen voor als je ziek bent. Je vent is er ook nog! (Sorry, single mama’s. Vullen jullie zelf even iemand in? Je moeder/buurvrouw/vriendin etc.) Nu heb ik een exemplaar dat tegen me zegt: ‘Blijf maar lekker liggen, ik ga een kopje thee voor je zetten en neem het peutermeisje mee naar beneden’. En als ik hem vraag of hij even iets wil bedenken voor het eten, lukt dat vaak ook nog wel, ook al is dat dan vaak de keuze uit afhaal of bezorg, maar hey, hij doet zijn best! Geef hem een paar simpele opdrachten, en vraag hem niet om na te doen wat jij normaal allemaal in een dag propt. Dat draait alleen maar uit op een teleurstelling aan beide kanten.
Beterschap
En dan komt dat moment dat je pijnstillers gaan werken en het kuurtje aanslaat en je het idee krijgt dat je weer mens begint te worden. Je hebt het overleefd! Langzaamaan pakt je alles weer op. Je durft weer even naar buiten, misschien zelfs een boodschapje te doen. Je gooit nog even een wasje in de machine, geeft een slinger aan de stofzuiger en belt je baas dat je er de volgende werkdag weer bij bent.
En stilletjes beloof je jezelf één ding: Beterschap!
