Ik was laatst in de speeltuin met mijn jongste zoon. Hij was vrolijk aan het spelen en klauteren tot plots het onvermijdelijke gebeurde; hij viel van een wipkip af. Ik zat op een bankje, nog geen meter bij hem vandaan van het zonnetje te genieten. Ik bleef rustig zitten en wachtte af om te zien of hij zelf op zou staan. Mijn vriendin, die ook naast me zat sprong meteen geschrokken op en rende zowat naar hem toe. Intussen stond mijn zoontje al op, klopte zijn knieën af en liep rustig verder. Niks aan de hand dus.
Ben ik te laks met mijn kinderen?
Mijn vriendin vroeg me waarom ik niet reageerde toen hij viel, ze was zowaar een beetje verontwaardigd door mijn “lakse” reactie. Ik vertelde haar wat mijn “systeem” is bij valpartijen en andere pijntjes. Ik ben namelijk geen harteloze moeder hoor, die niet naar haar kind omkijkt en geen medelijden heeft als hij zich bezeerd. Ik ben wel een moeder die een hekel heeft aan kinderen die om een scheet moeten huilen alsof ze bijna dood gaan.
De reactie van een volwassene
Bij de meeste kinderen is het eerste instinct als ze zich bezeren; kijken naar een volwassenen. Aan de reactie van de volwassene maken ze op hoe ze moeten reageren. Als ze merken dat mama ook schrikt en opspringt, dan beginnen ze te huilen. Jouw reactie laat namelijk zien dat er echt iets ergs is gebeurt. Als ze merken dat mama rustig blijft, blijven ze zelf meestal ook rustig en staan ze op en spelen ze verder. Daarom blijf ik meestal even aankijken voor ik opspring. Als mijn kindje naar me kijkt en ik zie dat het allemaal wel meevalt zeg ik: “Het gaat wel hé!”. Negen van de tien keer staat hij weer op en speelt hij weer verder.
Mijn dochter verbrandde haar hand, ik zag de paniek in haar ogen
Als er echt iets ernstigs gebeurt dan is het natuurlijk een ander verhaal, maar ook dan geldt: Rustig Blijven. Je kind heeft er niets aan als jij ook nog eens in paniek mee begint te stressen. Zo stond mijn dochter laatst naast me in de keuken en verbrandde ze haar hand aan de waterkoker. Ik zag de paniek in haar ogen, maar ik bleef rustig en zette direct de koude kraan aan om haar hand te koelen. Ik bleef even bij haar staan en instrueerde haar om 10 minuten te blijven koelen. Ik zag al lang zag dat ze haar hand behoorlijk verbrand had, maar het had geen nut om dat tegen haar te zeggen. Ze heeft geen traan gelaten maar voelde zich wel getroost omdat ik haar hielp.
Geen aanstellers
Door mijn manier van doen heb ik ervoor gezorgd dat alle drie mijn kinderen geen huilebalken, aanstellers of watjes zijn. Ze huilen of komen naar me toe alleen als er écht iets aan de hand is. Daardoor weet ik nu ook dat áls ze een keer echt hard huilen er ook echt iets aan de hand is. En uh… dan mag er best een kusje of een snoepje op… 😉
Hoe reageren jullie bij kleine valpartijen? Wachten jullie af of springen jullie direct op?
