Ik ben me al een tijdje aan het verdiepen in de zin en de onzin van het woord ‘sorry’. Mijns inziens het meest gebruikte woord aller tijden.
Sorry is zo’n woord waar je eens even bij stil moet staan, je kunt het uitspreken op vele manieren. Spreek het eens langzaam uit. Komt het je bekend voor? Is dit niet de manier waarop je perfecte buurvrouw haar sorry tegen haar al net zo perfecte kinderen uitspreekt?
Je kunt sorry ook heel snauwerig uitspreken. Kijk, dat is de vrouw die vanmorgen in de supermarkt met haar karretje tegen jouw schenen reed en je ook nog even vals aankeek terwijl ze je een sorry toesnauwde.
Zo heb je ook een zweverige manier om sorry te zeggen. Je kent ze vast wel, de antroposofische, geitenmelk drinkende moeder die haar sorry naar je uitzingt wanneer ze haar kind op woensdagmiddag aan jou meegeeft en zich verontschuldigt omdat haar kind echt geen ‘vieze E-nummer knakworstjes’ mag eten.
Of die met-sorry-strooiende-moeder, zij verontschuldigt zich al bij voorbaat voor de ongein die haar kind nog uit zal gaan halen.
Leg je oor eens te luister op het schoolplein, je hoort er de sorry’s zoemen: langzaam, snauwerig, zweverig of kwistig strooiend. Sorry wordt gehoord in alle toonaarden..
Binnen mijn vier-koppige-zonen-tellende-gezin gaat er regelmatig het een en ander mis. Regelmatig, nou ja, zeg maar gerust dagelijks of meerdere keren op een dag. Het is van groot belang om uit te vechten wie het snelst, het slimst of het stoerst is. Gestoeid wordt er ook. Woest, hard en met wilde kreten. Vier testosteron-bommetjes, vier honden die hun plaats in de roedel bevechten. Minstens zes keer bijt ik op mijn tong om niet te roepen: “Pas op dit gaat te hard”, of “stop ermee straks heeft er iemand echt pijn.” Vijf minuten later is het gestoei ontaard in een oorlog en grijp ik alsnog in.
Sorry hoor, ik kan niet alles over mijn kant laten gaan. En wanneer de strijden weer gestreden zijn, komt het bewust en verantwoord opvoeden om de hoek kijken. Na dertien jaar moederschap heb ik één ding geleerd: ga met jongens geen diep en ellenlang gesprek aan. Men dient het reflecteren op het gevecht kort en krachtig te houden. Drie keer ademhalen, elkaar in de ogen kijken, de hand schudden en sorry zeggen.
Ik weet niet hoe dat bij jullie is maar in ons gezin hebben we verschillende types ‘sorry-zeggers’:
Zo hebben we de ‘snelle-sorry-zegger’. Nog voor ik uit de doeken heb kunnen doen waarom ik vind dat er een excuses moet komen, roept deze zoon al ‘sorry mam.’ Waarna ik hem nog eens streng toespreek: ‘Heb je nu daadwerkelijk gehoord wat ik zei?’ en hij me nogmaals met een glimlach toezingt: ‘sorry mam.’
In ons huis loopt ook een ‘met-de-tanden-op-elkaar-sorry-zegger’ rond. Eentje die zich echt wel bewust is van zijn begane misdaad maar het o zo lastig vindt om dat ene woord echt luid en duidelijk uit te spreken. Het is dat ik hem al wat langer ken dan vandaag, anders had ik zomaar kunnen denken dat hij me ‘knorrie’ noemt of ‘slorrie’.
En dan hebben we de ‘niet-sorry-zegger’, hij bijt nog liever het puntje van zijn tong af dan dat hij dat ene woord zou uitspreken. Ik moet zijn spijt in zijn daden zien: een plotseling opgeruimde slaapkamer of een reep chocolade.
Daartegenover staat onze ‘sorry-schreeuwer’, nog vol adrenaline van het gebeurde, woest en verdrietig tegelijkertijd, schreeuwt hij zijn excuses de kamer door. Ik weet dat onder die woestheid een gevoelige kinderziel huist. Gelukkig maar.
Naast mijn vier jongens staat gelukkig nog een man. Mijn echtgenoot die mij met raad en daad terzijde staat. Samen krijgen wij dit vierkoppige jongensgezin wel groot. Met vallen en opstaan, stoeien en sorry zeggen. Ooit zal ik het mannenbrein begrijpen, ooit…
De man des huizes heeft in de loop der jaren geleerd om alvorens iets te zeggen eerst goed na te denken. Sorry zeggen gaat hem redelijk goed af. Misschien heeft hij af en toe iets weg van onze ‘snelle-sorry-zegger’. Maar dat vergeef ik hem.
En ik? Ik weet niet welk type ‘sorry-zegger’ ik ben. Sorry, mijn welgemeende excuses daarvoor.
Nog meer leuks lezen?
De tweede zondag van januari – op de 12e dit jaar – is al jaren dé dag waarop we en masse onze vakantiereis boeken. Maar: zit jij in 2020 met een mojito in je hand op een strand in Cuba of hobbelend op een kameel door de woestijn van Jordanië? Riksja Travel, dé reisorganisatie voor verre reizen, zet de reistrends voor 2020 op een rij*. Nederlanders reizen graag, gaan gemiddeld 2,4 keer per jaar op vakantie (bron: CBS 2019), zijn ongeveer 19 dagen per jaar op reis en hebben daar een steeds groter deel van ons salarisstrookje voor over. Want gaven we […] Razendsnel schuif ik Tony achter mijn laptop. Het is ochtend. Zeven uur pas. En middelste zoon daalt slaperig de trap af. Hij mag onder geen beding zien wat ik doe. Ik – Ik bedoel: WIJ zijn namelijk gestopt met suiker. Suiker is giftig, vertelde dr. Robert bij RTL late Night. En niet een beetje. Van roken krijg je longkanker. Van suiker krijg je andere kankers én diabetes. Zo eenvoudig is dat. En, dat wil ik voorkomen. Terwijl ik een gezond ontbijtje fix voor de kinderen (fruit, spelt, ei, mám-hoezo-moet-ik-tomaatjes-mee-naar-school) fluistert Tony C. zachtjes mijn naam. ‘Hee, pssst, lekker ding, wat sta […] Je hebt van die dagen dat uren slijten in een speelkrijspaleis aanlokkelijker klinkt dan thuis blijven met de kinderen. Dagen waarin het veel regent, dagen waarin de gevoelstemperatuur -10 is en dagen dat je te moe bent om zelfs maar een gezelschapsspelletje te spelen. Iets dat trouwens vaak ook niet zo gezellig is. Op die dagen slaan de kinderen elkaar ook graag de hersenen in zolang ze thuis zijn, dus het huis ontvluchten klinkt als de beste optie. Rust in het krijspaleis Hoe gek het ook klinkt in een krijspaleis (je zou het vanwege de naam niet denken) heerst vaak […]
Tweede zondag van januari: nationale vakantieboekdag
Mijn Second Love Geile Tony
Een middagje krijspaleis voor moeders
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
