Sinds een aantal maanden nu slik ik zelf, gediagnostiseerd ADD-er, ritalin. Ook mijn dochter met ADHD is sinds kort begonnen met medicatie. Ik ben altijd fel tegen alle vormen van ‘onnodige’ medicatie geweest en toch is het zover gekomen en ben ik trots op onze weg en de keuzes die wij hebben gemaakt. Ik zou willen dat er iets van het stigma van AD(H)D medicatie verdwijnt en ik besef mij inmiddels dat ik daar alleen aan bij kan dragen door open te zijn over onze weg.
Wat is er toch?
Ruim een jaar geleden meldden wij ons bij de huisarts. Onze dochter zat slecht in haar vel. Ze was heel erg vaak en veel boos en deed uitspraken waar wij als ouders van schrokken. Waarom zat ons meisje zo in de knoop? Ook vielen ons kleine dingen op. Zo lukte het haar eigenlijk niet om haar kamer op te ruimen. Niet omdat ze niet wilde, maar ze overzag het niet leek het wel. Ook de eindeloze vragen of je nou eerst shampoo en dan cremespoeling moest nemen of andersom begonnen op te vallen. Toen tot slot iemand zei dat AD(H)D niet perse dat vervelende, drukke jongetje die alles sloopt hoeft te zijn ging er een lampje branden.
Zou onze dochter wellicht AD(H)D kunnen hebben?
ADHD Medicatie
De arts vond onze zorgen terecht en snapte heel goed dat wij wilden weten wat er aan de hand was. Ze kent mij best wel goed en zei voorzichtig dat ze ook weleens deze kinderen laten beginnen met medicatie en op die manier bekijken of dit werkt en dan een diagnose stellen. Dit wilde ik pertinent niet! Ik ga niet zomaar pillen in mijn kind stoppen. Dus kregen wij een verwijzing naar een specialist die onze dochter uitgebreid kon testen en met ons verder kon kijken.
Toen begon ook mijn zoektocht, hoe moeten we nu verder.
Diagnose ADHD
De testen waren gedaan en de dag van de uitslag brak aan. Uit de testen bleek toch wel zeer duidelijk dat onze dochter ADHD heeft. Ook blijkt zij een behoorlijk hoog IQ te hebben, in de test net niet hoogbegaafd, maar volgens de onderzoeker waarschijnlijk zeker wel. Er viel een hoop op zijn plek. Daarom functioneerde onze dochter dus wel volgens de gemiddelden op school en kon ze prima meekomen. Ook was ineens hartstikke duidelijk waarom ze zo boos was. Ze had zelf feilloos door wat haar niet lukte en was daar heel boos over. Tel daar de voortdurende chaos in haar hoofd en soms onze frustratie dat dingen niet lukken bij op en het is niet gek dat onze lieve dame thuis bijna dagelijks helemaal uit haar dak ging.
Herkenning
In de tijd na de diagnose kregen wij als ouders uiteraard een berg leesvoer mee. Ook wij moesten leren omgaan met de kwaliteiten en valkuilen van onze dochter. Tijdens het lezen van de informatie kwam er bij mij steeds meer herkenning. Zou dit de reden zijn waarom ik tegen bepaalde zaken aan bleef lopen? Zou het hierdoor komen dat het mij, slimme vrouw van 35, totaal niet lukt de was te organiseren. Dat ik kortsluiting krijg als er meerdere dingen tegelijk gebeuren of moeten gebeuren? Ook ik meldde mij bij de huisarts met het verzoek om hetzelfde onderzoek. Ook hier kreeg ik weer te horen dat starten met medicatie, helemaal bij volwassenen, een prima manier was om uit te vinden hoe of wat. Maar ik weigerde, ik ga echt geen pillen slikken.
www.hersenstichting.nl
Alternatieven
Ook uit mijn testen kwam overduidelijk naar voren dat ik ADD had. ADHD zonder de hyperactiviteit. Toen begon ook mijn zoektocht, hoe moeten we nu verder. Ik heb mij zeer verdiept in het alternatieve circuit. Zo heb ik gesproken met een homeopaat en die heeft ons beide ook behandeld. Daarnaast heb ik de voeding waar nog mogelijk aangepast. Suikers at ik al niet, maar ik heb magnesium en visolie aan onze dagelijkse portie vitaminen toegevoegd. Ik gebruik al lange tijd etherische oliën en ook die zette ik regelmatig voor mijzelf en mijn dochter in. Daarnaast gingen zowel mijn dochter als ik aan de slag met een psycholoog. Zij zetten vooral in op snappen wat AD(H)D inhoudt en leren hoe je ermee om kan gaan.
