Vrolijk kwispelt hij mijn vierkante meter in: jongste zoon. Ze gaan vloggen met de klas. Het doet me goed om hem zo te zien. Mijn uit de kluiten gewassen achtstegroeper zit lekker in zijn vel. Dat was niet altijd zo.
Lang was hij een buitenbeentje, met zijn ADHD en impulsiviteit. Niemand die de regels van persoonlijke ruimte zo vaak overtrad als hij. Maar, hij leerde om af te wachten. En om niet iedereen zomaar te knuffelen. Om de golden retriever in hem te bedwingen, tot een ander daaraan toe is.
Sinds hij dát kan, heeft hij echte vrienden.
‘Daar moet je tekenen,’ zegt hij en hij pakt zo nonchalant mogelijk een pen. Hij voelt de bui al hangen. Ik houd niet van briefjes tekenen. Twee weken geleden weigerde ik ook al. Het ging om een ‘zwembad-briefje’. School en zwembad boden een les reddingszwemmen aan: Red-je-vriendje heette de actie. Voor de hele klas. Leerzaam. Belangrijk. En er werden foto’s gemaakt.
Quitclaim
Het ‘zwembad-briefje’ is een quitclaim. Daarmee geef je het portretrecht van je kind weg. Als je ondertekent, bepaalt het zwembad wat het met de beelden doet. In mijn fantasie hangt zoon dan al snel in zijn zwembroek op een billboard boven de A4.
Dat wil ik niet. Daarom teken ik dit soort briefjes niet. Het zwembad zorgt er dan voor dat het geen beelden publiceert waar mijn kind op staat.
Trilt
Zoons lip trilt inmiddels. Het briefje dat hij me nu terloops wil laten tekenen, is ook een quitclaim. Deze keer willen Rabobank en AZ een handtekening. Ze gaan vloggen over gezonde voeding met leerlingen uit Noord-Holland. Negen lessen lang. Zoons klas doet eraan mee. De bank en de voetbalclub maken er mooie beelden van.
‘Als je niet tekent moet ik een geel hesje aan,’ piept zoon. ‘Dan kan ik niet goed meedoen. Want, dan sta ik overal achteraan.’ Dát lijkt me sterk. Ik pak de bijbehorende brochure en zie op een foto hoe het werkt. Ik schrik ervan. Een fotograaf trekt een kind met een fluoriserend hesje uit de groep, zodat het niet op de foto staat.
‘Alle ouders tekenen,’ gaat zoon verder. ‘En ik loop dan negen lessen lang met het lulletje-van-de-klas-hesje rond. Als enige in Noord-Holland.‘
Dilemma
Welkom in 2020. Bedrijven investeren in ons onderwijs. Dat is waardevol en hard nodig. Maar, daarvoor willen ze wél wat terug: beelden van onze puppies om reclame te maken op social media.
Ik vind het een pijnlijk dilemma.
Commercie
Graag ben ik de principiële ouder. De ouder die zijn kind zonder quitclaim naar school stuurt. De ouder die zegt dat zoon juist trots moet zijn op het gele hesje dat hij dan aankrijgt. Dat staat namelijk ergens voor. Het laat zien dat wij niet zwichten onder druk van de commercie. Wij bepalen graag zelf wat je op social media van ons terugvindt.
Maar, helaas. Die ouder ben ik die dag niet. Zoons tranen geven de doorslag. Hij wil geen geel hesje aan, als eenling tussen honderden scholieren die hij verder ook niet kent. Hij is bang om er niet bij te horen. En ik wil geen uitzondering maken van mijn kind. Een kind dat net geleerd heeft, hoe je deel wordt van een groep.
Dus ik teken de quitclaim van Rabobank/AZ. En geef zijn portretrecht weg.
***
PS: Mocht je binnenkort een billboard, facebook- of insta-post tegenkomen met daarop een prachtige kleine reus. Spontaan, grappig, rossig, elf jaar. En daaronder het logo van de Rabobank?
Die is van mij.