Na acht jaar in een warm bad gaat mijn “kleine” mannetje volgend jaar naar de middelbare school! Dat is een grote stap voor elk kind maar ook voor menig ouder. Je wilt tenslotte een goede keuze maken voor je kind. Hij moet het er naar zijn zin hebben maar je wilt ook graag dat hij niet onder of boven zijn niveau moet presteren. Voor ouders met een kind dat het toch allemaal een beetje “anders” doet, is dat vaak echt een ingrijpende beslissing en een grote zorg. Tenminste ik ervaar dat wel zo.
Op zich mag ik van geluk spreken dat Pepijn het tot nu toe erg goed gedaan heeft op het regulier basisonderwijs. De juffen en meesters hebben enorm hun best gedaan Pepijn te begrijpen en hem alles te geven wat hij nodig heeft had de afgelopen jaren. Er is nagedacht over een prikkelarme omgeving, tijdsklokken, een koptelefoon, ontstress-tijd en nog veel meer lieve dingen. Ik weet zeker dat hij het hierdoor ook al die tijd goed heeft kunnen doen op deze school. Nu moet hij echter binnen een jaar afscheid nemen van deze behulpzame leraren en naar de middelbare. Daar zal een stuk minder aandacht en tijd voor hem zijn.
Afgelopen januari zijn we gaan kijken op twee middelbare scholen in de buurt. Hij wilde dit zelf echt graag ervaren net als zijn vriendjes, maar toch trok hij bij binnenkomst al wit weg en vroeg mij zachtjes: “zijn er hier altijd zo veel kinderen aanwezig”? Gedwee lieten wij ons meevoeren in de stroom van toekomstige leerlingen. Diverse lokalen werden bekeken en er werd ons uitgebreid verteld wat er allemaal gedaan en geleerd kon worden. Het duizelde zelfs mij en ik dacht: dit gaat Pepijn nooit lukken. Ik zal mee moeten om hem naar al die verschillende lokalen te loodsen en uitleg te geven over wéér een andere leraar voor de klas. Het bleek op deze opendag allemaal al veel te veel. Voor Pepijn was het duidelijk: hier ging hij NIET naar toe! Met een dikke keel reden we terug naar huis om ons verder te beraden.
Toen het schooljaar in groep 8 begon, kregen alle ouders in de eerste week al voorlichting over de middelbare school. Het kind moet tenslotte halverwege het jaar al ingeschreven worden. De tijd gaat snel dus je moet voorbereid zijn. Ik hoorde de verhalen aan en dacht: dit gaat het voor Pepijn allemaal niet worden. Hoewel er op de scholengemeenschappen wel begeleiding is, zal dat nooit genoeg zijn voor Pepijn.
We hebben zowel de therapeut als de leraren op school gevraagd mee te denken over wat voor Pepijn het beste zal zijn. Maar dat is moeilijk. De een roept: naar een kleine VMBO school waar betere begeleiding is ( maar dat zal erg onder zijn denkniveau zijn) de ander roept: geef hem meer medicatie en probeer het toch op een scholengemeenschap en de derde roept: ga met hem naar een REC 4 school kijken. Allemaal opties die we nu overdenken.
Aan ons dus de immens moeilijke keuze om te kijken wat nu écht goed voor Pepijn zal zijn. Ik zou willen dat er een briefje uit de hemel kwam, waar op stond wat de weg is die wij het beste in kunnen slaan.
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
