Mijn zoontje is ziek, grieperig en mijn man vindt dat ik echt met hem naar de dokter moet. Ik vind het niet nodig en we krijgen er woorden over. Huilend ga ik, met een krijsende baby in de auto, naar de dokter. Daar aangekomen parkeer ik de auto. De dokter zit vlak naast een station en een spoor waar veel treinen hard langs komen. Ik knoop de baby in een doek op mijn buik en kijk om mij heen. Ik overweeg de opties, bij de dokter naar binnen met mijn betraande hoofd of richting het spoor. Als ik daarheen ga met de baby is alles opgelost, kan mijn man verder met zijn leven en onze dochter en heb ik rust. We hadden nooit aan die baby moeten beginnen, het heeft alles overhoop gehaald. Ik twijfel nog even en loop toch bij de dokter naar binnen. De baby mankeert niets ernstigs, helaas kan ik dat over mijzelf niet zeggen.
Een postpartum depressie
Inmiddels is deze mooie baby 2,5 jaar oud en hij doet het hartstikke goed. Het is een heerlijk ondernemend knulletje die niets overgehouden lijkt te hebben aan onze zwarte tijd. Ik zie de laatste weken veel op televisie over depressie en denk terug aan de mijne. Wat was het heftig, een postpartum depressie. Ik was er echt van overtuigd dat iedereen beter af was als ik er niet meer was. Mijn man met 2 kinderen achterlaten kon niet, dus dan kon ik mijn zoontje beter meenemen.
Dan kon hij verder met zijn leven.
Als ik er nu aan terugdenk schrik ik iedere keer weer. Hoe kon ik denken dat dat de oplossing was en hoe moet het zijn geweest voor een machinist, een moeder met kind voor zijn trein. Ik word er naar van als ik eraan denk. Maar voel ook de behoefte dit te delen.
Zo donker kan een depressie zijn.
Het zal wel meevallen
Ik wil openheid creëren voor alle moeders die hetzelfde doormaakten of doormaken. Ik kreeg regelmatig te horen dat de kinderen verzorgt waren en ik er iedere dag voor opstond, dus het zou wel meevallen. Dat terwijl iedere dag een strijd was tegen heftige gedachtes die zeiden dat iedereen beter af was zonder mij, dat het niet gaf als mijn zoontje op een dag niet meer zou ademhalen want dan konden we terug naar ons normale leven. Dat ik deze gedachten ooit heb gehad doet mij nu nog zoveel verdriet. Helemaal als ik dan mijn mooie kinderen zie.
Voor alle moeders die dit soort gedachten hebben zou ik wel willen schreeuwen, nee dit is niet normaal.
Dit hoort er niet bij.
Het is niet dat je van de ene op de andere dag dit soort gevoelens en gedachten hebt, maar het bouwt op. Het is dan heel moeilijk te zien waar de grens ligt tussen normale gedachten en de depressie. Ik weet dat ik bij de huisarts was om te praten over dat het met mij niet zo goed ging en dat zij zei ik denk dat je een lichte depressie hebt. Ook daar kon ik blijkbaar nog zo goed doen of er niet zoveel mis was dat de dokter erin trapte. De huisarts twijfelde over hoe mij te behandelen. Uiteindelijk besloot ze mij toch naar de crisisdienst te sturen in de hoop dat ik snel behandeling kon krijgen.
De behandeling
Die behandeling kwam er zeker. In de vorm van dagelijkse thuisbegeleiding. Waar je vroeger opgenomen was kwam er nu iedere dag een psychiatrisch verpleegkundige thuis die met mij keek hoe ik de dag door moest komen. Ik kon altijd bellen en kreeg medicijnen voorgeschreven. Deze periode was ook heel heftig en zwaar.
Ik kan mij zeker niet meer alles van die periode herinneren, maar het ritje op de snelweg met baby waarin ik dacht als ik nu mijn stuur omgooi is het over, vergeet ik niet meer.
Ook was het liedje Treur niet van Diggy Dex een enorme hit. Ik kan het nu nog niet horen zonder kippenvel, dat was namelijk het nummer wat ik zou achterlaten als ik er een einde aan zou maken. Mensen hoefden niet om mij te treuren, ze mochten verder met hun leven en ik was ze niet meer tot last. Ik was zo verschrikkelijk uitgeput dat ik maanden lang om half 7 in de avond naar bed ging. Mijn man nam de zorg voor de jongste op zich en zat avond aan avond met hem beneden om mij maar te laten slapen. Ondertussen stond ik wel elke dag keurig op tijd op school met de oudste, die netjes eten mee had en er verzorgd uitzag.
Zo kan een hele ernstige depressie er ook uitzien.
Ik ben nu, dik 2 jaar verder, zo blij dat ik tegen de goede hulp aanliep en dat ik zo’n geweldige partner had. Anders had ik hier misschien niet meer gezeten en hadden mijn kinderen zonder mij moeten opgroeien. Inmiddels weet ik namelijk heel zeker dat ze dan nooit beter af zouden zijn geweest zonder mij. Het is beangstigend hoe je hoofd met jou op de loop kan gaan.
Ik heb ooit iemand verloren aan zelfdoding, zij had ook kleine kinderen, en ik dacht dat nooit te kunnen begrijpen. Inmiddels begrijp ik heel goed hoe hoog de wanhoop kan zijn en hoe ontzettend dun dan het lijntje is waar je overheen loopt.
Dit artikel werd geschreven door E. Ze blijft liever anoniem, haar gegevens zijn bekend bij de redactie. Als je haar iets wilt mailen, dan kan dat naar info@moeders.nu.
Voor iedereen die iets herkent in dit verhaal, vraag om hulp. Je bent niet gek, of voor altijd afgeschreven als het even niet lukt. Jouw omgeving is nooit beter af zonder jou en er is ook voor jou goede hulp mogelijk!
Bellen, mailen of chatten met hulpverleners van MIND Korrelatie
Bij mindkorrelatie.nl zitten professionele hulpverleners voor je klaar. De hulplijn is dag en nacht bereikbaar. Zij luisteren, adviseren en verwijzen zo nodig door naar passende hulp. Je kunt bellen, mailen of chatten. Bel 0900-1450 (€ 0,15 per minuut).
Bellen, chatten of mailen met vrijwilligers van Sensoor
Voor een luisterend oor en een goed gesprek kun je anoniem, dag en nacht en alle dagen van het jaar bij Sensoor terecht via 0900-0767 (€ 0,05 per minuut) of via diverse lokale nummers die op de website staan vermeld. Chatten en mailen gaat via de website van Sensoor. De vrijwilligers zitten voor je klaar om met je in gesprek te gaan. Zij zijn er speciaal voor getraind en worden professioneel begeleid.
Dit artikel werd geschreven door E. Ze blijft liever anoniem, haar gegevens zijn bekend bij de redactie. Als je haar iets wilt mailen, dan kan dat naar info@moeders.nu.
Uitgelichte afbeelding “Depressie” door globalmoments/Shutterstock
