Het lijkt nog zo kortgeleden dat Jasmijn in het kinderstoeltje voor mij op de fiets zat. Geweldig vond ik dat. Ik ben helemaal geen fietser maar dat kleine prulleke voor mij, heerlijk. Lekker veilig voorop en overal met dat knuisje naar wijzen. Alles benoemen waar je langs fietst en die kleine alles na brabbelen. Langs de weilanden, kijken naar de schapen en koeien. Nu woon ik daar vlak bij dus zulke afstanden waren het niet, gelukkig voor een antifietser, maar wel ontzettend genieten. Heb me wel vaak afgevraagd of ze er geen nekhernia aan over zou houden. De manier waarop die kleintjes vaak in slapen vallen tegen je arm aan, helemaal scheef en met een knik in dat nekje. Later zat ze achterop met zusje Merel voorop in het kinderzitje. Hoe ik ooit zo boodschappen heb kunnen doen? Twee kinderen op de fiets en aan mijn stuur de tassen met boodschappen. Maar ging altijd goed en was gezellig.
Van zijwieltjes naar rijbewijs
Dan het zelf leren fietsen. Met zijwieltjes ging het prima, zonder zijwieltjes was het een middagje achter haar aanrennen maar binnen no time had ze ook dat te pakken. Dus nu naast mama op de fiets. Slingerend door de straten, Merel achterop bij mij en mijn hand op de rug van Jasmijn als er iets te veel wind stond, of als we een hellinkje op moesten. Een klein duwtje in de rug. Het gaf een veilig gevoel, voor haar en ook voor mij. Nog veel later fietsten ze overal alleen naar toe en hoop je dat ze uitkijken en dat vooral de rest, die op de weg rijdt, ook goed uitkijkt. Het is toevallig wel jouw kind dat daar fietst.
Dan krijgen ze de leeftijd dat ze autorijlessen gaan nemen.
Het gaat ook allemaal veel te snel, zo ren je achter haar aan terwijl ze probeert te fietsen en zo mag ze rijexamen gaan doen. De dagen voor haar examen was ze druk, heel druk. Misschien een tikje zenuwachtig? Ik vond het een raar idee, naar mijn gevoel was het nog maar een paar jaar geleden dat ze met een wiebelhoofdje voor mij op de fiets zat. Nu zou ze, met een beetje mazzel, gewoon zelf achter het stuur mogen stappen.
Op de dag zelf was haar zusje nog zenuwachtiger dan Jasmijn. Volop goede raadgevingen want tenslotte had Merel al zeker zes lessen gehad en wist precies hoe het moest. Was Jasmijn nog niet zenuwachtig genoeg dan werd ze het nu tien keer zo erg. Eerst een uurtje les en daarna door naar het examen. Terwijl ze instapte schreeuwde Merel nog wat goede adviezen door het raam en stak ik een kaarsje aan. Ik weet het, tikje ouderwets maar het voelt gewoon goed, zo’n kaarsje. Het heeft geholpen want, voor de eerste keer op en geslaagd. Dolgelukkig kwam ze thuis. Nu lag de wereld voor haar open en kon ze overal naar toe, waar ze maar wilde. Ze zal wel eerst een auto moeten kopen maar over dat detail werd nog maar niet nagedacht, gebak moest er komen en het liefst de vlag uit.
En ik?
Ik was blij voor haar, heel blij. Super gedaan en super trots.
Maar toch? Ik weet het niet.
Dat handje op haar rug zal nu niet meer gaan. Was het maar waar dat ik als een soort beschermengeltje steeds naast haar kon gaan zitten en in zou kunnen grijpen waar nodig. Dan gaat ze straks de weg op, alleen. Hoe kan dat nou? Dat bolleke komt toch nog maar net boven het stuur uit en moet ze eigenlijk niet op zo’n verhoginkje zitten (het kind is net zo lang als ik).
Moeder de bijrijder
Het ergste is dat ik natuurlijk mee moet rijden, moet ik naast mijn kind zitten terwijl zij ons door het verkeer manoeuvreert. Zal ik dan, net zoals mijn moeder, mezelf vasthouden aan de deurklink en angstvallig iedereen en alles in de gaten houden. Bij elke weg rechts roepen dat er een auto aankomt. Dat ze uit moet kijken voor die fietser, die een kilometer of drie ver weg is. Dat er in de verte voetgangers lopen die heel misschien wel plotseling gaan oversteken. De snelweg. Oh jee. Daar rijden ze heel hard.
Gek werd ik daarvan, zo’n angstige moeder in de auto. Misschien moet ik dat maar in m’n achterhoofd houden en vooral niets laten merken. Mijn zweethandjes verstoppen onder m’n benen en in m’n hoofd een soort tantra opzeggen. Het zal vast allemaal wel meevallen en waarschijnlijk moet je daar gewoon aan wennen.
Maar he… ik heb er nog een dus over een jaar gewoon weer hetzelfde ritueel.
Oh god, wat verlang ik soms terug naar dat fietsstoeltje en die nekhernia.
Nog meer leuks lezen?
Over Den Haag kan ik heel eerlijk zijn: het is een heerlijke stad. En dat mag ik zeggen, ik heb er bijna 10 jaar met heel veel plezier gewoond. Wat zo leuk is aan Den Haag? Dat lees je in dit artikel vol met de leukste uitstapjes die je deze zomer met, of zonder kinderen kunt maken in de Hofstad. Op bezoek bij Paleis Noordeinde Net zoals afgelopen jaren wordt deze zomer Paleis Noordeinde weer opengesteld voor bezoekers. Ook kun je dit jaar een kijkje nemen in de Koninklijke Stallen. En geloof me, dit uitstapje is écht de moeite waard. […] Tijdens onze vakantie besloot onze dochter van 1,5 tussen de middag dat ze niet hoefde te slapen, met als gevolg dat ze ’s avonds zo moe was dat ze niet kón slapen. Hoe zorg je nou dat je een beetje het ritme van je kind aanhoudt, maar wel een fijne vakantie hebt met je baby? Wees flexibel tijdens de vakantie Je kinderen om half 8 in bed hebben liggen, terwijl je nog niet eens bij een restaurant terecht kan voor die tijd werkt natuurlijk niet. Het is waarschijnlijk lang warm en licht en slapen is daardoor ook lastig. Probeer flexibel […] Voor het eerst op vakantie met je baby is natuurlijk heel spannend. Sowieso brengt op vakantie gaan de nodige stress met zich mee, maar met een kleine erbij heb je een extra verantwoordelijkheid. Waar moet je allemaal aan denken en hoe ga jij toch zo relaxt mogelijk op vakantie? Lees hier onze 4 tips. Voorbereiding is key Probeer niet op het laatste moment nog alles te regelen en ga direct na het boeken van je vakantie aan de slag. Dan bedoelen we niet direct de koffer inpakken, maar maak bijvoorbeeld gelijk een check-list met alles wat je voor de vakantie […]
De leukste uitjes met kinderen in Den Haag
Rust en regelmaat ook op vakantie
Op vakantie met je baby
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
