Valentijnsdag 2020. Mijn dochter van 10 wordt overladen door knuffels en roze snoepgoed van haar grote liefde die bij haar in de klas zit. Dat had hij in haar luizenzak gedaan en haar vervolgens een appje gestuurd. Trots kwam ze er mee thuis.
Er was dus werk aan de winkel. Mijn dochter moest namelijk op de dag zelf haar Valentijncadeau nog kopen en dat moest wel meteen, want stel dat hij zou denken dat zij niks voor hem had terwijl hij wel iets voor haar… het zou een gênante vertoning worden…
We haastten ons naar de Hema. Ze kocht een fles zoetige hartjessnoepjes en een grote hartjesballon. Een kaart wilde ze er niet bij doen want dat was, zoals veel dingen in haar leven op het moment, gênant.
Met dochter en zoon in de auto reden we naar het naastgelegen dorp om het cadeau af te leveren.
Ik: ‘Okay, zal ik jou voor de deur afzetten? Dan wacht ik wel in de auto.‘
Zij: ‘Huh? Neeeeee! Ik ga dat cadeau niet afgeven!! Wat denk je?? Hoe gênant is dat?!’
Ik: …
Zij tegen haar broer: ‘Kun jíj het niet even voor de deur zetten, dan wachten wij in de auto. ‘
Hij: ‘Wat denk je zelf? Wat als iemand me ziet. Ga ik echt niet doen. Kaulo gênant.’
Er bleek nog een optie over.
Ik parkeerde de auto op nauwkeurige aanwijzingen van mijn kinderen heel strategisch, zodat we na het afleveren snel weg konden en sloop, gewapend met het roze cadeau, naar de tuin.
Zo zachtjes als mogelijk zette ik het Valentijncadeau voor de deur maar bedacht me dat het wel eens kon gaan regenen, dus dat hij het wel moest vinden. Bij gebrek aan een bel bonsde ik op de deur, waarna ik – geschrokken omdat de honden ineens aansloegen- als een gek de tuin uit rende. Paadje af, schuttingdeur uit, hoek om, en hup, soepel die auto in en meteen het gas er op.
Achterin had ik twee hysterisch gierende kinderen.
Ik: ‘Wat?????!!’
‘Mam!!’ snikte de een: ‘Hoe jij rende!!!!! Whahahaha! Echt! Whahahaha! Zó gênant!!!’
‘Ja, ‘ gierde de ander: ‘En ze hebben je gezien! Hij zat achter het raam terwijl jij als een malle die tuin uit vluchtte…! Whahahaha!’
Thuisgekomen overtroffen ze elkaar in het nadoen hóe ik precies die hoek omkwam en brulden ze van het lachen. Hoe kwam ik er bij joh, om zó idioot te rennen. Ik wierp nog tegen dat het echt niet makkelijk is om een hoek van 90 graden te maken in een sprint op leven of dood en dat ik benieuwd was hoe zij dat er af zouden hebben gebracht, maar het werd overstemd door hun gegier.
Het werd stil toen mijn dochter’s telefoon piepte. Een appje van de grote liefde. Met blozende wangen appte ze terug.
Ik: ‘Wat schrijft ‘ie?’
Zij: ‘Dat ‘ie heel blij is met het cadeau en dat hij het superlief van me vindt’
Ik: ‘Aaaahh, wat leuk!! En wat heb je terug geappt?’
Zij: ‘Sorry voor m’n moeder’
