Op zoek naar ‘vergeten broodtrommels’ voor in de vaatwasser, steek ik mijn hand in de kinderrugzak. Er zoemen vliegen om de rugzak heen. Ze willen me waarschuwen. Voor een rottende appel, vermoed ik. Of voor de gymspullen van vorige week.
Ik ben dus op mijn hoede. In een kinderrugzak kom je van alles tegen. Zijn oudere zus had er ooit 80 naaktslakken ingedaan. De taxichauffeur die haar thuisbracht uit de kinderopvang, keek me grijnzend aan. Hij wist wat me te wachten stond. Ze had hem trots over haar levende schat verteld.
Sindsdien ga ik tactisch te werk. Ik roep van maandag tot en met woensdag dat iedereen zijn rugzak zelf moet legen. Mijn tactiek werkt nooit. Op donderdag zijn echt alle schone broodtrommels en bekers op. Dan verzamel ik de vieze. En vul er een hele vaatwasser mee.
De schade valt reuze mee die week. In de rugzak van jongste zoon zitten slechts drie lege broodtrommels, een stuiterbal, gympen, wat kleingeld en een stapel papier. Dat papier gaat op de huiswerkstapel. Standaard procedure. Van donderdag tot en met zondag roep ik namelijk dat iedereen in de stapel moet kijken. Mocht hij nog iets willen leren.
Een paar weken later leegt jongste zoon zijn rugzak zelf. Er zit iets belangrijks in. Iets dat hij persoonlijk aan mij moet geven, had meester gezegd. Fascinerend hoe hij opdrachten van meester altijd direct uitvoert en die van mij dagen lang negeert.
De belangrijke post blijkt een aanmaning te zijn. Ik moet vijftien euro betalen. Voor de schoolfoto’s. Die heb ik al weken in mijn bezit. Ik kijk in de huiswerkstapel. Daar zitten ze inderdaad in. Ik had de foto’s binnen twee weken moeten teruggeven. Of ik moet betalen. Een tweekeuze menu dus. Dat zijn verreweg de makkelijkste.
Beste schoolfotograaf, even tussen ons, maar JE MOET ECHT KAPPEN HIERMEE. Sorry, voor mijn uitspatting. Het is jarenlang opgekropte woede. Maar, ik leg bij jou toch ook geen nieuwe kleren in je kast. En zeg vervolgens dat je ze moet terugbrengen naar de winkel. Of betalen.
Colportage. Erger dan de energieleverancier aan de deur met zijn speciale aanbieding voor de hele straat. Stommer dan het reisje op de Rijn, waar een zogenaamde reisleider je vierseizoenen-dekbedden van Texels schaap aansmeert van 600 euro per stuk. Irritanter dan de voet tussen de deur van de Jehova. Die kan ik namelijk weigeren. En dat doe ik nog vriendelijk ook.
Bijzonder dat dit niet strafbaar is. Foto’s als smokkelwaar tussen de gymspullen van een onschuldig kind stoppen. En vervolgens de rekening presenteren.
Welke hulpouder heeft trouwens het haar van zoon vastgeplakt op zijn hoofd? Zijn veters gestrikt en die nep-lach op zijn gezicht getoverd? Dit is hem niet. En ik wil er ook geen foto van.
