Blij dat alle kids in bed liggen, plof ik op de bank neer. Eindelijk rust. Ik pak mijn telefoon en zie voor de zoveelste keer dat het geheugen helemaal vol zit. Tijd om weer eens de overload aan foto’s van mijn kindjes te verwijderen.
Na een uur blijk ik niet ver gekomen te zijn. Sterker nog, ik heb alleen maar video’s zitten kijken die ik stuk voor stuk niet weg kan doen. De tranen lopen nog net niet over mijn wangen, want damn… wat is die babytijd toch snel gegaan. Het lijkt wel of ik het afgelopen jaar langs de zijlijn heb gestaan om alles van een afstandje te aanschouwen.
Na de geboorte van mijn tweeling ben ik zo druk geweest met de verzorging, dat ik een beetje vergeten ben om er ook van te genieten. Om echt even stil te staan bij alle bijzondere momenten en mijlpalen van mijn twee kleine hummeltjes en snel groeiende peuter.
Laat ik ten eerste benadrukken dat ik gelukkig veel tijd met mijn kinderen kan doorbrengen. Ik knuffel ze alledrie zoveel als ik kan en bombardeer ze de hele dag met kusjes. Maar er echt bewust bij stilstaan is een ander verhaal. Ik zit zo in mijn mama-ritme, dag in dag uit, dat de tijd onopgemerkt als een straaljager vooruit vliegt.
Waar zijn die kleine frutseltjes gebleven, die mij met hun grote oogjes aankijken, terwijl ze net hebben ontdekt hoe ze hun tong moeten uitsteken. Wanneer hebben ze zich voor het laatst lekker uitgestrekt in mijn armen? Of hun gezichtje in mijn lichaam gedrukt om een slaapje te doen?
[ads/]Met twee baby’s heb ik het idee dat ik dat gemist heb. Ik heb niet lekker uitgebreid kunnen knuffelen, of urenlang kunnen kijken naar alle verschillende gezichtjes die zo’n kleintje kan trekken. Als ik er één vast had, zat de ander op de achtergrond te huilen. En als ik dan daarna de volgende in mijn handen had, wilde ik die niet langer vasthouden dan de eerste omdat ik dat dan zielig vond (#twinmoederproblems).
En zo zijn de dagen eigenlijk voorbij gevlogen met het constant proberen al mijn kids tevreden te houden. Ook daarin heb ik niks te klagen, want lief en tevreden zijn ze zeker.
Maar toen kwam die reality check. Lekker bij me liggen zit er niet meer in. De jongens zijn 11 maanden oud en proberen nu met volle kracht zichzelf uit mijn armen te wurmen als ik even wil knuffelen. Of ik word gewoon doodleuk in mijn arm gebeten. Nee, ik moet nu goed op mijn hoede zijn en opletten dat ik de knuffelmomenten niet mis. Daarmee bedoel ik, wanneer ze dus zelf besluiten om naar mij toe te kruipen om even lekker bij mama te zitten.
Over een maand worden mijn kleine baby’s alweer één jaar. Nu deze constatering meerdere malen per dag door mijn hoofd spookt, geniet ik nog even keihard van mijn moppies. Ik kijk zo vaak mogelijk naar die te schattige koppies van ze. Echt, ik kan ze wel opeten.
De was laat ik nu maar wat vaker voor wat het is. En de rommel ruim ik niet meer 8 keer per dag op, want ach, wat maakt het eigenlijk uit. Over 10 minuten staan alle lades en deurtjes toch weer open. Wat er nu toe doet, zijn al die momenten die ik wel heel bewust mee kan maken. Ik help ze bij het zetten van de eerste stapjes en geniet van alles wat ze samen ontdekken.
Datzelfde doe ik gelijk ook bij mijn dochter. Bij haar heb ik het gevoel zelfs nog meer. Mijn kleine, vrolijke meisje gaat binnenkort gewoon al naar de basisschool. Hoezo wordt ze al bijna 4 jaar? Ik vind het echt bizar dat voor ons het eerste loslaten al begint. Met haar heb ik hele dagen in mijn armen rondgelopen, juist heel erg genoten van haar tijd als baby. Maar na de komst van haar broertjes is ze ineens zo gegroeid. Het zijn natuurlijk gedachten die iedere moeder heeft, maar ik moet deze – voor mij – harde realiteit nog even laten bezinken.
Gelukkig heb ik de video’s op mijn telefoon nog.
