Vroeger, toen ik jong was ( zucht), was een beugel echt iets bijzonders. Zo heel af en toe zat er dan een kind in je klas met zo’n gigantische buitenboordbeugel. Fascinerend vond ik dat altijd en ik niet alleen. Met vriendinnetjes probeerde ik dan een paperclip ( ja, die bestonden toen al) zo te verbuigen dat ik die voor mijn voortanden kon plakken en wij ook, heel stoer, met een beugel rond liepen. Het zag er niet uit maar we vonden het geweldig.
Alles moet perfect
Tegenwoordig zijn kinderen een uitzondering als ze geen beugel hebben. Ik vind het persoonlijk wel z’n charme hebben, zo’n spleetje tussen de voortanden of net even een beetje scheefstaande tanden. Maar alles moet perfect zijn tegenwoordig dus de tanden ook. Zo ook bij mijn jongste dochter Merel. Nu moet gezegd worden dat daar alles schots en scheef stond. Dat was niet een klein spleetje tussen de voortanden maar ze mistte echt een paar tanden in aanleg en had te weinig ruimte voor de tanden die wel aanwezig waren.
Disclaimer: Dit is niet het meisje waar deze blog over gaat
Naar de orthodontist
Dus op naar de orthodontist en net als ik vroeger, vond Merel het fascinerend. Ze zag het wel zitten, zo’n beugel in haar mond. Helaas bleef het niet bij een beugel maar werden er meteen drie beugels in dat kleine mondje gepropt. Drie stuks. Dat ze het er überhaupt in kregen. Boven, beneden en een herbst. Die laatste zou er voor moeten zorgen dat haar onderkaak wat meer naar voor zou komen. Mijn arme kind. Wat zag ze eruit. Maar Merel vond het prima ( de eerste twee uur) tot ze last begon te krijgen. Het praten ging steeds moeilijker, wat op zich best lekker was, toch fijn dat die kleine kletskop eindelijk rustig was. Maar het ging toch ook wel pijn doen. Helaas hoort dat erbij. Het duurt een paar dagen voordat je aan die beugel gewend bent.
En toen ging het even mis
Slecht geslapen, Merel dan, ik prima maar de volgende ochtend wel naar de manege. Want paardrijden gaat altijd door! Dat is haar grote passie dus kost wat het kost wordt er paardgereden. Ik ook mee. Ten eerste voor het vervoer en ten tweede om haar een voetje te geven bij het opstappen. Paardrijden kan ze als de beste maar op zo’n beest klimmen? Dat gaat best onhandig als je niet zo lenig bent. Voor mij ook lastig omdat je twee type kinderen hebt. Eentje die mee springt als je een voetje geeft en eentje die er als een zak aardappelen bij gaat hangen. Drie keer raden wat voor type Merel is. Ik heb na Merel wel eens een kind over het paard heen gegooid omdat ik er van uit ging dat zij ook niet mee zou werken. Dat kind bleek iets lichter dan verwacht te zijn en met een grote boog belandde ze aan de andere kant van het paard.
Die ochtend Merel op het paard getakeld en mijn allerbelangrijkste taak kwam snel daarna. De beugels op maat maken. Iets dat nooit maar dan ook nooit snel naar de zin van Merel was. Altijd te lang of te kort en dan weer ongelijk.
Die beugels moeten wel goed zitten want anders kon ze natuurlijk nooit goed paardrijden, vond ze vooral zelf. Met engelengeduld was ik met die beugels aan het prielen, zelfs het paard werd er tikje zenuwachtig van, voetje van Merel er in, voetje er weer uit want deze was echt te lang of te kort, een echt precisiewerkje dus. Uiteindelijk die knol een flinke tik op z’n kont gegeven en al weglopend geroepen dat haar beugels prima zaten. Ik was er een beetje klaar mee. Volgens mij zaten die beugels prima op maat en anders loste ze het zelf maar op.
Alles opgezwollen en ontstoken
Uit goed fatsoen bleef ik nog even in de staldeuropening kijken naar de eerste paar rondjes. Na tien minuten, ik stond op het punt om mijn welverdiende kop koffie te gaan drinken, kwam ze voorbij gegaloppeerd.
“ Mama!!! Mijn beugel zit niet goed”. ”
“Schatje, je beugels zitten prima, ik ben er net een kwartier mee bezig geweest om ze op maat te maken, rijdt jij nou maar door! Je doet het prima!”
“ Neeheee, de beugel in mijn mond!”
Oh ja, die hadden we ook nog. Arm kind, haar hele mond was opgezet, er zat een klein stukje draad in haar wang te prikken zodat deze helemaal opgezwollen en ontstoken was. Toch heeft ze dapper doorgereden en na afloop wilde ze nog graag een tosti. Ze heeft er alleen maar verlangend naar kunnen kijken want opeten was helaas echt geen optie.
7 jaar een beugel
Zeven jaar heeft ze een beugel gehad. Zeven jaar! Zeven jaar om de zes weken op naar de orthodontist waar de draden aangedraaid werden of er een dikker draad tussen geplaatst werd en ze daarna weer een paar dagen flink last had. Maar zo erg als die eerste keer is het gelukkig nooit meer geweest.
Eindelijk werd, een paar maanden geleden, de laatste draad geplaatst achter haar tanden. Ik wist niet meer hoe ze eruit zag zonder beugel. Ik mocht niet mee, ze zou me komen verrassen op mijn werk. Ik was best zenuwachtig. Stel je voor dat ze het na al die jaren niet mooi zou vinden. Dat het haar tegen zou vallen. Zelf was Merel daar ook bang voor, dat al die jaren voor niets zouden zijn geweest en ze was vooral bang dat er rare plekjes op haar tanden zouden zitten. Het is tenslotte niet niets, als er zeven jaar brackets op je tanden geplakt hebben gezeten.
Disclaimer: Dit is niet het meisje waar deze blog over gaat
Prachtig eindresultaat
Een paar uur later stond ze met een hele brede glimlach, dolgelukkig voor me. ”Kijk eens mama! Mooi he. Ik ben er zo blij mee en kijk eens hoe wit! Oh mama, ik kan niet geloven hoe mooi het geworden is. Ik kan gewoon lachen zonder m’n hand voor m’n mond te houden. Ik ben zo blij! Kijk dan!”
”Ja kind, het is prachtig maar dat ben je altijd al geweest !”
