Dinsdag begon moeder het al te voelen, een pijnlijke keel en veel snot. Als ze maar niet ziek zou worden, daar had ze echt geen tijd voor. Woensdag voelde ze zich al aardig ziek, maar dat was opvangdag. De dag om veel werk te verzetten, dus moeder gaat door. Donderdagochtend heeft moeder een afspraak en de voorraadkasten beginnen echt leeg te raken. Onwijze hoofdpijn of niet, er moet iets te eten in huis komen, dus hup pijnstillers. Vrijdagochtend krijgt moeder haar ogen niet open. Moeder sleept zich uit bed, dochterlief ligt alweer te roepen, en heeft nog net tijd om haar ogen van alle rommel te ontdoen. Dit wordt een lange dag. Moeder voelt zich niet alleen hartstukke ziek, dochterlief lijkt ook nog ineens in de peuterpuberteit terecht gekomen. Alsof ze het aanvoelde dat moeder geen energie had om in te grijpen ging ze alles doen wat niet mocht. Fijn! Dus in plaats van een ochtendje lekker rustig aan doen werd het een ochtendje politie agent spelen voor moeder. Moeder sprong een gat in de lucht toen het tijd was voor een slaapje en ’s avonds besloot ze dat ze niet hoefde te koken en at friet. En ineens was het daar weer, moeders oude vijand, schuldgevoel. Moeder had weinig geduld met haar drammende peuter en geen energie om ook maar iets te doen met haar.
Dit had ze niet kunnen bedenken toen ze moeder werd. De constante strijd tussen verstand en gevoel. Haar verstand zegt dat ze best eens een offday mag hebben en gewoon rustig aan moest doen, maar haar gevoel is het er niet mee eens. De was ligt te roepen en moeder ziet haar dochter door stofbergen kruipen die je alleen ziet in tv-reclames. Dus sleept ze zich met een bonkend hoofd naar de stofzuiger en stopt in ieder geval een was in de machine. Naast schuldgevoel over het huishouden voelt moeder zich vooral schuldig naar haar dochter. Ze wil niet spelen en gek doen en bukken doet zeer, ze wil naar bed. Dochterlief moet zich maar even zelf vermaken vindt moeder, maar de enige echt goede manier die ze daarvoor weet is de televisie. Direct gaan alle stemmetjes in haar hoofd over het opsommen van alle slechte gevolgen van teveel televisie. Dus gaat het ding na twee filmpjes toch maar weer uit, weer een driftbui. Moeder werkt zich door de dag heen en besluit ’s avonds frietjes te eten. Ze gaat direct met haar dochter naar bed en hoopt dat het de volgende dag beter gaat. De volgende dag heeft moeder een feestje dat ze niet wil afzeggen dus gaat ze ook hierheen.
Die nacht wordt moeder keihard afgestraft, doorrennen terwijl je eigenlijk ziek bent is geen goed idee. Ze krijgt ontzettende oorpijn en het oordeel van de dokter de volgende morgen is een oorontsteking. De dokter zegt dat dit meestal met drie dagen vanzelf over gaat. Drie dagen?!?! Moeder schrikt zich rot, hoe moet dat dan? Even overweegt ze te eisen dat de dokter antibiotica voorschrijft, maar als deze uitlegt dat dit waarschijnlijk niet werkt, iets met virussen of bacteriën, druipt ze af. Thuisgekomen besluit moeder dan toch maar rustig aan te doen en vader neemt lief alle werkzaamheden over. Op zijn manier, dat wel, maar moeder heeft zich er inmiddels bij neergelegd dat niet alles gedaan wordt op haar manier. Moeder kan eindelijk uitzieken en heeft weer een wijze les geleerd. Ziek zijn kun je niet plannen en luisteren naar je lichaam voorkomt vaak erger.
