Het lijkt nog zo kortgeleden dat Jasmijn in het kinderstoeltje voor mij op de fiets zat. Geweldig vond ik dat. Ik ben helemaal geen fietser maar dat kleine prulleke voor mij, heerlijk. Lekker veilig voorop en overal met dat knuisje naar wijzen. Alles benoemen waar je langs fietst en die kleine alles na brabbelen. Langs de weilanden, kijken naar de schapen en koeien. Nu woon ik daar vlak bij dus zulke afstanden waren het niet, gelukkig voor een antifietser, maar wel ontzettend genieten. Heb me wel vaak afgevraagd of ze er geen nekhernia aan over zou houden. De manier waarop die kleintjes vaak in slapen vallen tegen je arm aan, helemaal scheef en met een knik in dat nekje. Later zat ze achterop met zusje Merel voorop in het kinderzitje. Hoe ik ooit zo boodschappen heb kunnen doen? Twee kinderen op de fiets en aan mijn stuur de tassen met boodschappen. Maar ging altijd goed en was gezellig.
Van zijwieltjes naar rijbewijs
Dan het zelf leren fietsen. Met zijwieltjes ging het prima, zonder zijwieltjes was het een middagje achter haar aanrennen maar binnen no time had ze ook dat te pakken. Dus nu naast mama op de fiets. Slingerend door de straten, Merel achterop bij mij en mijn hand op de rug van Jasmijn als er iets te veel wind stond, of als we een hellinkje op moesten. Een klein duwtje in de rug. Het gaf een veilig gevoel, voor haar en ook voor mij. Nog veel later fietsten ze overal alleen naar toe en hoop je dat ze uitkijken en dat vooral de rest, die op de weg rijdt, ook goed uitkijkt. Het is toevallig wel jouw kind dat daar fietst.
Dan krijgen ze de leeftijd dat ze autorijlessen gaan nemen.
Het gaat ook allemaal veel te snel, zo ren je achter haar aan terwijl ze probeert te fietsen en zo mag ze rijexamen gaan doen. De dagen voor haar examen was ze druk, heel druk. Misschien een tikje zenuwachtig? Ik vond het een raar idee, naar mijn gevoel was het nog maar een paar jaar geleden dat ze met een wiebelhoofdje voor mij op de fiets zat. Nu zou ze, met een beetje mazzel, gewoon zelf achter het stuur mogen stappen.
Op de dag zelf was haar zusje nog zenuwachtiger dan Jasmijn. Volop goede raadgevingen want tenslotte had Merel al zeker zes lessen gehad en wist precies hoe het moest. Was Jasmijn nog niet zenuwachtig genoeg dan werd ze het nu tien keer zo erg. Eerst een uurtje les en daarna door naar het examen. Terwijl ze instapte schreeuwde Merel nog wat goede adviezen door het raam en stak ik een kaarsje aan. Ik weet het, tikje ouderwets maar het voelt gewoon goed, zo’n kaarsje. Het heeft geholpen want, voor de eerste keer op en geslaagd. Dolgelukkig kwam ze thuis. Nu lag de wereld voor haar open en kon ze overal naar toe, waar ze maar wilde. Ze zal wel eerst een auto moeten kopen maar over dat detail werd nog maar niet nagedacht, gebak moest er komen en het liefst de vlag uit.
En ik?
Ik was blij voor haar, heel blij. Super gedaan en super trots.
Maar toch? Ik weet het niet.
Dat handje op haar rug zal nu niet meer gaan. Was het maar waar dat ik als een soort beschermengeltje steeds naast haar kon gaan zitten en in zou kunnen grijpen waar nodig. Dan gaat ze straks de weg op, alleen. Hoe kan dat nou? Dat bolleke komt toch nog maar net boven het stuur uit en moet ze eigenlijk niet op zo’n verhoginkje zitten (het kind is net zo lang als ik).
Moeder de bijrijder
Het ergste is dat ik natuurlijk mee moet rijden, moet ik naast mijn kind zitten terwijl zij ons door het verkeer manoeuvreert. Zal ik dan, net zoals mijn moeder, mezelf vasthouden aan de deurklink en angstvallig iedereen en alles in de gaten houden. Bij elke weg rechts roepen dat er een auto aankomt. Dat ze uit moet kijken voor die fietser, die een kilometer of drie ver weg is. Dat er in de verte voetgangers lopen die heel misschien wel plotseling gaan oversteken. De snelweg. Oh jee. Daar rijden ze heel hard.
Gek werd ik daarvan, zo’n angstige moeder in de auto. Misschien moet ik dat maar in m’n achterhoofd houden en vooral niets laten merken. Mijn zweethandjes verstoppen onder m’n benen en in m’n hoofd een soort tantra opzeggen. Het zal vast allemaal wel meevallen en waarschijnlijk moet je daar gewoon aan wennen.
Maar he… ik heb er nog een dus over een jaar gewoon weer hetzelfde ritueel.
Oh god, wat verlang ik soms terug naar dat fietsstoeltje en die nekhernia.
Nog meer leuks lezen?
Is er binnenkort iemand jarig en wil je met iets orgineels voor de dag komen? Iets anders dan doe traditionele chocolade en vanille cupcakes? Dan moet je deze leuke, unieke cupcakes eens proberen! Met een beetje inspanning, wat bloed, zweet en soms heel wat tranen maak je deze leuke alternatieve cupcakes. Ik hou van cupcakes. Wie houdt er nou niet van cupcakes ?! Daarom zijn cupcakes in mijn ogen ook dè perfecte traktatie voor op school. Je maakt ze een dag van te voren, ze zien er super leuk uit en kinderen vinden het altijd lekker. Bonus, de meeste scholen […] Het leek zo ver weg maar ons jongste meisje, onze ladybug, is alweer een heel jaar oud. Hoewel een 1-jarige op zijn of haar verjaardag net zo eet, drinkt, poept en slaapt als iedere andere dag, moeten wij van zo een eerste verjaardag altijd meer maken dan nodig is. Mannen hebben dat volgens mij niet zo, maar wij mama’s slaan door. Ik volgens mij nu ook… De afgelopen week was ik niet te stoppen. 7 dagen te gaan… Ik wilde er niet aan denken maar ineens was het een week voor de verjaardag van de 3e, onze ladybug, the lady […] Een van de dingen die ik het fijnst vond aan mijn kraamtijd was de kraamhulp die gewoon elke dag (!) mijn bed ging verschonen. Elke dag een vers, schoon dekbed op mijn bed! Wat een heerlijkheid. Maar ja, na 7 dagen was mijn lieve kraamhulp toch echt weg en mijn man krijg ik niet zo ver om iedere dag mijn bed te voorzien van nieuwe lakens en zelf doen, haha, grapje zeker? Het eerste jaar heeft mijn kindje bij ons op de kamer geslapen, in zijn wiegje naast het bed. Toen hij een jaar oud was verhuisde hij naar zijn […]
63 x de leukste cupcakes om te trakteren
Ladybug 1 jaar
Slaapkamer inspiratie
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
