Na het doorlopen van een IVF poging en de daaropvolgende wachtweken na een terugplaatsing kan het twee kanten opgaan. Er is geen middenweg, het is een teleurstelling of het uitkomen van een langgekoesterde wens. De uitslag van de test of het doorkomen van de menstruatie kan vele emoties teweegbrengen. Voor het schrijven van dit artikel heb ik voornamelijk inspiratie geput uit verhalen en ervaringen van lotgenoten. Mijn eigen situatie heeft geen moment van teleurstelling gekend na een eventuele mislukte ‘verse’ terugplaatsing van een embryo.
Verdriet
De weg naar IVF of een aanverwante behandeling, is meestal een lange en slepende. Het geduld is inmiddels flink op de proef gesteld met voorafgaand aan de IVF meerdere onderzoeken en behandelingen. Vele momenten van teleurstelling zijn al verwerkt en worden als kleine littekens meegenomen naar de volgende stap. Wanneer de behandeling achter de rug is en er een embryo is teruggeplaatst, lijkt de stress zijn kookpunt te bereiken. Elke dag zonder een menstruatie lijkt het succes dichterbij te halen en komt er een sprankje hoop om de hoek kijken. Wanneer het embryo niet blijft plakken, komen verschillende emoties naar boven.
Verdriet voert de boventoon. Onder andere omdat de weg al zo lang is geweest en hij nog steeds niet eindigt. De langgekoesterde wens wordt steeds groter. Tranen zullen vloeien om de embryo die zo mooi leek in het petrischaaltje en geen leven heeft mogen krijgen.
Teleurselling
De teleurstelling van de ‘nederlaag’. Waarom laat mijn lichaam mij in de steek en ben ik nog steeds niet zwanger. Sommige vrouwen voelen het als falen van zichzelf of van het lichaam. Juist omdat ze geen controle over de situatie hebben en dat wel graag willen.
Machteloosheid
Machteloosheid omdat ze er geen grip op hebben. Alles wordt uit de kast getrokken om de omstandigheden ideaal te maken. Gezond eten, rustig aan doen, de onmogelijke taak van de stressvermijding, geen alcohol en bijvoorbeeld accupunctuur. Alle hulptroepen worden ingezet, helaas zonder resultaat.
Boosheid
Boosheid richting de omgeving kan voor frustratie zorgen. Alle zwangere buiken en kinderwagens voelen als een steek in het hart. Zwangerschapsaankondigingen en geboortekaartjes lijken met de dag toe te nemen met als gevolg boosheid naar de buitenwereld. Waarom lukt het bij anderen wel en bij ons niet is een veel gestelde vraag. Het antwoord blijft altijd gespannen in de lucht hangen.
De boosheid wordt nog wel eens vermengd met verbazing. Deze emotie is gericht naar de omgeving. Het verschilt per paar of zij de behandelingen in stilte ondergaan of anderen erbij betrekken voor steun en support. Sommigen houden hun mond en vertellen niks aan vrienden of familie en anderen zijn opener. Zij slikken de hints van de omgeving en vermijden het onderwerp. Vragen zoals: ‘wordt het niet eens tijd bij jullie’ of: ‘ben je misschien zwanger’ na het afslaan van een wijntje, worden weggelachen. Anderen zijn open en betrekken hun naasten bij de spannende tijden en emoties. Aan beide keuzes zitten voor- en nadelen.
Tijdens de behandelingen is het nog relatief veilig en abstract. Er is voortgang en een doel. Maar hoe gaat de omgeving met een niet behaald doel om? Er is iets verloren wat er nooit is geweest en buitenstaanders zullen niet altijd weten hoe ze daar troost aan moeten bieden. Wanneer niemand er van weet is het zaak de teleurstelling met de partner te verwerken. Soms samen met eventuele lotgenoten, bijvoorbeeld op een forum of patiëntenvereniging. Maar wanneer meerdere mensen weten van de behandeling, zullen zij ook de uitkomst willen weten. De reacties zijn helaas niet altijd even opbouwend en vele mensen hebben vrienden verloren door onbegrip. Gelukkig ervaren veel vrouwen en mannen steun vanuit hun omgeving en krijgen zij een troostende schouder toegereikt.
Angst
Als laatste beschrijf ik angst. Onder andere voor de toekomst. Zal het ooit lukken en hoe zal het zijn als we met lege handen blijven staan. Andere opties worden nog niet geopperd, er is immers nog hoop bij een volgende poging.
De volgende stap
Er zijn ongetwijfeld nog vele gevoelens die worden beleefd. Voor iedereen is de manier van omgaan met en verwerking anders. Maar wanneer er geen zwangerschap ontstaat, zullen er altijd tranen stromen. Tranen met vele achterliggende emoties en redenen. Deze zullen hoe dan ook nieuwe kleine littekens vormen en mee worden genomen naar de toekomst.
De volgende stap dient zich aan. Wederom er voor gaan en de energie vinden voor een nieuwe spannende periode of de tijd nemen voor wat rust en bezinning. Soms is er een vraag die zachtjes wordt gehoord, een vraag waarvan het antwoord confronterend kan zijn: waar bestaat de kinderwens uit. Is het nog zoals in het begin of wordt hij steeds sterker door de vele teleurstellingen die we moeten verduren?