De omslag
En ondanks alle eerder genoemde dingen bleef, vooral bij mijzelf, de verbetering nog steeds uit. Natuurlijk wist ik nu hoe het kwam dat bepaalde dingen steeds mis gingen, maar als ik voor de honderdste keer heel boos werd aan het eind van de dag omdat het eigenlijk allemaal teveel was, voelde ik mij daar niet minder schuldig over. Ook moest ik eigenlijk alle middagen minimaal een uur rusten en kon je mij na een verjaardag of feestje beter een dag of 5 met rust laten om bij te komen. Ik luisterde veel podcasts over AD(H)D, boeken lezen lukte mij ook al lang niet echt meer. Daarin kwam ook medicatie meerdere keren aan bod. Ik hoorde goede verhalen en mensen die het langere of kortere tijd hadden gebruikt. Uiteindelijk dacht ik, ik ga het gewoon proberen. Is het niets dan kan ik weer stoppen, maar wie weet helpt het mij toch wel iets.
Zou dit de reden zijn waarom ik tegen bepaalde zaken aan bleef lopen? Zou het hierdoor komen dat het mij, slimme vrouw van 35, totaal niet lukt de was te organiseren.
Dokter pil
Dus daar zat ik weer, bij de huisarts binnen mijn praktijk die gespecialiseerd is in het voorschrijven en inregelen van AD(H)D medicatie. Enigszins sceptisch nog steeds en vooral met het gevoel van leg mij maar eens uit hoe die medicijnen mij gaan helpen. Deze dokter is enorme voorstander van medicatie bij AD(H)D dat wist ik, maar meer wist ik eigenlijk niet. Hij legde mij kort en duidelijk uit dat er in een AD(H)D brein iets mis gaat met neurotransmitters, moeilijk woord, maar het komt erop neer dat die net even anders werken bij mij en mijn dochter dan bij de gemiddelde mens. Vervolgens vroeg de dokter mij wat hij op zijn neus had. Ik moest lachen en vertelde hem dat het een bril was. Hij zei: “die heb ik omdat mijn visus niet goed is, ik kan niet zo goed zien. Als mijn ouders vroeger hadden gezegd die nieuwerwetse dingen als een bril, dat doen we maar niet, ga maar harder oefenen…..” toen moest ik hard lachen. Ja dan was hij echt niet beter gaan zien. “Nee zeker niet,” zei de dokter. En hij was ook geen arts geworden waarschijnlijk.
Zelfvertrouwen
De boodschap van de dokter was helder. Je hebt een hulpmiddel nodig. In geval van slecht zicht een bril, in geval van een gebroken been gips en in geval van AD(H)D medicatie. Ook legde hij mij uit dat veel mensen met AD(H)D, zeker als ze pas op latere leeftijd worden gediagnostiseerd, weinig zelfvertrouwen hebben. Zij hebben namelijk altijd te horen gekregen of gevoeld dat ze anders waren. Ze faalden constant op dingen die voor anderen zo makkelijk leken. Waar ik dacht er goed aan te doen naar een psycholoog te gaan voor mij en mijn dochter, legde hij uit dat dat ook het gevoel kan geven dat jij niet goed genoeg bent. Jij hebt een probleem dus jij moet veranderen, kan een boodschap zijn die blijft hangen. Terwijl dat helemaal niet het geval is. Mensen met AD(H)D beschikken namelijk ook over bijzondere kwaliteiten en kunnen enorm veel toevoegen in de maatschappij.
Opbouwen
Ik verliet de spreekkamer met een recept en een opbouwschema in de hand. In mijn achterhoofd de woorden van de arts. “Wij gaan de komende drie weken samen uitvinden of dit middel voor je werkt en hoeveel je nodig hebt en hoe vaak. Jij moet precies gaan doen wat ik zeg, we gaan niet lopen klooien, want dan heeft het geen zin. Als je dat netjes doet weet je over drie weken waar je aan toe bent.” Dat leek mij te doen.
