Mail van de BSO: bericht omtrent de kosten van de kinderopvang:
(…) De overheid vraagt met klem om de facturen van de opvang te blijven betalen. De kinderopvangtoeslag wordt normaal uitgekeerd dus pas deze zeker niet aan ook al komt uw kind in deze periode niet naar de kinderopvang. Uw eigen bijdrage blijft staan en moet betaald worden.
Owkeeeeeeee……
Ik snap dat de kinderopvang geen inkomsten mag missen, er mogen daar zeker geen klappen vallen. En ik snap ook heus wel dat het met al die goede regelingen die er al zijn: ATV voor werkgevers, uitkeringen voor ZZP’ers, dat het ergens een keer ophoudt met het vergoeden van gemiste inkomsten.
Maar hoe zit het met het vergoeden van verloren kosten? Uitgaven die je niks opleveren maar die je wel kwijt bent? Ik weet ook niet zo goed wat ik hiervan vind, want het raakt mij persoonlijk niet zó diep in m’n portemonnee dat ik hierdoor in problemen kom.
Toch knaagt het aan me.
Mijn man en ik hebben allebei werk wat we gelukkig thuis kunnen doen. Maar we zitten ons wel in allerlei bochten te wringen en op gekke tijden te werken om toch de uren te kunnen maken die onze werkgevers nou eenmaal van ons verwachten. Om het ‘eerlijk te verdelen’ hebben we de afspraak dat we om en om werken: de één werkt boven op zolder, de ander is ‘vrij’ en houdt zich aan de Pinterestwaardige dagplanning van de kleuter. Die hebben we gemaakt om een vaste structuur te houden en ervoor te zorgen dat kleuter voldoende geprikkeld wordt. We houden ons aan de dagindeling zoals die op school en ‘na school’ is het vrije tijd. Spelen, boodschappen, huishouden, zelf spelen, klusjes laten doen en wat meer TV dan anders. Onze kleuter is enig kind (niet onze wens) en we merken meer dan ooit hoe afhankelijk ze is van ons entertainment aanbod. Afspreken met vriendjes en vriendinnetjes is toch heel ingewikkeld. Mag het nou wel of mag het nou niet? De verschillende meningen daarover zijn huge! De één roept z’n kinderen meteen naar binnen zodra we maar een stap buiten zetten. De ander laat z’n kinderen zonder toezicht buiten spelen. Geen controle.
Vaak moet man toch nog weg naar afspraken. Hij installeert en komt daarbij niet in contact met mensen. Ik kom dan meteen met m’n werkuren in de knel. Das een dag minder ‘werktijd’ die ik s ’avonds moet inhalen om m’n werk af te krijgen. De eerste ruzies zijn hierover al gemaakt: “Hoezo moet je morgen weer weg, morgen is mijn werkdag. Wanneer kan ik dan werken, en nu moet ik weer calls verzetten, lekker dan.”
Geen stress van je werk maar stress of je nog wel ergens je werk kan doen, behalve na acht uur s’avonds. Nieuwetijdsprobleem? Eerste wereld klacht?
Thuiswerken waar je kind bij is gaat gewoon echt niet. En al ging het wel dat is niet wat we moeten willen voor onze kinderen. Ik geniet ook echt van de extra tijd die ik met m’n kleuter heb. Het is een luxeprobleem: we zitten allebei thuis, maar we hebben tenminste nog werk. Daar zijn we echt dankbaar voor. We hebben geen zorgen over de toekomst. Maar. Mijn werk is wel drukker dan ooit. Omdat het allemaal doorgaat moeten we snel en veel aanpassingen ontwikkelen om het door te kunnen laten gaan vanuit huis. Dit naast de normale taken die ik heb want die kunnen ook niet blijven liggen. Tegelijk ben ik ook trots op m’n bedrijf en op m’n team, dat het lukt en dat iedereen z’n schouders eronder zet om er het beste van te maken.
Heb je normaal een werkdag en s ‘avonds qualitytime, nu ben je overdag meester of juf, afwisselend papa of mama en daarna moet je s’avonds je werkdag inhalen. Natuurlijk is het geen punt om de hele dag met je kids te zijn, ze te entertainen, ze aan hun schoolwerk te houden, ze nieuwe dingen te leren. Zei nobody ever LOL. Maar we houden van onze kinderen. En je kan ze echt wel even een paar uurtjes aan het werk of spelen zetten zodat je even wat anders kan doen. Het is allemaal niet het ergste van de wereld want: geen oorlog.
Want.
Er zijn mensen ziek godverdomme, er gaan mensen op een hele nare manier dood. Zorgpersoneel staat onder hoge druk, zij moeten machteloos toezien hoe ze mensen verliezen, ze moeten onmenselijke keuzes maken waar ze nachtmerries van hebben. Er gaan bedrijven over de kop waar families keihard voor gewerkt hebben. Er zitten ouderen eenzaam afgesloten van de buitenwereld, het levensgeluk wat nog kwaliteit van leven gaf wordt ze afgenomen. Er zitten hele volksstammen in armoedige tentenkampen bovenop elkaar in doodsangst voor besmetting!
Ik vind echt dat wij als gezin bevoorrecht zijn. We hebben helemaal niets, maar dan ook echt niets te klagen. Iedereen die we kennen is gezond. We hebben allebei werk, we hoeven ons geen zorgen te maken over financiën. Onze kleuter heeft geen taken en geen huiswerk waar we bovenop moeten zitten. Het enige wat wij moeten doen is om de beurt werken zodat we om de beurt vrij kunnen zijn met onze leuke kleuter. De ‘grootste’ aanpassing is dat we vaker s ‘avonds moeten werken en wat minder me-time hebben. So what. De zon schijnt. We hebben eten in huis. Dan werk je maar s ‘avonds. Je zorgt er maar voor, dat is je minimale bijdrage aan de maatschappij.
Maar toch…
Het gaat me niet om mij. Het gaat me om het gebaar naar ouders, of ze nou wel of geen werk hebben. Het raakt wel de ZZP’ers, die misschien een beetje vergoeding krijgen maar nog steeds die kinderopvang moeten betalen. Als je drie kinderen hebt is dat een enorm bedrag! En zo zijn er vast meer situaties waarin het bij een gezin wél in de portemonnee raakt, en dus in het gezinsleven. Schrijnende situaties. De single parent met minimumloon, die thuis moet doorwerken én de kids moet ‘homeschoolen’. Gezinnen die een eigen bedrijf verliezen, zich enorme zorgen maken over hoelang hun buffer het volhoudt maar ondertussen moeten switchen tussen leuke ouder zijn en huiswerkbegeleider.
Wat er aan me knaagt is dat er van ouders best veel wordt gevraagd. Want of je nou moet werken of niet, of je vrij bent en doorbetaald krijgt, of dat je inkomsten verliest en misschien wel je baan; er is druk op de gezinnen. Er zijn zorgen. Er is werkdruk. Er is druk op relaties. En die stress heeft onbetwist weerslag op het welzijn van onze kinderen. Met het gevolg dat ouders met schuldgevoelens rondlopen die ze niet meer zelf kunnen relativeren.
En als dan die rekening komt, en de overheid zegt dat je gewoon je eigen bijdrage moet blijven betalen, voelt het toch een beetje alsof je gestraft wordt omdat je je stinkende best staat te doen de boel draaiende te houden met een constant gevoel van falen en tekortschieten.
I don’t know. Thoughts?
