Volgens de deskundigen is er niets met Pepijn aan de hand. Dan begint bij mij de twijfel. Ben ik dan geen goede moeder? Kan ik niet goed voor deze mannetjes zorgen. Ben ik niet consequent of streng genoeg? Langzaam brokkelt mijn vertrouwen in mijn moederschap af. Om mijn kinderen te helpen ben ik wel steeds bezig met creatieve oplossingen voor de problemen. Ik maak een tijdklok en een planbord. Daar heeft met name Pepijn veel baat bij. Maar het is niet genoeg. Hij blijft agressief en bang.
Wanneer Pepijn vier jaar is geworden, gaat het echt niet meer en komen we opnieuw bij de hulpverleners terecht. Ik vraag of er echt niets met hem aan de hand is. Met dikke behandelplannen en camera’s komen ze elke week thuis kijken om ons advies te geven. We krijgen een oudertraining en er wordt in het verleden van ons als ouders gegraven. Tja daar kun je altijd wel iets vinden. Het lijkt wel of wij onder behandeling staan. Bij de kinderen wordt wederom NIETS ontdekt.
Naast de videohometraining en de coaching van de ouders wordt er nu ook speltherapie voor Pepijn ingezet. Omdat het erg slecht gaat tussen de broertjes onderling, vraag ik om speltherapie voor twee. Dit vinden ze niet nodig want het probleem lijkt op dit moment te liggen bij de moeder. Daar schrik ik enorm van. Omdat ik bij het intake gesprek emotioneel werd, word ik nu als labiel afgeschilderd. Dat doet heel erg veel pijn!
Na twee jaar sluiten we alles af. Er komen geen antwoorden en wij als ouders zijn moe van alle goed bedoelde ( maar niet helpende) adviezen. Het zal hierna nog twee jaar duren voordat er EINDELIJK iemand ons zal zeggen dat Pepijn een autistische stoornis heeft en dat met name de moeder hem al zo goed op weg heeft geholpen waardoor het moeilijk is geweest hem goed te diagnostiseren! Maar zo ver zijn we helaas nog niet.