Dag 1: AD(H)D medicatie starten
De volgende morgen begon ik toch enigszins nerveus met 1 tablet op de aller laagste dosering. Ik slikte hem netjes bij het ontbijt en heel even dacht ik en nu? Ik weet niet wat ik had verwacht, vuurwerk, een mooie lichtshow, dansende elfjes? Geen idee. Ik merkte niet zoveel en al snel vroegen mijn kinderen weer aandacht. We moesten naar school en dansles, dus opschieten. Onderweg in de auto zaten ze lekker te kakelen achterin en ineens overviel het mij. Ik had geen last van het geluid achterin. Ja ik hoorde ze praten, maar dat was het dan ook. Vergelijk het met altijd in een kerk te staan. Alles galmde en kwam op volume 10 binnen en nog 5 keer langs. Nu hoorde ik ze en dat was het. Ik had echt even iets van wauw, dit is al zo’n verschil.
- Methylfenidaat (op het doosje kan ook de merknaam staan: Ritalin of Concerta)
- Dexamfetamine (Amfexa).
Soms helpen deze medicijnen niet genoeg. Of een kind kan er niet goed tegen. Dan verwijst de behandelaar meestal door naar een psychiater. Die kan nog andere medicijnen proberen:
- Atomoxetine (Strattera)
- Guanfacine (Intuniv)
Wauw…
In volgende dagen hield ik mij netjes aan het schema van de dokter. Eerst 2 dagen 1 tablet, daarna iedere 3 uur tot 3 keer per dag. Zelfs op de eerste 2 dagen merkte ik al wat een verschil het voor mij maakte dat ik de dag rustiger kon beginnen. Hierdoor gingen de middagen soepeler en voelde ik mij veel beter. Ik had ook echt ineens zoiets van er is nog hoop. Toen ik naar 3 dosissen op een dag mocht ging er echt een wereld voor mij open!
Ik faal niet
Voor iemand die geen AD(H)D heeft is het bijna niet te beschrijven hoe het voelt als je begint met de medicatie. Wat mij het meest heeft doen verbazen is hoe beperkt mijn leven eigenlijk was door de chaos in mijn hoofd. Zoals ik al schreef kwamen prikkels bij mij echt allemaal even hard binnen en ik was dus halverwege een normale dag al gesloopt. Laat staan als er iets speciaals was bijvoorbeeld op school bij mijn kinderen of op mijn werk. Ik was altijd doodmoe. In de eerste dagen dat ik medicatie gebruikte realiseerde ik mij ineens, dat als dit ‘het leven’ was ik het WEL aankon. Ik heb namelijk lange tijd gedacht dat ik hartstikke keihard faalde in dit leven. Ik kon het niet aan, twee kinderen, een baan, vrouw zijn. En dan liet ik de boodschappen bezorgen en had ik een schoonmaakster eens in de week. Nu blijk ik het leven wel aan te kunnen. Doordat de chaos in mijn hoofd minder is en prikkels op een normaal niveau binnenkomen ben ik niet continu uitgeput. Ik heb een veel minder kort lontje en hoef niet meer te slapen iedere middag. Sterker nog, toen ik de fout maakte dat wel een keer te doen, zat ik tot 2 uur ’s nachts beneden.
Mijn kind en ADHD medicatie
Goed de medicatie bleek voor mij echt te werken en dan komt de volgende vraag. Wat doen we met onze dochter. Ik wil haar niet al heel jong medicatie geven, want ik geloof echt dat er nadelen zijn aan medicijnen. Maar is het niet oneerlijk dat ik zelf een oplossing heb gevonden waardoor ik kan functioneren en ik die haar ontneem omdat ik tegen alle medicatie ben? Ook hier gingen we niet over 1 nacht ijs en hebben we lang nagedacht en met mensen gesproken. Mijn zus vroeg mij hoe lang ik had getwijfeld naar de opticien te gaan toen bleek dat mijn dochter niet goed zag, niet dus! Uiteindelijk gaf mij de doorslag dat onze dochter zelf vroeg of ze ook pillen kon krijgen tegen de ADHD. Zij ervaart er zoveel last van, dat wil ik niet. Daarnaast wil ik mijn dochter een moeizame weg zoals ik die heb gekend besparen. Natuurlijk is de medicatie daar geen enkele garantie voor, maar ik hoopte voor haar ook op een positieve ervaring.
