Men spreekt bij adoptie over een gemengd gezin, wanneer er naast eigen kinderen ook adoptiekinderen in het gezin opgroeien. Ouders hebben ieder hun eigen beweegredenen om aan een gezin te beginnen. In eerste instantie denkt men dan aan eigen, biologische kinderen, maar soms lukt een tweede of derde zwangerschap niet. Het kan zijn dat de eerste zwangerschap een tweede uitsluit wegens medische problemen of een vergrote kans op een kind met een erfelijke ziekte. Dit kunnen redenen zijn waarom ouders besluiten om een kindje te adopteren. Tegenwoordig adopteren meer gezinnen een ‘special need’ kindje naast hun eigen kinderen. Verder zijn er echtparen die op ideologische gronden besluiten om een adoptiekind een goede toekomst te kunnen geven.
Bij deze manier van adoptie wordt rekening gehouden met de kinderen, die er al zijn. Een adoptiekind zal altijd jonger zijn dan de andere kinderen, dit is vergelijkbaar bij een ‘normaal’ gezin. Een kind krijgt dan een broertje of zusje. Ook de ervaring op het gebied van opvoeding kan een voordeel zijn, hoewel veel adoptieouders aangeven dat ieder kind zijn eigen manier van reageren heeft en dat voor ieder een eigen aanpak geldt.
Welke verschillen/overeenkomsten zijn er tussen ‘eigen’ kinderen en geadopteerde kinderen
Binnen een gezin is het belangrijk dat men rekening houdt met de verschillen tussen de beide kinderen. Adoptiekinderen zijn afgestaan door hun biologische ouders, ze hebben een nog onbekend karakter, intelligentie of interesses (een adoptiekind kan aanleg hebben voor bijvoorbeeld muziek, terwijl in het adoptiegezin niemand muzikaal is) en in de eerste maanden/jaren van hun leven zijn ze vaak door meerdere personen verzorgd en opgevoed. Door deze start is het mogelijk dat er onverwerkte trauma’s aanwezig kunnen zijn. Hierbij kun je denken aan oorlogssituaties, de aardbeving in Haïti. Gebeurtenissen, die diep in kunnen werken op een kind. Biologische kinderen hebben deze start niet, zij zijn welkom en meestal is het karakter te voorspellen.
Wat ook meespeelt bij adoptiekinderen is de achterstand in ontwikkeling. Deze achterstand kan op verschillende vlakken liggen: emotioneel, motorisch of fysiek. En vraagt van de adoptieouders veel geduld en tijd.
Overeenkomsten zijn er ook. Het blijven tenslotte kinderen, die lief, druk, ondeugend en zo kunnen zijn. Ook in het land van herkomst leren ze de dingen, die een kind moet leren, alleen leren zij dit vaak in een tehuis in plaats van in een gezin.
Wat betekent het voor een adoptiekind?
Voor een adoptiekind in een gemengd gezin kan het moeilijk zijn, omdat ze zich anders (ander uiterlijk) voelen dat de biologische kinderen in het gezin. Ze kunnen zich eenzaam voelen. Het is een punt van aandacht voor de adoptieouders om hier met alle kinderen over te praten. Het feit dat ze afgestaan zijn door hun biologische ouders blijft altijd een rol spelen in hun leven. Het blijft vaak een onbekend iets en op latere leeftijd willen ze soms weten waar ze vandaan komen en of ze gelijkenis vertonen met hun echte vader en moeder. Als een adoptiekind zelf ouder wil worden, komt de vraag om de hoek kijken of er erfelijke ziekten in de familie zitten. Veelal is hier geen antwoord op te krijgen, maar dit is voor een adoptiekind wel heel belangrijk.
Een gemengd gezin heeft ook voordelen. De adoptiekinderen hebben altijd iemand om mee te spelen en al spelende leren ze veel van hun ‘broertje of zusje’. Ze leren dat ze moeten luisteren naar de ouders, ze leren hoe ze hun emoties kunnen uiten en dit zijn dingen, die later goed van pas kunnen komen.
Wat betekent het voor de eigen kinderen?
De komst van een adoptiekind is te vergelijken met de komst van een baby’tje, met dat verschil dat een baby’tje de eerste tijd voornamelijk in de wieg of box ligt en de eigen kinderen daar langzaam aan kunnen wennen. Tijdens de zwangerschap is hun al verteld dat er een broertje of zusje op komst is. Bij adoptie is het heel belangrijk om de eigen kinderen erbij te betrekken, zodat het net lijkt of er een baby’tje op komst is. Alleen met het grote verschil dat een adoptiekind meestal al een paar maanden of meer oud is en dus al een eigen willetje kan hebben. Ook moet een adoptiekindje wennen aan een andere situatie.
Hier kun je meer lezen over deze vorm van adoptie. Hier staan ook boeken en brochures vermeld.
