Als om iets na zeven uur de wekker gaat…. – PapaPerspectief

Papablog

Als om iets na zeven uur de wekker gaat, dringt dat nog niet helemaal tot me door. In totaal heb ik er ongeveer vier uur slaap op zitten. De nacht begon niet eens heel laat. Vlak na de wedstrijd ging ik naar huis en om elf uur lagen we op bed. Vriendin sliep al snel en na het lezen van drie pagina’s van het boek waar ik inmiddels al maanden tijd voor vrij probeer te maken, vielen ook mijn ogen dicht. Het was stil in huis en een zachte nazomerbries vulde de slaapkamer.

En toen… Geschreeuw door de babyfoon. Zoon van net één jaar huilt om, voor mij, onverklaarbare redenen. Vriendin mompelt iets over tandjes en de rest van de nacht liggen we wakker of oncomfortabel te slapen omdat dochter van vijf wakker is geworden van het geschreeuw en met de smoes ,,Ik heb eng gedroomd”, weet dat ze weg komt omdat we echt te moe zijn om de discussie aan te gaan. Zij ligt dus aan het voeteneind van het bed tot de wekker gaat.

Ik sta redelijk soepel op en loop richting de badkamer waar ik niet al te vast op mijn benen staand een straal ochtendurine de toiletpot in mik alvorens ik onder de douche stap. Gewassen maar ongeschoren sta ik tien minuten later beneden waar vriendin al voor het ontbijt gezorgd heeft. Dan moet ze weg. Ook moe. ,,Doei”, zegt ze nog vluchtig voor ik een kus op mijn mond gedrukt krijg. Daarna begint het drama met aankleden. Dochter wil niet naar school. ,,Ik heb buikpijn”, zegt ze. En als dat niet werkt:,,Ik heb hoofdpijn.” Ik trap er niet in. Dus gooit ze haar temperament in de strijd en zegt, nog altijd niet aangekleed, resoluut:,,Ik ga niet naar school. Doei.” Even word ik boos. Dan kleed ze zich aan. Inmiddels ben ik verwikkeld in een strijd met babykleding die ontworpen moet zijn door mensen die zelf nog nooit een baby van dichtbij hebben gezien. Net als het ene been in de broekspijp zit en ik wil beginnen aan het andere been, trekt zoon het eerste been terug en kan ik opnieuw beginnen. Als het uiteindelijk gelukt is, is het tien over acht en moeten we eigenlijk naar school. Terwijl ik zoon zijn jas aantrek ruik ik iets vreemds.

Minuten later en een luier verder stappen we op de fiets om met gevoelsmatige snelheden die Tom Dumoulin behaalt in zijn beste tijdritten naar school. Daar aangekomen is het nog een hele kunst de fiets in een rek te parkeren, zoon uit het fietsstoeltje te halen en tussen moeders en kinderen te slalommen naar de juiste klas. Nét op tijd komen we de klas binnen.

Als ik even later terug naar huis fiets bedenk ik welke interviews ik nog allemaal moet uitwerken en wie ik nog moet bellen. De dag is begonnen…

Danny

uitgelichte afbeelding “papablog” door Door o_shumilova/Shutterstock

Visited 16 times, 1 visit(s) today