Het internet staat er vol mee. Redenen waarom het zo ontzettend verschrikkelijk fantastisch leuk is om een gezinnetje te stichten. Pinterestborden vol perfecte plaatjes, Instagramaccounts van perfecte mama’s bij de vleet. Maar wat willen we nou eigenlijk echt zien als je een zware dag hebt gehad op je werk, of met je loedertjes die maar niet stoppen met jengelen? Waar knap jij dat het meest van op? Van dat perfecte plaatje? Of van die verhalen van moeders die er net zoals jij een potje van maken?
Waarom ik absoluut niet een perfecte mama op social media wil zijn
Perfect zijn is dodelijk vermoeiend. En als je vermoeid bent, kun je zoveel minder goed met stress omgaan. Oh, en waren wij als moeder sowieso niet al chronisch vermoeid? Ik kan me alleen maar indenken hoeveel stress die influencer-mama’s moeten hebben op de momenten dat ze hun superstylish peuter op de foto moeten zetten voor al hun followers. Ik stel me dan voor dat het ongeveer zo gaat:
Peuter wordt wakker, peuter wordt aangekleed, peuter gaat eten, peuter smeert z’n kleren onder, peuter wordt weer omgekleed, moeder gaat op zoek naar fantastisch fotogenieke locatie, peuter zet het op een janken vanwege schoenen/zelf doen/knuffel mee/moe/snotneus/andere reden waarom peuters janken, peuter heeft rode ogen van het janken dus moeder moet wachten voor de perfecte foto, peuter wil niet stil staan, moeder raakt gerriteerd, na 500 pogingen heeft moeder eindelijk haar perfecte foto (ik bedenk me net, die instelling op mijn camera die 1000 foto’s achter elkaar maakt zou hier best van pas komen), doet er nog een filtertje overheen om het nog perfecter te maken, post het op Instagram met bijschrift #lovemylife #toddlerlife #twinningiswinning #nofilter en gaat zitten wachten tot er (grotendeels vreemde) mensen op het hartje klikken onder haar foto.
Of ze is als een malle haar hele huis weer aan kant aan het maken omdat haar peuter net alles overhoop trok en ze dat huis natuurlijk zo niet op de foto kan zetten.
Serieus? Ik krijg al rode vlekken in mijn nek van het idee dat ik mijn kind langer dan 5 minuten schoon moet houden. Laat staan dat ik the nerve heb om van mijn tweejarige te verwachten dat ze de perfecte pose aanneemt zodat ik ook nog een uitgeblanceerd kiekje kan trekken met mijn fototoestel. Jongens, echt, ik ben al blij dat ik er vanmorgen aan dacht een foto te maken van de kleine meid die met zo’n kinderboodschappenwagentje door de winkel rende en maar ‘duwen, duwen’ bleef blaten.
Op zoek naar bevestiging
Natuurlijk wil ik ook dat mensen zeggen dat ik zo’n leuk kind heb. Ik ben en blijf ook maar gewoon een onzekere mama, en een mens, en ik ben ook gewoon op zoek naar bevestiging. Gelukkig heb ik ook een heel leuk kind en zeggen mensen dan ook wel vaak dat ze zo leuk is. En nu helpt het ook wel dat mijn kind er echt een neus voor heeft. Ze kan de meest grappige dingen zeggen op de juiste momenten en is anderzijds geweldig grappig wanneer ze een driftbui heeft. Maar misschien is dat ook omdat ik haar zelf zo ontzettend leuk vind en daardoor een tikkeltje bevooroordeeld ben.
In mijn ogen perfect
Is dat niet waar het om draait? Dat jouw kinderen voor jou de meest leuke kinderen op de wereldbol zijn? Want ondanks dat onze kinderen verre van perfect zijn voor de buitenwereld, zijn ze voor ons mama’s zo perfect als ze maar kunnen zijn. En eigenlijk weet ik dat diep in mijn hart allang, en heb ik die bevestiging van de buitenwereld helemaal niet nodig. Maar toch maakt het me trots wanneer ik hoor dat mijn kind zo fijn kan spelen, of alle kleuren al kan benoemen, of zo lekker makkelijk is. Ik wil namelijk dat mijn kind opgroeit met het gevoel dat, wat zij dan ook wil zijn, doen of worden, ze door mij wordt geaccepteerd voor wie ze is.
Want wat doen we onszelf toch aan met die uitstraling van de perfecte wereld? En nog erger, wat doen we onze kinderen aan met het nabootsen van al die perfecte plaatjes? Worden zij er echt gelukkiger van als ze smetteloos schoon zijn en fotogeniek poseren? Ik kan het me amper voorstellen. Echter, de #fail foto’s van dit soort acties zijn dan wel weer enorm hilarisch. Misschien moeten we het dan toch maar wel blijven doen.
Anders hebben wij als loedermoeders ook niets meer te lachen!