Starten met Ritalin
Nadat ik helemaal was ingeregeld en een goed schema had besloten we dus ook met onze dochter te gaan starten met Ritalin. Ook hierin werden we begeleid door onze arts en de behandelaren van onze dochter waren met ons eens dat dit een goede volgende stap was. Van de eerste dosis merkten we wel wat effect, maar het was niet zo spectaculair als bij mijzelf. We merkten vooral dat ze aan het eind van de dag een stuk minder moe was en daardoor ging het naar bed gaan in de avond stukken beter en met minder ruzie. In de tweede week ging de dosis omhoog en wat er toen gebeurde is nog steeds verbijsterend. Onze dochter heeft een hele ochtend een boek zitten lezen. Haar zusje (3 jaar) stond meerdere keren naast haar te mopperen of ze nog kwam spelen, maar zij bleef lezen. Dit hadden we nog nooit gezien. Eerder las ze weleens, maar ze was snel afgeleid en als haar zusje dan langs kwam was ze heel boos. Zelf merkt ze ook heel goed dat ze zich veel beter kan concentreren en ze merkt ook goed dat ze minder last heeft van alle herrie.
Hoe nu verder?
Onze dochter zit nog in de opbouwfase van de medicatie en voor haar zijn we samen met de arts de dosering aan het bekijken en uitproberen. Zij merkt goed als het middel is uitgewerkt en ook wij kunnen dat goed merken, maar dit is iets wat we moeten gaan ondervinden en uitzoeken. Toch merk ik de afgelopen twee weken al zo’n verandering bij mijn dochter. Zij was altijd zo boos op de ADHD die haar leven verpestte. Zo voelt ze het niet meer. Ze is nu in staat ook de mooie eigenschappen te zien die ze heeft. Ze is hartstikke creatief, super slim, heel lief, gevoelig en leergierig. Het is mooi om te zien dat deze eigenschappen steeds meer ruimte krijgen omdat ze niet meer zo’n last heeft van chaos in haar koppie.
Vooroordelen over AD(H)D en medicijngebruik
www.ypsilon.org/nieuws/05-02-2018/19438645/Nieuwe-infographic-tegen-stigma
Er rusten nog veel vooroordelen op de diagnose AD(H)D en eventueel medicijngebruik. Natuurlijk zullen er artsen zijn die te snel voorschrijven, ouders die te snel een stempel willen en kinderen zijn die gewoon ‘een beetje druk zijn’. Ik hoop door ons verhaal open en eerlijk op te schrijven en te delen, te laten zien wat AD(H)D en eventueel medicatiegebruik echt inhoud.
Het protoype AD(H)D-er bestaat niet. Zo liggen onze uitdagingen veel meer in het verwerken van prikkels, het overzien van de chaos en niet mee kunnen komen met wat je zou moeten of willen kunnen. Ik heb een verleden van depressies, eetstoornissen, een continu gevoel van falen en de afgelopen jaren extreme vermoeidheid achter de rug. Natuurlijk is dat allemaal niet alleen maar door de AD(H)D gekomen, maar dit heeft hier zeker een grote rol in gespeeld. Ik blijk helemaal niet gek of ziek te zijn, er gaat een chemisch proces in mijn hoofd net even anders. Voordelen hiervan zijn dat ik enorm creatief ben, hartstikke gemotiveerd kan zijn en dat als ik ergens voor ga dit voor 200% doe. Ik kan door de medicatie die ik slik weer de persoon zijn die ik eigenlijk, diep van binnen altijd al was, maar die helemaal weg gestopt was.
Wij zien onze dochter opbloeien en haar eigen kwaliteiten ontdekken. Dit was haar niet gelukt met alleen hulp van de psycholoog, die trouwens ook fantastisch werk heeft verricht. Dus tegen iedereen met een oordeel over ons verhaal zou ik willen zeggen, dit is onze weg geweest. Respecteer onze keuzes of houd je mond lekker dicht!
Ja wij slikken ritalin, dit is een hulpmiddel net zoals jouw bril.
AD(H)D is geen ziekte!
Foto’s ADHD via Shutterstock door: StunningArt, haru_natsu_kobo, Oleg Elkov, Beate Panosch, tomertu
