Op mijn 8e kwam ik naar Nederland en leerde ik mijn stiefvader kennen. Hoewel ik een hekel heb aan de term stiefvader noem ik het beestje maar voor de duidelijkheid bij het naampje. Heel recent kwam mijn middelste, mijn dochter van 4, erachter dat mijn echte vader iemand anders is dan de opa die zij kent. Totale verwarring want mijn echte vader leeft nog. Waar is hij dan en waarom komt hij niet langs?! Zelf denk ik niet of nauwelijks aan hem maar nu moet ik wel omdat mijn dochter met énorm veel vragen zit. Fijn is dat!
Voor mijn 8e had ik geen papa
Met Vaderdag maakte ik in Suriname een cadeau voor mijn moeder. Een vaderfiguur had ik wel maar dat was mijn opa. Mijn moeder was alleenstaand en dus had een cadeau voor papa geen nut. Aan wie zou ik het moeten geven? Mijn moeder kreeg een relatie met een Nederlandse man, die mij uiteindelijk erkende. Met een paar papieren uit Suriname en een handtekening of 2 had ik ineens een papa. Dat verliep niet soepel hoor. Ik weigerde hem als zodanig te zien. Ik had toch niet eerder een papa nodig gehad en ik functioneerde prima, waarom ineens dan wel? Ook met Vaderdag bleef ik stug cadeau’s maken voor mijn mama. Toen kwam mijn zusje en haar geboorte bracht ons samen, ik zag hem eindelijk voor wie hij was, mijn echte vader. Niet de spermadonor waarvan ik tot dat moment niet eens de naam wist. Ik had dus een papa en was zoals alle andere kinderen “normaal”.
De buitenwereld ziet geen papa maar stiefvader
Ook al zien wij elkaar als vader en dochter, doet de buitenwereld dat niet. Als ik mensen ontmoet, krijg ik een standaard riedeltje vragen. Ze zien een krullenbol die duidelijk niet hier vandaan komt maar ze horen een West-Fries/ Amsterdams accent. Hoe ken dat? Tja, dat heet nou vanaf je 8e ergens wonen en gewoontes overnemen. Maar waar kom je vandaan, hoe lang woon je hier al, hoe kan het dat je zo keurig Nederlands spreekt. Die laatste vraag is overigens is zo 90’s! Zoek maar even op Google op hoe dat kan ;). En als ze dan mijn vader ontmoeten of ergens een foto spotten, dan hoor je die hersentjes kraken. Ze kunnen het dan niet laten en stellen dan toch die onbehoorlijke, persoonlijke vraag: Is dat dan je echte vader? Mijn echte vader??? Really? Sommige van hen gaan zelfs met mij in discussie omdat het mijn STIEFVADER zou zijn. Nou ja, het is mijn echte vader ja. Je bent in mijn ogen namelijk een vader vanuit je hart en niet vanuit je pielewielekes.
Allemaal rare termen
Mijn echte vader heeft nu ook 3 andere volwassen kinderen, daarnaast kreeg mijn moeder een dochter met mijn stiefvader. Ik ben de oudste van 5. En ook daar is zo een mooie term voor. Ik heb geen broertjes en zusjes, nee daar moet je het woord half voor zetten. Ik ben met 1 zusje opgegroeid, dus daar heb ik een heel goede band mee. De 3 kinderen van mijn vaders kant, mijn 2 broertjes en 1 zusje, ken ik helaas nauwelijks. Ik zou ze echter nooit maar dan ook nooit halfzusje of halfbroertje noemen. Zij hebben een andere moeder, so what? Waarom hebben wij überhaupt zulke rare termen? Dus als wij allen dezelfde vader en moeder hebben, zijn we hele broers en zussen van elkaar? Wat is de toegevoegde waarde van het halveren? Ik zie er persoonlijk het nut niet van in. Het is zelfs kwetsend. Vooral mijn stiefvader heeft erg veel moeite gedaan mij duidelijk te maken dat ik echt zijn dochter ben, evenveel als zijn dochter die hij gemaakt heeft. Misschien moeten mensen eerst nadenken voor ze de term stiefvader gebruiken waar hij bij is. Het is niet aan hen ons te dicteren wat wij horen te zeggen als het gevoel anders is.
Wat vertel ik mijn dochter als ik niets weet
Veel interesse in mijn echte vader heb ik niet. Wel gehad maar dat is al heel lang niet meer het geval. Ik denk ook weinig aan hem. Mijn zusje en broertjes is trouwens een heel ander geval . Daar zou ik graag meer van weten maar zoiets dwing je niet af. Ook al is er niets van half bij, ergens zijn het ook gewoon vreemden. Ik ken ze nauwelijks en weet eigenlijk hoe ze heten en hoe oud ze zijn. Dat ze zelf kids hebben, althans 2 van hen. Die zou ik graag ontmoeten, maar mijn vader, not so much. Mijn dochter wil dit echter wel… Waarom, geen flauw idee. Ze vraagt en vraagt maar ik kan haar weinig vertellen. Hoe hij heet en op welke dag hij jarig is. Ik vertel haar liever over de man die ik als mijn vader zie. Geen half, geen stief, geen echte ervoor, maar gewoon mijn vader. Zonder de onnodige toevoegingen erbij. Als ik weet hoe ik met de vragen van mijn dochter om moet gaan, hoor je er meer over. Voor nu zeg ik standaard, ik weet het niet mop, maar misschien ooit wel. En dan trek ik snel een fotoalbum van vroeger open om haar de blanke snorremans te laten zien die zij als opa kent. Iets met struisvogel en kop en zand???
