Brrr -3 gaf de thermometer aan vanochtend. Ik heb sowieso al moeite mijn bed uit te komen in de ochtend, maar op dit soort ochtenden daalt mijn humeur tot net zulke lage temperaturen als ik alleen nog maar mijn tenen buiten de dekens steek. En het wordt nog erger de komende dagen.
Maar als je me in de ochtend naar school ziet lopen dan is de kans groot dat er naast me een jongetje loopt in korte broek en zonder jas. “Tsss, wat voor moeder laat haar kinderen nou zo naar buiten gaan met dit weer?” Zul je denken.
Geen beter onderwerp dan een kind zonder jas om de tongen van de schoolpleinmoeders te laten kwispelen, toch? Laat me jullie nog even wat verder op stang jagen moppies.
Het is niet zo dat mijn zoon geen jas heeft hoor. Hij heeft er minstens drie, van verschillende diktes, voor verschillende gelegenheden. Hij heeft ook twee mutsen en ik weet niet hoeveel paren handschoenen.
Helaas heeft hij ook een nogal goed ontwikkelde eigen wil.
Herkenbaar? Mop? Lezen er ook moeders mee met perfecte kinderen die nog nooit de hond hebben bestrooid met een potje glitter? Of die nooit hun Sint Maarten snoep mee naar bed zouden smokkelen?
Nee? Okay, dan gaan we nog even verder.
Toen mijn zoon 8 jaar was dacht hij dat hij het zo’n 97% van de tijd beter wist dan zijn ouders. Ongeveer 7% van de tijd had hij ook werkelijk gelijk en ik ben er trots op dat ik zo’n zelfstandig, vastberaden en sterke vent aan het grootbrengen ben.
Maar dan is er die 90% waarin ik in constante discussie verkeer met uitspraken als “Het is niet ééérlijk” en “Maar dat hoeft niemand van zijn moeder!”.
De meeste van bovengenoemde discussies draaien rond de uitermate overdreven vraag of hij alsjeblieft een lange broek aan wil trekken als buiten de ijspegels aan de voordeur hangen.
Ik heb zelfs eens een thermometer gekocht waarop stond aangegeven welke kleding aanbevolen is voor de huidige temperatuur. Met achterliggende gedachten: als hij het van mij niet wil aannemen, wellicht dat dit schermpje meer invloed heeft.
Soms hielp het, meestal niet!
Dus, lieve moppies, moeders van wie de kinderen heerlijk buiten kunnen spelen terwijl ze ingepakt zijn als Michelin mannetjes; hoe ouder mijn zoon wordt hoe minder zin ik heb in de eeuwige discussie of hij zijn jas aan wil trekken. Ik heb wel wat beters te doen!
Als hij zegt dat hij geen jas aan wil, prima! Ik geef hem de suggestie, iedere morgen weer, en vertel hem dat het gaat vriezen vandaag. Ik trek vervolgens mij winterjas, muts en handschoenen aan en laat hem zijn eigen plan trekken.
Tuurlijk hoor ik ze fluisteren over mijn kind en wat voor moeder ik ben dat ik hem zo naar buiten laat gaan. Laat ik daar even heel duidelijk in zijn. Ik ben zo’n moeder die haar kind zelf beslissingen laat nemen en ik leer mijn kind dat hij zelf de regie heeft over zijn lichaam.
En nog iets, die jas is nog maar het begin. Hoe ouder hij wordt hoe meer ik me realiseer dat hij zelf de consequenties moet dragen over de (vaak ondoordachte) beslissingen die hij neemt zodat hij in de toekomst leert de juiste beslissingen te nemen.
Zal ik nog even verder gaan over wat de moppies fluisteren over het feit dat ik nooit de opgedroogde tandpasta van de kin van mijn jongste poets of zal ik dat bewaren voor een volgend blog?
