“Ik hoop dat je me kunt helpen”, vraagt een zeer van streek zijnde zwangere moeder telefonisch. “Wat is er dan?”, vraagt de Nucleus Therapeute. “Ik had een knallende ruzie met mijn man. Ik ben bang dat dat heel slecht is voor de baby, kun je me helpen?”. Ik kan niet slapen en ik ben bang, dat het misschien niet goed gaat. Ik was ook zo van streek”.
Alles draait bij ongeborene om binding. Lichamelijk maar ook in gevoelens; en hoe er verder met het lichaam wordt omgegaan, je kind is in alles afhankelijk van jou. Die sterke binding betekent ook, dat elk contact, elke actie, die je onderneemt, alles wat je doet, één op één overgaat op je kind.
Het mag duidelijk zijn dat je gesprekken, je communicatie, met anderen en de impact die dat heeft, ook op je kind overgaat. Hoe je relaties onderhoudt, welke uitwisseling er is, dat alles zijn eerste lessen voor de kleine, hoe het sociale verkeer is geregeld. Hoe de intieme relaties worden afgewikkeld.
Je kunt je helemaal voorstellen, hoe geïnteresseerd jullie kind is in de relatie met jullie. Het is immers van beide een deel. En ofschoon het kind van de vader gescheiden is, is er absolute lijn met de vader, die voor de helft op hem/haar lijkt. Het jongetje leert hoe je met vrouwen omgaat, het meisje leert hoe men met vrouwen en mannen omgaat.
Er is echter veel meer. In een proef met speeksel, verbonden aan zeg maar een leugendetector, werd de eigenaar ervan, in een andere ruimte aan stress blootgesteld. In de andere ruimte reageerden de speekselcellen (die DNA van de eigenaar bevat) op de stress. Als eigen ellen op afstand reageren,ligt deze relatie ook voor de hand met kinderen, die evenzo genetisch met de ouders verbonden zijn. Denk niet dat dit hocus pocus is, want de bekende wetenschapjournaliste Mc Taggart schrijft momenteel boeken vol bewijzen die ze verzameld, dat dit geen ideeën van een stel excentrieke zwevers zijn.
Ruzie tussen ouders betekent voor het kind onenigheid in zichzelf, waardoor een loyaliteitsconflict logisch is. Immers, het kind ontvangt van beide stress, wat op een of ander manier in zichzelf botst. De belangrijke vraag is daarom, hoe je ruzie zou kunnen maken, zonder je kind (ook later uiteraard) te schaden? Het is wel meer gezegd: goed ruzie maken is een kunst.
Afblazen?
Er is een tijd geweest dat je vooral moest ventileren: “gooi het er maar uit”, een boksbal om af te koelen. Dat blijkt niet te werken. Integendeel. De nieuwste inzichten zijn ook weer oude: tot 10 tellen blijkt beter te zijn. Maar dat is niet genoeg. Boosheid kun je beschouwen als een actieve manier om je ongenoegen kenbaar te maken. De passieve manier kan huilen zijn of zich terugtrekken. Ofschoon we bij schreeuwen ons alles kunnen voorstellen, hoe hoogst ongerieflijk dat voor het kind is . In onze sessies blijken, gebrek aan energie, benauwdheid en pijn het gevolg zijn van woede van de moeder. Bij woede van de vader krimpt het kind ineen, verstopt zich; en regelmatig ontstaat in dat laatste geval daardoor een laatgeboorte: het kind durft er gewoon niet uit.
Maar ook negeren heeft een schadelijk effect, in feite door tekort aan aandacht van de genegeerde partij. Want aandacht is beslist nodig voor de ongeborene. Er komen zeer ernstige problemen met gevoelens voor bij kinderen zelfs in de zwangerschap al verwaarloosd in aandacht zijn.
Constructieve ruzie
Omdat ruzie onaangenaam is voor alle betrokkenen (normaliter), Wordt je gedwongen te bezien, wat er achter zit. In Nucleus beschouwen we dat achter elke emotie, aan er aan een bepaalde behoefte tekort is. Gebrek aan aandacht kan bv tot agressieve neigingen leiden, een niet constructieve manier van aandacht, maar wel aandacht.
