Onvoorwaardelijk Ouderschap

Trots plaats ik een filmpje van mijn dochter op internet. Ze loopt met haar vinger in het rond te zwaaien en roept nee, nee, wat schattig ze doet me na. Een vriendin van me reageert en constateert, zeer terecht, dat ik niet aan onvoorwaardelijk ouderschap doe. Ik heb er wel eens van gehoord, maar hoe zit dat nu precies?

Visie

Onvoorwaardelijk ouderschap is geen methode maar een visie op opvoeden. Het is niet een manier van opvoeden, maar echt een andere manier van kijken naar je kind.

Voorwaarden

Vaak stel je onbewust voorwaarden aan je kind. “ Als je nu lief gaat spelen, gaan we straks naar de kinderboerderij.”  Een minder duidelijk voorbeeld van voorwaarden is bijvoorbeeld je kind negeren als hij op een negatieve manier aandacht vraagt. Ook het belonen van je kind als hij iets goed doet is een voorwaarde stellen. Je leert je kind dat hij, als hij iets doet wat jij graag wil, een beloning krijgt. Onvoorwaardelijk ouderschap gaat ervan uit dat het niet goed is dat je liefde voor je kind afhankelijk is van voorwaarden.

Relatie

Bij onvoorwaardelijk ouderschap staat het houden van je kind voorop. Je houdt van je kind om wie hij is en niet om wat hij doet. Kinderen zijn van nature goed en hun gedrag is een reflectie van emoties. Je laat je kind voelen dat je van hem houdt ook als hij bijvoorbeeld een driftbui heeft. Hierdoor krijgt je kind het gevoel dat hij altijd bij je terecht kan en zal de relatie tussen jou en je kind verbeteren.

Gedrag

Natuurlijk proberen kinderen dingen uit en vertonen ze gedrag wat jij als ouder liever niet ziet. Emoties zorgen vaak voor driftig of moeilijk gedrag. Je kind kan nog niet altijd goed uitleggen wat er is en hoe hij zich voelt.  Wanneer je alleen het gedrag aanpakt kom je niet achter de kern van de oorzaak, bijvoorbeeld onzekerheid of angst. Bij onvoorwaardelijk ouderschap ga je uit van overleggenen samenwerken met je kind. Je neemt het gevoel van je kind serieus en neemt niet eenzijdig, zonder overleg, beslissingen of maatregelen.

Grenzen

Klinkt goed, denk je, maar hoe breng je je kinderen dan bij wat wel en niet mag. Er zijn natuurlijk altijd grenzen, kinderen kunnen niet alles zelf bepalen en overzien.  Als je een volwassene duidelijk wil maken wat de grenzen zijn dan leg je uit waarom je iets niet wil. Dit vergeten we vaak bij kinderen, terwijl kinderen echt meer begrijpen dan je denkt. Het is belangrijk de uitleg aan te passen op het niveau van je kind. Vaak zeg je nee uit gewoonte en niet omdat het echt niet mag. Vraag je bij elke situatie af waarom het niet mag, als je daar geen goede reden voor kan bedenken kun je het ook gewoon toelaten.  Probeer verder eens te kijken naar waarom je kind iets doet, zou jij het ook niet geweldig vinden om allerlei knopjes in te drukken? Misschien kun je je kind dan beter begrijpen en een alternatief bieden. Zoek een oude afstandbediening op waar hij wel mee mag spelen en leg hem dat uit.

Motivatie

Naast het onvoorwaardelijk houden van je kind wordt bij onvoorwaardelijk ouderschap ook gehecht aan de intrinsieke motivatie van het kind. Dit houdt in dat kinderen dingen vanuit zichzelf willen doen. Hierbij kan je denken aan het delen van speelgoed, omdat samen spelen leuk is of  leren lopen omdat hij dan zijn wereld weer een stuk vergroot. Wanneer motivatie voor deze ontwikkelingen van buitenaf komt, bijvoorbeeld door belonen en straffen, verminderd de persoonlijke motivatie. Hierdoor kan het goed zijn dat een kind dat door motivatie van buitenaf gewenst gedrag vertoont, dit gedrag niet meer vertoont als de externe motivatie, bijvoorbeeld jij als moeder, er niet bij is.

Meer informatie

In één artikel is het niet mogelijk alle aspecten van deze visie over te brengen. Als je meer wil weten over onvoorwaardelijk ouderschap kun je eens zoeken op Google naar unconditional parenting. Ook zijn er fora, zoals het forum van dragen en voeden, waar je andere ouders treft die hiermee bezig zijn. Het boek how2talk 2kids is een goed begin om je te verdiepen in onvoorwaardelijk ouderschap.

Mijn mening

Na het één en ander gelezen te hebben snap ik zeker wel waarom ouders kiezen voor deze manier van opvoeden. Ik ben het met een heleboel dingen eens. Zo probeer ik ook nooit zomaar nee tegen mijn dochter te roepen, maar leg ik uit waarom. Ik probeer eerst te bedenken waarom ik iets niet wil en of dat een goede reden is. Daar staat tegenover dat ik zelf wel vind dat papa en mama altijd de uiteindelijke beslissing nemen. Ik zie zelf niet zoveel in alles overleggen met je kind, maar dat is mijn persoonlijke gevoel. En straffen en belonen, dat blijf ik wel doen. Natuurlijk houd ik ook van mijn kind als zij iets heeft gedaan wat niet mag, maar dan mag ze ook best even weten dat het verkeerd is. Als je het daarna maar weer uitpraat. Mijn vader leerde mij, als je boos kan worden moet je het altijd weer uitpraten en goedmaken later en zo doe ik dat ook bij mijn dochter.

 

Visited 13 times, 1 visit(s) today