Ik kan me echt niet meer heugen wanneer ik twee dagen helemaal voor mezelf had, echte quality-time om dingen te doen waar ik heel gelukkig van word. Van die dagen waarop je kunt afspreken met vriendinnen, of eindeloos met je hobby’s bezig bent. Dat je hele dagen de stad in gaat, en thuis komt met alleen maar spullen voor jezelf (haha, wie hou je daar voor de gek? Die tassen zitten helemaal vol met allerlei leuke dingen voor je kleintjes!). Maar nu de zomervakantie is aangebroken en dochterlief een paar dagen bij haar papa is, zit ik alleen thuis te bedenken wat ik nu weer eens zal doen.
Ik zal heel eerlijk bekennen, dat co-ouderschap werkt voor mij echt als een trein. Ik geniet van de momenten dat de kleine meid bij ons thuis is, maar ik geniet des te meer van de tijd dat ze er niet is. Meestal zijn dat de dagen dat ik moet werken en af en toe hebben we een vrij weekendje. Maar die dagen plannen we dan gelijk zo vol, dat ik amper tijd heb om aan mijn dochter te denken. We krijgen af en toe een fotootje of filmpje doorgestuurd, genieten van dat blije smoeltje en gaan dan weer door waar we mee bezig waren. Voor iedereen een win-win.
Maar zo’n vakantie is toch anders. Ik voel me als een klein kind dat ‘niets heeft om mee te spelen’ en zich na 5 minuten alweer verveelt en komt jengelen om een ijsje. Ik bedenk me net overigens wel, dat ik nu zoveel ijsjes kan eten als ik wil, dus daar kan ik eigenlijk wel mee leven. Ik onderdruk de neiging om mijn laptop erbij te pakken en te gaan voorbereiden voor volgend schooljaar (hé, je bent juf of je bent het niet!), maar ik ben streng voor mezelf en vind dat ik ontspanning moet zoeken. De afgelopen weken heb ik kneiterhard gewerkt om het schooljaar af te ronden en ik verdien ook vakantie. Maar nu mijn meisje er niet is weet ik eigenlijk even niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Ben ik het dan echt helemaal verleerd?
Zou ik het gewoon niet meer kunnen, dat helemaal niks meer plannen en een beetje lanterfanteren?
Ik denk toch dat het ook een beetje moeders-eigen is. Je hebt kinderen en je probeert het hen zo veel mogelijk naar de zin te maken. En zeker in de vakantieperiode doe je daar ook een beetje extra je best voor. Je gaat er lekker op uit, plant bijzondere activiteiten, gaat op vakantie maar veelal staan je dagen in het teken van de kleine mensen. Of je jezelf daarin misschien een beetje vergeet? Ik denk het wel. Je haalt je geluk uit het geluk van je kinderen en dat is op dat moment ook gewoon goed. Je gaat af en toe eens met een vriendin een avondje op stap, of drinkt een kop thee met de buuf, maar hele dagen voor jezelf, dat is toch een beetje een unicum geworden.
En zo hobbel ik deze twee dagen dus een beetje door het huis. Ik lig ’s ochtends lekker lang in bed, in mijn nog heerlijk koele slaapkamer. Ik draai vervolgens een paar wasjes, probeer wat troep in huis weg te werken en ik wandel met de hond. Die daar overigens ook maar weinig zin in heeft, want als het aan haar ligt, ligt ze het liefst de hele dag knock out op een koel plekje in het huis. En zo kruip ik toch maar even achter m’n laptop, schrijf een paar artikelen, scroll wat door mijn timelines van Facebook en Twitter en voor ik het weet staat mijn lief alweer voor m’n neus. Dag weer voorbij.
Zonder kleerscheuren heb ik mijn twee vrije dagen overleefd. Morgenochtend is mijn kleine meisje er weer en het zal je vast niets verbazen dat ik alweer genoeg plannen heb gemaakt voor die dag. Met mooi weer gaan we lekker een stuk fietsen en naar het buitenbad. Twee dingen waar ze enorm van kan genieten. Want dat blije smoeltje, dat is voor mij puur geluk.
En mijn vrije dagen? Ach, volgende week is ze ook weer bij haar papa. Dan probeer ik het nog wel een keer!
Uitgelichte foto “Vervelen” door Kamil Macniak / Shutterstock