Het is bij een onenigheid dus de kunst het tekort in een behoefte, bijv. zekerheid, veiligheid, erkenning, zorg etc. te onderkennen. Dan pas kun je de grondoorzaak van een ruzie aanpakken. “Waar gáát het over”, is vaak achteraf de analyse van een ruzie. Tja, dat is het nou net: waar gaat het over?
Wanneer de behoefte achter een ruzie dus duidelijk wordt, is er vervolgens liefde nodig, om met de behoefte van de ander rekening te houden. Misschien is het wel helemaal jouw behoefte niet, maar wel voor de ander. Dat is de definitie van liefde dan ook; voor de belangen van anderen zorgen.
In de seksualiteit komt dit vanzelfsprekend net zo zwaarwegend naar voren. Standaard in P.I.E.P. gaan we terug naar het moment van de bevruchting, hoe deze door de cliënt ooit is ervaren. Het is feitelijk altijd een weerspiegeling van de gemeenschap, enkele uren daarvoor. Het is dus duidelijk dat een verwekking met bruutheid, goedmakertje of frigiditeit van de moeder bijv. weerslag heeft op de meest basale gevoelens van het daarna ontstane kind.
Liefdesbaby
Een liefdesbaby, zoals beschouwd, moet niet worden verward met liefde. Als je het zou noemen, kind van de hartstocht, ja. Maar als dat in vroeger tijd een ‘moetje’ was, een tienerzwangerschap of uit een buitenechtelijke relatie, heeft het weinig met de liefde voor het kind te maken, noch voor elkaar.
Hartstochtelijkheid in seksualiteit is natuurlijk absoluut niet verkeerd, zolang er maar besef is van de gevolgen bij een zwangerschap.
Veel ruzies zijn gebaseerd op, zoals gezegd , onderliggende behoeften,waar een tekort aan is.
In elk trauma wat iemand meemaakt, wordt altijd een bepaalde behoefte bedreigd. Er wordt of niet in voorzien, of een behoefte wordt ontnomen. Fysiek geweld is inbreuk op de lichamelijke integriteit; verwaarlozing de behoefte aan zorg (bv. van de 3 r’s).
Een ruzie is altijd zo beladen, omdat er bovendien angst en pijn van het trauma bij komt. Hoe heviger de ruzie, hoe onredelijker, hoe onevenrediger de reacties zijn, hoe meer je overtuigd kan zijn, dat er hevige trauma’s onder zitten. Mishandeling tijdens de zwangerschap leidt in veel gevallen tot herhaling ervan bij het kind, tot zwaar crimineel gedrag; bij meisjes tot vaak tot trouwen met gewelddadige partners. Daarom zijn ruzies opnieuw een reden om de eigen trauma’s op te ruimen, als het kan, zo veel mogelijk vòòr de verwekking.
Maar opnieuw is hier de grote troost, dat op elk later moment, ouders, zowel als het geboren kind of zelfs volwassen kind (!) zich van de impact van eerdere relatieverstoringen kan bevrijden. Tegelijkertijd hebben de Nucleussessies grote invloed op alle relationele gebieden, zowel bij ouders als de kinderen. Daar zijn de interessante simultaansessies, waarover later meer, de mogelijkheid om gevolgen van alle ruzies, scheidingen en verkeerd begin zo veel mogelijk te compenseren.
Samenvatting
Na een knallende ruzie is het goed met iemand te spreken over de er onderliggende behoeften, waar het om gaat. Soms gaat het om één behoeftige partij, vaak die van beide. De ruzie zelf heeft onmiskenbaar een schadelijk effect, zowel fysiek, als in het voorbeeld van sociale verkeer. Ook de sfeer van gemeenschap voor de conceptie zet de emotionele toon voor het kind dat dan ontstaat.
Wanneer de liefde in de juiste zin, wordt toegepast- in de belangen van elkaar te voorzien- voorkomt je escalaties en je laat een diepe indruk achter aan je kind, hoe je problemen oplost.
Tijdig met Nucleus de gevolgen van de ruzie ongedaan maken, of anders, wanneer het maar ook kan, zal veel onbegrepen leed of relatieproblemen kunnen voorkomen.
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
