De schoolpleingemeenschap – PapaPerspectief

PapaPerspectief

Het is de dagelijkse verbazing die je als thuiswerkende vader ondergaat: de wereld die het schoolplein heet.

Natuurlijk had ik vooroordelen over roddelende vrouwen zonder make-up en in gemakkelijk zittende kleding omdat ze nu eenmaal meer moeder zijn dan vrouw.

Die vooroordelen bleken slechts ten dele waar. Want: er zijn ook gewoon mooie, goedverzorgde en vrouwelijke vrouwen bij ons op het schoolplein. Ik kwam er na een tijdje zelfs achter dat het schoolplein een aparte wereld is waar mensen zonder kleine kinderen geen weet van hebben.

schoolpleinmoeder

In het dagelijks leven gaat ieder zijn eigen gang in zijn eigen omgeving en met zijn eigen werkzaamheden, collega’s en vrienden. De één haast zich ’s ochtends naar de bouwplaats om de hele dag hard te werken, terwijl de ander gezellig op de koffie gaat bij de buurvrouw. En daar zijn dan nog talloze varianten in te verzinnen. Waar meneer X er hele andere normen en waarden op nahoudt dan mevrouw Y, denkt meneer Z daar dan weer het zijne van.

Er zijn ook gewoon mooie, goedverzorgde en vrouwelijke vrouwen

Al deze mensen komen één of twee keer per dag samen in een eigen kleine minimaatschappij waar al die problemen wegvallen. Er zijn geen politieke discussies of werkgerelateerde problemen te bespreken. Minstens één keer per dag is er de relatieve rust van het schoolplein. Nog altijd voeren moeders er de boventoon. Op fietsen en in auto’s komen ze, een paar minuten voor de kinderen naar buiten komen, naar die magische plek. Natuurlijk praten ze. Waar mensen samenkomen wordt gepraat. Waar vrouwen samenkomen al helemaal. Als man heb ik het de eerste maanden eens bestudeerd. Het bleek een waardevolle les: hoe gedraag je je op het schoolplein?

Het eerste wat opviel: hoe mooier het weer is, hoe vroeger het druk wordt op het plein. Mensen staan in de zon liever te praten dan in de regen. En ook de toon en gelaatsuitdrukking is een ding. Een vrouw die meestal met een chagrijnig gezicht iedereen hardvochtig probeert te negeren, kijkt vrolijk de wereld in zodra het schoolplein in zicht komt. Vol warmte begroet ze haar lotgenoten en kletst gezellig mee terwijl ze wacht op haar zoontjes.

papaperspectief

De besproken onderwerpen zijn meestal niet zo diepgaand. Misschien maakt dat juist ook de schoolpleingemeenschap zo prettig. Het meest besproken onderwerp is natuurlijk: de kinderen. Daarna komt er heel lang niets. Als er meerdere mannen zijn, worden de gesprekken wel steeds interessanter. Dan gaat het over voetbal en de Formule 1. Volgens mij zijn er meer mannen op het schoolplein dan toen ik klein was, dus ik denk dat deze onderwerpen een jaar of vijfentwintig geleden helemaal niet besproken werden.

Een kleine minimaatschappij waar al die problemen wegvallen

Ik heb me vaak geërgerd aan de schoolpleinmensen. Ik vond ze oppervlakkig, niet authentiek en oninteressant. Maar na een tijdje kwam ik al wachtend op mijn dochter in gesprek met een moeder van een meisje uit dezelfde klas. Niet dat we meteen de wereldproblemen bespraken, maar het doodde wel de tijd toen we stonden te praten over de kinderen, de boodschappen en wat we nu toch weer eens moesten eten die avond.

Sinds die dag heb ik me overgegeven. Ik fiets bij mooi weer iets eerder naar het schoolplein, groet mensen vriendelijk en ken inmiddels vele gezichten. Ook dompel ik mij onder in de gesprekken over kinderen. Ik praat voor de gezelligheid. Ik zeg dingen die anderen meteen weer vergeten en vindt dat niet vervelend omdat ik de verhalen van anderen meestal ook snel weer kwijt ben.

Met één moeder kan ik zelfs lachen. En zo staan we dan te wachten. Pratend, kletsend en roddelend.

En als ik geluk heb kan ik mijn mening geven over sport.

Danny

Visited 18 times, 1 visit(s) today