Beschuit met muisjes! Blauw voor een jongen, roze voor een meisje. De kleur blauw voor jongetjes stamt al uit de middeleeuwen. Blauw werd gezien als de kleur van lucht en hemel, de verblijfplaats van goden en godinnen. Als er één kleur was die kon beschermen tegen boze geesten, dan was het de kleur blauw. Vooral pasgeboren jongens werden in de kleur blauw gestoken, omdat ze dan beter beschermd zouden zijn. Jongens werden destijds waardevoller gevonden dan meisjes. Tijden veranderen gelukkig en het bijgeloof nam mettertijd af. De kleur roze kwam in opmars voor meisjes, een zoete, zachte kleur. En duidelijk onderscheidend van de kleur blauw. Toch houden we ook nu nog vast aan de traditie. Kleed jij je pasgeboren knulletje in roze kleertjes? Waarschijnlijk niet.
Onbewust sturen ouders hun kinderen de richting ‘blauw’ of ‘roze’ op, het is dus ook niet verwonderlijk dat jongens vaker een voorkeur hebben voor de kleur blauw en meisjes voor roze. Opmerkelijk is wel wanneer je hier niet aan mee wilt doen en heel bewust bijvoorbeeld ‘meidenspeelgoed’ aanbiedt aan je zoon, deze daar op een ‘jongens’ manier mee zal gaan spelen. Barbies worden soldaten, de poppenwagen een race auto. Geef je je dochter speelgoedsoldaatjes zal ze deze waarschijnlijk gaan bemoederen. Is dit aangeboren of aangeleerd? Is het erg dat die verschillen er zijn, dat we onderscheidt maken, dat we soms ook generaliseren? Zelf heb ik er geen moeite mee, integendeel zelfs. Beide sexen staan in hun eigen kracht en dat gaat, mijn inziens, heel ver terug.
Oertijd
In de oertijd zorgden de mannen voor de jacht, voedsel. Zij hadden dus die ene taak waar ze zich op moesten concentreren. Het was hun fysieke, maar ook psychische specialisatie: ze moesten in staat zijn om zich op één ding te concentreren en bijzaken te kunnen negeren. Er werd een beroep gedaan op hun ruimtelijk en technisch inzicht. Tecnisch, omdat er gereedschappen voor de jacht gemaakt moesten worden. De vrouwen daarentegen moesten vooral goed zijn in meerdere dingen tegelijk, zij moesten zich weten te handhaven in het basiskamp met hun kroost en dan was het zaak over goede sociale en communicatieve vaardigheden te bezitten. Is het dan zo vreemd dat we deze verschillende kwaliteiten tussen mannen en vrouwen, jongens en meisjes, benadrukken? Of anders gesteld… is dat zo erg? Waarom hebben sommigen daar zo’n afkeer van, zouden zij willen dat we allemaal hetzelfde zijn? Dat kán niet en hoeft ook niet. Mannen of vrouwen zijn geen bedreiging voor elkaar, als het goed is vormen ze een bepaalde eenheid. Het is een goed team. Bleek toen al.
In de kleutergroep wordt het regelmatig gezongen; Meisjes zijn slap en jongens zijn sterk. Wij, als volwassenen, zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen hoe hier dan mee om wordt gegaan. Jongens tonen tijdens het zingen hun spierballen, meisjes staan lachend op en maken zich groot, meisjes gaan dan vaak samen staan, vormen een groep. Jongens strijden tegen elkaar nog om de grootste spierballen. Nou én.. Wanneer ze aan het werk gaan, haalt de jongen de zware doos met kapla blokjes, het meisje wijst waar de doos komt te staan, heeft uitgezocht welk voorbeeld ze gaan maken en wat ze daarvoor nodig hebben. En aan het eind van de werktijd staat er een compleet bouwwerk. Ze hebben de krachten gebundeld. En is er een minder groot verschil, wordt er als vanzelfsprekend gekozen voor de kracht van de ander.
Generaliseren
Grappig is dat er meer van dit soort ‘generaliserende’ voorbeelden zijn in de verschillen tussen jongens en meisjes. Bij het omkleden voor de gymles, komen jongens vaker naar je toe, steken hun voet omhoog met de bedoeling dat jij de schoenveters losmaakt.. Wil je hulp bieden aan een meisje, roept ze al snel “Nee, ik doe het zelf”. En nadat ze haar eigen schoenen heeft uitgekregen, buigt ze zich over de schoen van haar buurman. Tijdens de gymles kiest een meisje het snelste jongetje; ‘want dan winnen we’. Ze heeft slim gekozen, ze winnen het wedstrijdje en hand in hand lopen ze triomfantelijk door de gymzaal. Samen.
Als we groter zijn, geven meisjes voorkeur aan een vriendje wat groter is dan zij zelf, jongens (later mannen) vinden het niet fijn als vrouwlief meer verdient, want de man hoort toch kostwinner te zijn. Mannen horen voor hun gezin te kunnen zorgen. En waarschijnlijk ligt de oorsprong hiervan in de oertijd. Mannen werden geacht voor het voedsel te zorgen. Vrouwen zorgden voor het basiskamp. Simpelweg omdat daar hun kracht lag. En er was voor beiden evenveel respect. Er was namelijk voor iedereen respect, omdat men uitging van de eigen kracht. Doen waar je goed in bent of waar je je goed bij voelt. En daar heeft m/v dan weinig mee te maken.
Uniek
Misschien ben ik een peacemaker van de eerste orde (of gewoon geen ‘goeie’ feministe haha), maar voor mij bestaat er geen strijdbijl tussen man en vrouw. Bovenal zijn we allemaal een uniek MENS. Hierin zou geen ruimte moeten zijn voor beter of sterker, goed of fout of het schoppen tegen.
Enkel respect voor het MENS ZIJN.
