‘Een baby ziet eruit als een aardappel,’ zei mijn opa altijd. En dat is ook zo. Alleen jij als moeder vindt je eigen kind een wolk van een baby. Maar eigenlijk zijn het natuurlijk bolle wezens met verfrommelde hoofdjes.
Mijn opa had het hier wel over op tijd geboren kinderen. Een premature baby lijkt namelijk niet op een aardappel. En al helemaal niet op een wolk. Die lijkt meer op E.T. Het kan dan ook best schrikken zijn, de eerste keer dat je zo’n kindje ziet. En die kans is er, want bijna een op de tien moeders bevalt vóór de 37ste week van haar zwangerschap. Daarom een korte introductie over de looks van een premature baby
Klein
Prematuren zijn klein. En soms piepklein. Een HEMA-rompertje maat 50 slobbert bij de meesten als een vuilniszak om hun lijfje. Mijn dochter was 40 centimeter lang bij haar geboorte. Maar er worden ook kinderen geboren van 25 centimeter. Bedenk hoe klein ‘normale’ baby’s eruitzien als ze pasgeboren zijn – en haal daar dan nog wat van af.
Zwitsal
Een baby komt het meest aan in de allerlaatste weken van de zwangerschap. Die laatste vetmest-weken hebben prematuren gemist. En dat kun je goed zien: ze zijn mager en licht. Mijn dochter woog evenveel als een pak melk. Je kon de ribbetjes op haar rug zien, en ze had geen mollige spekarmpjes. En van Zwitsal-billetjes was al helemaal geen sprake.
Huid
Premature kindjes hebben een dunne, doorzichtige huid. Je kunt de aderen erdoorheen zien. Veel te vroeg geboren baby’s hebben nog donshaartjes op hun schouders, armpjes en rug. Die haartjes vallen er normaal gesproken af in de baarmoeder. Maar daar was bij hen geen tijd meer voor.
Het hoofdje
Alle baby’s hebben grote hoofden. Maar bij te vroeg geborenen zijn die hoofdjes nog groter, in vergelijking met het lijfje. Veel kindjes hebben ook grote, bolle ogen; vandaar de vergelijking met E.T.
Schrik
Foto’s vertekenen. Ik heb mensen behoorlijk zien schrikken toen ze voor het eerst de couveuse met mijn dochter erin zagen. In het echt vonden ze haar nog veel kleiner dan op de foto.
Onaf
Eigenlijk kun je aan alles zien dat prematuren nog niet helemaal ‘af’ zijn als ze uit de baarmoeder komen. ‘Jee,’ zei iemand over mijn dochter, ‘het is net een foetus.’ (Over goedbedoelde rotopmerkingen misschien een volgende keer meer.)
Lief!
Ik zag natuurlijk heus wel dat mijn dochter geen wolk van een baby was. Maar ik kwam er ook achter dat je van een klein E.T.’tje net zo veel kunt houden als van een baby die gewoon op een aardappel lijkt. En nu, drie jaar later, doet ze me bijna nooit meer aan E.T. denken. En wat zij van zichzelf vindt? Toen ik haar een keer een foto liet zien van haarzelf in de couveuse, riep ze vertederd uit: ‘Dát is een klein meisje. Wat lief!’
