Ik ben me al een tijdje aan het verdiepen in de zin en de onzin van het woord ‘sorry’. Mijns inziens het meest gebruikte woord aller tijden.
Sorry is zo’n woord waar je eens even bij stil moet staan, je kunt het uitspreken op vele manieren. Spreek het eens langzaam uit. Komt het je bekend voor? Is dit niet de manier waarop je perfecte buurvrouw haar sorry tegen haar al net zo perfecte kinderen uitspreekt?
Je kunt sorry ook heel snauwerig uitspreken. Kijk, dat is de vrouw die vanmorgen in de supermarkt met haar karretje tegen jouw schenen reed en je ook nog even vals aankeek terwijl ze je een sorry toesnauwde.
Zo heb je ook een zweverige manier om sorry te zeggen. Je kent ze vast wel, de antroposofische, geitenmelk drinkende moeder die haar sorry naar je uitzingt wanneer ze haar kind op woensdagmiddag aan jou meegeeft en zich verontschuldigt omdat haar kind echt geen ‘vieze E-nummer knakworstjes’ mag eten.
Of die met-sorry-strooiende-moeder, zij verontschuldigt zich al bij voorbaat voor de ongein die haar kind nog uit zal gaan halen.
Leg je oor eens te luister op het schoolplein, je hoort er de sorry’s zoemen: langzaam, snauwerig, zweverig of kwistig strooiend. Sorry wordt gehoord in alle toonaarden..
Binnen mijn vier-koppige-zonen-tellende-gezin gaat er regelmatig het een en ander mis. Regelmatig, nou ja, zeg maar gerust dagelijks of meerdere keren op een dag. Het is van groot belang om uit te vechten wie het snelst, het slimst of het stoerst is. Gestoeid wordt er ook. Woest, hard en met wilde kreten. Vier testosteron-bommetjes, vier honden die hun plaats in de roedel bevechten. Minstens zes keer bijt ik op mijn tong om niet te roepen: “Pas op dit gaat te hard”, of “stop ermee straks heeft er iemand echt pijn.” Vijf minuten later is het gestoei ontaard in een oorlog en grijp ik alsnog in.
Sorry hoor, ik kan niet alles over mijn kant laten gaan. En wanneer de strijden weer gestreden zijn, komt het bewust en verantwoord opvoeden om de hoek kijken. Na dertien jaar moederschap heb ik één ding geleerd: ga met jongens geen diep en ellenlang gesprek aan. Men dient het reflecteren op het gevecht kort en krachtig te houden. Drie keer ademhalen, elkaar in de ogen kijken, de hand schudden en sorry zeggen.
Ik weet niet hoe dat bij jullie is maar in ons gezin hebben we verschillende types ‘sorry-zeggers’:
Zo hebben we de ‘snelle-sorry-zegger’. Nog voor ik uit de doeken heb kunnen doen waarom ik vind dat er een excuses moet komen, roept deze zoon al ‘sorry mam.’ Waarna ik hem nog eens streng toespreek: ‘Heb je nu daadwerkelijk gehoord wat ik zei?’ en hij me nogmaals met een glimlach toezingt: ‘sorry mam.’
In ons huis loopt ook een ‘met-de-tanden-op-elkaar-sorry-zegger’ rond. Eentje die zich echt wel bewust is van zijn begane misdaad maar het o zo lastig vindt om dat ene woord echt luid en duidelijk uit te spreken. Het is dat ik hem al wat langer ken dan vandaag, anders had ik zomaar kunnen denken dat hij me ‘knorrie’ noemt of ‘slorrie’.
En dan hebben we de ‘niet-sorry-zegger’, hij bijt nog liever het puntje van zijn tong af dan dat hij dat ene woord zou uitspreken. Ik moet zijn spijt in zijn daden zien: een plotseling opgeruimde slaapkamer of een reep chocolade.
Daartegenover staat onze ‘sorry-schreeuwer’, nog vol adrenaline van het gebeurde, woest en verdrietig tegelijkertijd, schreeuwt hij zijn excuses de kamer door. Ik weet dat onder die woestheid een gevoelige kinderziel huist. Gelukkig maar.
Naast mijn vier jongens staat gelukkig nog een man. Mijn echtgenoot die mij met raad en daad terzijde staat. Samen krijgen wij dit vierkoppige jongensgezin wel groot. Met vallen en opstaan, stoeien en sorry zeggen. Ooit zal ik het mannenbrein begrijpen, ooit…
De man des huizes heeft in de loop der jaren geleerd om alvorens iets te zeggen eerst goed na te denken. Sorry zeggen gaat hem redelijk goed af. Misschien heeft hij af en toe iets weg van onze ‘snelle-sorry-zegger’. Maar dat vergeef ik hem.
En ik? Ik weet niet welk type ‘sorry-zegger’ ik ben. Sorry, mijn welgemeende excuses daarvoor.
Nog meer leuks lezen?
Wat is er nu lekkerder dan de geur van vers gebakken brood? Zelf een brood bakken is een leuke bezigheid voor jezelf én je kinderen. Kinderen zien wat er allemaal nodig is om een brood te bakken en zullen hun eigen maaksel veel bewuster en met meer smaak opeten. Zelf doe ik het eigenlijk veel te weinig. Maar de dagen worden korter. De kinderen vaker binnen. Een goede reden om na school aan de slag te gaan! Broden zijn er natuurlijk in alle soorten en maten. We beginnen met een basisrecept voor brood én een recept voor een glutenvrij brood. […] Daar is hij dan. Jullie kindje. Nou eigenlijk…. Jullie Regenboogkindje. Het kindje wat je kreeg nadat je een miskraam hebt gehad of een kindje verloren bent tijdens de zwangerschap (of vlak daarna). Eindelijk is hij daar. Waar je zo naar uitkeek. Hij ligt nu in je armen. Het grote genieten is eindelijk daar! Toch? Het hele proces van kinderen krijgen is bij jullie compleet anders verlopen dan je van te voren hoopte. Je weet het moment nog als de dag van gister; het moment waarop jullie samen hardop tegen elkaar zeiden “ook wij hopen een kindje te krijgen”. En daar […] Op zoek naar ‘vergeten broodtrommels’ voor in de vaatwasser, steek ik mijn hand in de kinderrugzak. Er zoemen vliegen om de rugzak heen. Ze willen me waarschuwen. Voor een rottende appel, vermoed ik. Of voor de gymspullen van vorige week. Ik ben dus op mijn hoede. In een kinderrugzak kom je van alles tegen. Zijn oudere zus had er ooit 80 naaktslakken ingedaan. De taxichauffeur die haar thuisbracht uit de kinderopvang, keek me grijnzend aan. Hij wist wat me te wachten stond. Ze had hem trots over haar levende schat verteld. Sindsdien ga ik tactisch te werk. Ik roep van […]
Zelf brood maken [+ recepten]
Regenboogkindje
Schoolfoto Colportage, het zou verboden moeten worden
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
