Vorig jaar was jongste dochter Merel fanatiek carnaval aan het vieren. Wilde ze de jaren daarvoor nooit mee. Stond ze stampvoetend in de kroeg, vond ze iedereen en alles stom. Wilde ze eigenlijk alleen zo’n lekkere hamburger (de manier om haar toch mee te krijgen). Liep ze nu vooraan in de polonaise.
Ik zette haar en haar vriendin in de stad af en drukte haar op het hart om voorzichtig te zijn. Officieel mogen ze nog niet drinken (want zestien jaar) maar het is carnaval en de politie knijpt een klein oogje dicht. Kind in de stad, ze zou oppassen en zich gedragen, dat had ze me beloofd dus kon ik met een gerust hart gaan slapen. Ze zouden de laatste borrelbus (speciale bus die iedereen terugbrengt naar de omliggende dorpen en stopt bijna voor de deur) terug naar huis pakken.
Middernacht, telefoon gaat over.
Mijn man heeft dienst (hij is tandarts) en het is zijn mobiel die overgaat.“Goedenavond, dienstdoende tandarts”. Het valt even stil aan de andere kant van de lijn.
“Goedenavond, politie Bergen op Zoom”
Ik zit meteen rechtop in bed. MEREL! Ik krijg de telefoon van mijn man (haar stiefvader dus hij vindt, terecht, dat ik dit moet afhandelen). “ Mevrouw, we hebben uw dochter hier op het bureau, u krijgt haar niet te spreken maar ik moet u uiteraard op de hoogte brengen van het feit dat ze opgepakt is .”
PARDON?
“Uw dochter heeft verzet gepleegd bij aanhouding en omdat we haar niet in Bergen op Zoom kunnen plaatsen wordt ze overgebracht naar Breda.”
Ik was ondertussen naar de woonkamer gelopen en zakte op de bank neer. Ik laat manlief slapen, zijn nachten zijn tijdens zijn dienst al zo kort. Zijn dochter, Sanne, komt naar beneden. Ze hoorde me praten en wil meteen naar Breda rijden om Merel te zien. Helaas was mij net door de politie verteld dat ik geen contact met Merel mocht hebben dus had dat weinig zin. Ik zou in de ochtend gebeld worden door de politie dus Sanne terug naar bed gestuurd terwijl ik zelf op de bank bleef zitten.
Geen idee wat er gebeurd was en geen idee wat er ging gebeuren.
Hoe machteloos, boos, teleurgesteld en ongerust kun je je voelen op zo’n moment. Rond twee uur hoor ik de poort en ik veer omhoog. Zie je, het valt allemaal wel mee en ze hebben haar gewoon thuis gebracht…
Vriendinnetje komt binnen. Oh ja, die was er ook nog (zij zou bij ons blijven slapen). Helemaal overstuur stapt ze binnen. Tikje angstig omdat ze bang is dat ik misschien wel heel boos ben. Ze had de verkeerde bus teruggenomen en is te voet zeker vier kilometer naar ons huis komen lopen, in het donker. Arm kind, ze wist niet waar ze naar toe moest gaan. Haar ouders waren niet thuis.
Ze vertelde me wat er gebeurd was.
Ze hadden wat gedronken en de avond van tevoren was Merel al gewaarschuwd door de politie (waar ik dus niets vanaf wist anders had ik haar echt niet weg laten gaan). Ze kwamen een groepje knullen tegen die vervelend tegen haar aan het doen waren. Merel niet te flauw en er ontstond een klein opstootje. Politie was er binnen no time bij en Merel werd gesommeerd de stad te verlaten. Ze herkenden haar van de avond daarvoor.
En ja.. dat was een probleem.
Merel had mij namelijk beloofd om de borrelbus naar huis te nemen. Die zou rond twaalf uur komen en het was nu pas tien uur. Ze liep weg bij de politie want haar belofte aan mij woog zwaarder dan wat de politie zei. Ze werd teruggehaald, Merel verzette zich vooral verbaal en ze werd op de grond gewerkt. Flinke bloedneus en geboeid in het politiebusje gegooid. Niet dat Merel fysiek agressief was (wel verbaal dus, wat ze ook niet heeft te doen) maar omdat ze niet meewerkte.
Deze informatie zorgde er niet echt voor dat ik me beter ging voelen.
De volgende ochtend werd ik gebeld door een advocaat. Hij was in gesprek met Merel en nog steeds mocht ik haar niet spreken maar hij kon mij wel iets meer vertellen. Merel was inderdaad nogal flink te keer gegaan verbaal maar het feit dat zij daar in Breda in een cel zat vond hij, zachtjes gezegd, ook een tikje over de top. Ik kreeg een foto van hem doorgestuurd waarop Merel met een gezichtje vol bloed stond met een gestreept truitje aan (haar carnavalsoutfit maar nu op de een of andere manier wel heel toepasselijk).
De politie zou verder contact met mij opnemen. Wat ze uiteraard ook deden. Zo rond een uur of twee ’s middags! Overigens erg aardige agent en om het verhaal kort te houden, ik kon haar om drie uur op komen halen. Ze verbaasden zich er wel over dat ze zo rustig bleef en dat ze haar emoties niet toonde. Ik snapte dat wel, typisch Merel, je niet laten kennen en zeker je zwakte niet tonen.
Met Sanne, die zich ook zorgen maakte, naar Breda gereden. En stipt om drie uur liep ze naar buiten. Zodra ze me zag werd ze een heel klein meisje dat in tranen uitbarstte en alleen maar vastgehouden wilde worden. Mijn kind, blauwe plekken op haar rug, blauwe plek achter haar oor, blauwe plekken op haar benen (ze was nogal hardhandig in het busje gegooid) en doodsbang. Geboeid afgevoerd naar Breda, geboeid gelucht worden met andere dames, veel ouder dan zijzelf, die ook opgepakt waren, nauwelijks geslapen op dat harde bed in een cel, doodmoe en vooral bang voor mijn reactie.
Natuurlijk was ik boos en teleurgesteld. Waarom je zo misdragen, waarom zo’n grote mond? Ik dacht dat ze wel beter wist. Maar toen ik mijn kind naar buiten zag komen lopen kon ik niet anders dan haar stevig vasthouden. Thuis op bed gelegd en elk uur even bij haar gaan kijken, aai over dat bolletje en een knuffel gegeven zodat ze zich veilig zou voelen.
Voor ons was ze genoeg gestraft. Ze was hard genoeg aangepakt en de consequenties zou ze aanvaarden. De taakstraf zonder morren uitvoeren en haar excuses aanbieden aan de agenten in Bergen op Zoom voor het feit dat ze zo brutaal was geweest, om het maar zachtjes uit te drukken. Maar het feit dat ze zo hard aangepakt was en onder de blauwe plekken zat, een meisje van zestien, tja dat was nog wel een dingetje.
Na overleg met een advocaat was het enige wat we konden doen een klacht wegleggen middels een brief. Maar Merel vond het uiteindelijk prima zo.
Ze had op een harde manier haar lesje geleerd.
En nu is het weer carnaval en natuurlijk gaat ze met vriendinnen naar de stad. Ik geef haar mijn volle vertrouwen.
Maar toch. Mijn mini Holleeder.
Misschien zou een enkelband toch niet zo’n slecht idee zijn al was het alleen maar om mij deze dagen een goede nachtrust te geven.
