Ik kan het niet meer bijhouden. Nog geen half jaar na het ‘ontrozen’ van haar kamer is nu echt de prepuberteit aangebroken. Haar ‘gewone’ vriendje heeft ze ingeruild voor verkering. ‘Spelen’ heet ‘chillen’. Astrid Lindgren kan niet meer concurreren met Carry Slee. En haar nieuwe tijdverdrijf: whatsappen op haar mobiele telefoon. Mijn kleine meid wordt een tiener.
Ik moet toegeven: ze is nog steeds erg lief, spontaan, behulpzaam en goedlachs. Een spelletje en samen tv kijken gaan er ook nog in. En ze zegt nog steeds dat ze mij alles kan vertellen. Maar voor het eerst in mijn leven begrijp ik waarom het zo verdomd lastig is voor een moeder om je dochter een tiener te zien worden. Het begon allemaal op een donderdagavond in april. Haar eerste klassenfeest.
Gemengde groep
Beetje vroeg voor een klassenfeest vraag je je misschien af? Tja, dat dacht ik ook. Maar dochterlief is de jongste in de gemengde bovenbouwgroep van een Montessorischool. En dan krijg je als jonkie opeens van alles mee van de oudere kinderen waar je in een homogene groep waarschijnlijk nog even geen ‘last’ van hebt. Zoals een klassenfeest op je tiende.
Cola en ranja
Na een verkleedpartij van een half uur en het wereldprobleem of d’r haar los of in een staart moet, lever ik mijn tienerdochter om 19.00 uur netjes af in de vrolijk versierde tuin. De jongens en meisjes staan buiten gezellig bij elkaar. Op een tafel in de hoek staan flessen cola, sinas en zelfs ranja. In een vredige en vriendelijke sfeer opent het feestvarken zijn cadeau waar de hele klas aan heeft bijgedragen. Prima! Leuk! Ik ga met een gerust hart naar huis. ‘Mama kom je me om tien uur ophalen?’, roept ze mij nog na. ‘Elf uur vind ik te laat.’ Heerlijk, denk ik. Ze voelt zich nog echt een kind!
Mijn voorland
Rond een uur of negen vallen mijn ogen bijna dicht en mijn hoofd zakt al langzaam knikkebollend richting boek. Ik baal ervan dat ik de deur weer uit moet om mijn dochter op te halen van een feest. Kom op mens! denk ik hardop en verman mijzelf: dit is natuurlijk pas het begin! Over een jaar is het elf uur, of twee jaar twaalf uur en over drie jaar…. Nee. Daar wil ik nog absoluut NIET aan denken. En ondertussen fiets ik al slalommend door het stadscentrum om lallende pubers, die al behoorlijk diep in het glaasje hebben gekeken, te ontwijken. Is dit ook mijn voorland? Nee, besluit ik. Dat heb ik zelf in de hand. Ik ga nu mijn tienjarige dochter ophalen die nog lekker aan de ranja zit en giebelt met haar vriendinnetjes.
Flesje draaien
Had je gedroomd moeder naïef! Want met uitzondering van de ranja, heb ik mezelf toch echt op het verkeerde been gezet. Dochterlief opent de deur met een smile van oor tot oor en verkondigt doodleuk: ‘Mam, ik heb verkering met Daan en we hebben gezoend!’ Gewat? (schreeuw ik heel hard in gedachten) ‘Nee hoor mam’, stelt ze me gerust alsof ze mijn gedachten kan lezen. ‘Niet met de tong hoor. Daar ben ik nog veel te jong voor. We deden flesje draaien en toen moest ik kiezen wie ik een kus moest geven. Heel veel kinderen durfden dat niet, maar ik wel. Ik heb Daan gekozen. En ik was toch al verliefd op hem en hij op mij. Dus hebben we nu verkering. En we hebben samen gedanst.’
Leven op z’n kop
Slik! Ja mams, laat dat maar even op je inwerken, dacht ik. We lopen samen naar de fietsen en ik betrap mezelf erop dat ik helemaal niet enthousiast ben. Verre van dat zelfs. Een raar gevoel bekruipt me. Ik wil het liefst zeggen: ‘speel toch lekker met je vriendinnetjes’. ‘En als je nu al meedoet aan flesje draaien, kusjes uitdelen en schuifelen, waar laat je je over een jaar dan toe verleiden? En over twee jaar?’ Maar ik zeg niets. Ik heb even tijd nodig om hier over na te denken. Adem te halen. Met een vriendin te overleggen ‘heb jij dat ook?’ Maar waar ben ik nou eigenlijk écht bang voor? En opeens weet ik het. Vriendjes en verkering. Het zet je leven op z’n kop. Mijn lieve meisje. Nu ben je nog zo vrolijk en open en wil je alles ontdekken. Maar hoe voel je je als je straks je eerste briefje of appje krijgt met de woorden ‘ik maak het uit’? Ik zucht eens diep, kijk haar aan en geef haar midden op straat een dikke knuffel. ‘Leuk hè mama?’ En ze kijkt me verwachtingsvol aan.
