Creatief geboren, haha, nou, ik niet hoor. Dit zeggen veel mensen die een workshop bij me doen. Oh? Ik ben er – in de lijn van Picasso – juist van overtuigd dat elk mens met een volledig scheppend vermogen ter wereld komt; we hoeven er als ouders eigenlijk alleen voor te waken de scheppingsdrift bij onze kinderen niet naar de Malediven te helpen….
Vertel van je heldendaden
Tijdens zo’n workshop geef ik soms de opdracht: Vertel eens aan iemand wat je al hébt gecreëerd in je leven. Ah, oh! reageren ze dan en prompt komen de schitterendste wapenfeiten op tafel: een gezin, een droomhuis, een goedlopend bedrijf, een familiefeest. Oké, prachtig, volgende opdracht: je vertelt je gesprekspartner wat je nog meer zou willen creëren en je gesprekspartner moet dan bij alles wat jij zegt: BRILJANT!! roepen. De energie die dan loskomt is enorm. Dan komt de derde opdracht: je vertelt van je heldendaden en de ander reageert met BRILJANT, ÉN … want nu moet de gesprekspartner er zelf een overtreffende trap bij verzinnen. De meest fantastische ideeën zijn het gevolg, met luid gejuich begroet.
We willen graag de credits
Oké, boys and girls, dan nu de omgekeerde versie: vertel je gesprekspartner over de shit die je hebt gecreëerd in je leven. HUH!!?? Ja, toe maar, en net zo oprecht als zopas! Over je echtscheiding, de burenruzie, dat je kinderen nooit meer thuiskomen, je de zak kreeg …
Want ja, we willen graag de credits als er iets leuks is gecreëerd, maar als het resultaat ons niet bevalt nemen we snel afstand van ons schepperschap en geven anderen de schuld.
Uit onze eigen tuin
Op een dag kwam mijn toen 7-jarige dochter Merel met het idee bloemen te verkopen. Leuk, ik wil wel een bosje, hoor, zei ik (als een gesprekspartner die BRILJANT roept). Oké, ben zo terug! En in no time kwam ze binnen met een mooi boeket … uit onze eigen tuin. Dat is dan één gulden, mam. Een gúlden?? Ja, tuurlijk, ik spaar toch voor een pony? Oh ja, nou vooruit.
Het zou mooi zijn als ik een tafeltje aan de weg had, hè mam, dan heb ik echt een winkeltje. En zo geschiedde: daar zat Merel in de berm achter een tafel, met een paar emmers water én een gelddoosje. Even later kwam ze terug: mam, als jij nou die bloemen plukt, pas ik op de winkel! Ach, warempel: BRILJANT weer.
De pony komt eraan
Een kwartier later: mam!! Opa maakt een dakje, voor als het regent! Opa had het BRILJANT ÉN … helemaal niet nodig, deed dit gewoon. En oma heeft ook een boeket gekocht!! Maar ik had er toch nog niks bij geplukt? Nee, die komen uit haar tuin. Ah, handig, dus nu heb je al twee gulden, de pony komt eraan.
Een vriendinnetje kwam – door Merels enthousiasme aangestoken – meehelpen, oma bracht potten zelfgemaakte jam voor de verkoop, de eieren van onze kippen werden op de toonbank uitgestald en ik plukte de tuin leeg. Maar gelukkig kocht ik als klant mijn vazen gelijk weer vol.
De zaken liepen gesmeerd
Mam, er komen bijna geen klanten meer langs, het is te stil hier in het duin (tja, oma en ik hadden tussendoor ook weleens iets anders te doen). Wat zou je kunnen doen, hè, om meer klanten te trekken? vroeg ik. Nou, een diepe frons, we zouden reclame kunnen maken! Ja!! En ze begon met haar vriendin prachtige folders te maken en bezorgde ze huis aan huis. Ik had geen idee wat erop stond, maar de zaken liepen gesmeerd, kreeg ik bij het avondeten in de gaten. Zij had al 25 gulden in haar kassaatje, ik mijn teruggekochte eieren weer in de koelkast, plus een paar potten jam van oma. Ja, glunderde ze: ook een paar buurvrouwen namen bloemen, jam en eieren. Nou, geweldig gedaan lieverd, heel knap dat je dit hebt gecreëerd!
(Het zijn kinderen!)
Weet je trouwens wat er op dat foldertje stond? vroeg mijn moeder de volgende dag terloops (zij kreeg er eentje in de brievenbus). Ik had geen idee.
Er stond in grote hanenpoten: Er is daar –> een winkel. Er moet meer gekoch! Ze zitten in de boom –> (het zijn kinderen!)
BRILJANT toch!
