We kennen ze allemaal: de perfecte moeders. Ze kunnen en doen alles; hun kinderen op tijd op school brengen, een leuke baan hebben, heerlijk koken en de allerleukste traktaties maken. En dat is nog niet eens alles, want hun kinderen kunnen ook echt werkelijk alles. Ze kunnen lezen als de beste, zijn kampioen in turnen en kunnen elk moment doorbreken als model.
Alles is perfect
Natuurlijk hadden we allang gezien hoe geweldig het kind is, maar om er zeker van te zijn dat we het doorhebben wordt het er ook dagelijks ingewreven. De uitgelezen momenten daarvoor zijn onder andere zwemles, wachten bij sportclubjes en natuurlijk het schoolplein. Natuurlijk is social media het allermooiste podium, hier lees ik dagelijks mijn portie perfecte kinderen voer. Niet alleen op mijn eigen tijdlijn, maar ook in menig moedergroep is te lezen hoe geweldig andermans kinderen zijn en goed diens ouders het doen. Of ik jaloers ben? Nee. Misschien klinkt dat nu wel zo, maar ik verbaas me slechts. Niet alleen om wat er gedeeld wordt, maar ook zeker om de frequentie van het delen. Om hoe vaak kinderen geposeerd en bewerkt op Facebook staan en met wat voor reden. Bij sommige mensen moet namelijk élke scheet die hun kind laat gedeeld worden.
Dat stemmetje
Het allerergste van al die perfecte moeders? Dat stemmetje. Hoe hard we namelijk ook roepen dat wij absoluut geen perfecte moeder willen zijn, is er toch altijd dat stemmetje. Dat stemmetje dat je wil laten geloven dat je het nog beter kunt, dat anderen het nog beter doen. Dat stemmetje dat je elke keer weer laat nadenken over hoe je bepaalde zaken hebt aangepakt en hoe je het voortaan beter kunt doen. Dat stemmetje dat je spijt geeft als je tegen je kinderen hebt geschreeuwd en je verwijt dat je te laat komt op school. Wanneer ik die stem hoor? In uiteenlopende situaties, bijvoorbeeld in onderstaande.
De situaties:
- Als we veel te laat zijn opgestaan, ik mijn haar niet eens heb gefatsoeneerd en ik op school de in mantelpakjes gestoken moeders tegenkom.
- Als de kaas op is terwijl ik mijn kinderen die avond tosti’s had beloofd. (Het leek nog wel zo makkelijk, ’s avonds tosti’s eten…)
- Als mijn kleuter roept dat ik de stomste moeder op de wereld ben omdat ik hem mijn inloggegevens van Paypal niet geef en hij daardoor geen nieuwe apps kan kopen.
- Als de traktaties van mijn kleuter er perfect uitzien, hij op zijn verjaardag heel trots naar school gaat en ik juist op die dag voor het eerst zijn fruit en drinken vergeet.
- Als iedereen zit op te scheppen over wat haar kind al kan en ik in mijn hoofd wegstreep: “kunnen ze niet, kunnen ze niet, oh en dat kunnen ze ook (nog) niet.”
- Als mijn huis een ontplofte bende is en mijn kinderen het liefst iemand mee naar huis nemen om door de bende te rollen.
- Als ik weer eens sta te schreeuwen terwijl ik er 10 minuten geleden nog van overtuigd was dat geweldloze communicatie echt de oplossing voor alles is.
- Als ik zeker weet dat ik alles in heb gepakt, vol goede moed wegga en dan net die ene lievelingsknuffel vergeten ben.
- Als ik “nee” moet zeggen op een nieuw speelgoed-ding dat ze écht moeten hebben omdat de kasten te vol zijn en de rekeningen te leeg.
Het komt goed
Zo kan ik nog wel even doorgaan, mijn moederhoofd draait elke dag op volle toeren. Soms is het zo erg dat ik minstens 5 wekkers in mijn telefoon zet, notities overal in huis leg met dingen die ik niet mag vergeten om het vervolgens alsnog te vergeten. Gewoon, omdat ik zo ben. Omdat mijn hoofd al sinds ik me kan herinneren een chaos is en ik bij de bevalling ook mijn geheugen uit heb gepoept. Ondanks alle tips met lijstjes, wekkers en agenda’s zijn er altijd dingen die ik structureel vergeet. Gelukkig haalt de tijd me uiteindelijk altijd in en meestal valt alles vanzelf op z’n plek. Want de wereld is nog nooit vergaan wanneer ik iets vergat, mijn kinderen leven nog en zelfs onze hond doet het al 7 jaar verdacht goed. En ach… die kleuter, die komt er ook wel overheen. Hij at op zijn verjaardag popcorn tijdens het fruiteten terwijl ik als een soort supermom naar school vloog met zijn tasje. Dat speelgoed waar ze om zeuren komt er uiteindelijk toch wel en na tien minuten schreeuwen is knuffelen eigenlijk nog veel fijner. We redden het wel, ook iets minder perfect.
