Blessures, babypraat en liefdesverdriet

Inti (15 jaar) doet sinds een paar maanden aan kickboxen. Hij is ontzettend fanatiek. Drie avonden per week komt hij hongerig thuis en doet hij, tijdens het opeten van zijn opgewarmde maaltijd, verslag van de rake klappen die hij her en der heeft uitgedeeld. Hoewel het mij in eerste instantie een goed tijdverdrijf leek, ben ik nu toch wat minder enthousiast. Het is een sport die natuurlijk gepaard zal gaan met vele blessures

Sportblessure

Gisteravond klaagde Inti opeens over pijn in zijn onderbeen. Of we alsjeblieft naar de huisarts konden gaan. Ik stelde eerst een paar vragen om erachter te komen of de pijn kickboxgerelateerd zou zijn. Inti raakte hierdoor geïrriteerd: ‘Denk je soms dat ik me aanstel of zo?’ was zijn reactie op mijn vragen.‘Inti, ik zal morgenochtend naar de huisartspraktijk bellen voor het maken van een afspraak en nee dat kan nu niet meer want het is al avond’.

Altijd weer die volle wasmand

Vanochtend werd ik wakker doordat Cedric uit bed spong, hij had zich verslapen. Nadat Dakini en ik beneden kwamen, was het eerste dat Inti vroeg: ‘Heb je de huisarts al gebeld?’ ‘Is het niet beter om een afspraak te maken want het inloopspreekuur is altijd zo druk’, probeerde ik nog maar Inti stond al beneden zijn nieuwe sneakers dicht te strikken. Ik zette Dakini in de box en rende naar boven terwijl Inti richting huisarts vertrok. Boven in de badkamer besloot ik maar even een wasje te draaien, het zou toch nog wel even duren voordat Inti aan de beurt zou zijn en dan had ik dat maar vast gedaan. Tot mijn grote schrik zat er nog een was in de machine. Ik deed de droger open om die te kunnen vullen maar zag tot mijn verbazing dat die ook nog vol zat. Nadat ik de berg schone was op mijn bed gekieperd had, kon ik de droger alsnog vullen. Terwijl ik dit in een razend tempo aan het doen was, hoorde ik Dakini roepen vanuit de box. ‘Daaadaaa, daaadaa!’ ‘Jaa jaa hier ben ik, ik ga even douchen’, riep ik voordat ik de douchekraan opendraaide.

Haasten

Terug beneden zag ik mijn mobieltje knipperen. Een ping van Inti. ‘Waar blijf je nou, ik ben de eerstvolgende, kom snel’. Hoe was dat nou mogelijk? Niemand in de wachtkamer? Ik had het in mijn hele leven nog nooit meegemaakt. Ik tilde Dakini uit de box, trok snel haar pyjama uit, kleedde haar aan en pakte mijn handtas voor ik naar buiten liep. Op de fiets waren we snel bij de huisarts en na 5 minuten mochten we al naar binnen.
‘Een week niet trainen en kijken hoe het dan met je gekneusde spier gaat’, was het advies van de arts. Aan Inti’s gezicht te zien, was dat het laatste wat hij wilde horen. We liepen samen terug naar huis. Daar schreef ik een brief voor zijn mentor en maakte ik nog vlug een verse smoothie voor hem.

Liefdesverdriet

Nadat Dakini en ik hem uitgezwaaid hadden, hoorde ik een slaapkamerdeur open gaan. Narcisso (20 jaar) kwam de trap af met in zijn hand zijn mobieltje.
Zijn ogen stonden wazig, het leek alsof hij een korte nacht achter de rug had. ‘Hoe gaat het met Narcisso?’, vroeg ik van onder de tafel vandaan
‘Niet goed, was zijn antwoord, het is nu echt uit met Kitty.’ Vertraagd liep hij naar de bank en liet zich erop vallen. Dakini giechelde luid, ze houdt ervan als mensen springen, op de grond rollen, dansen of gek doen. Het leek Narcisso niet te verblijden. Met zijn vrije hand trok hij het wollen dekentje dat naast hem op de bank lag over zijn benen heen. Ik zag zijn ogen vochtig worden. Ik zag dat hij zag dat ik naar hem keek. Nog even ging ik door met waar ik mee bezig was, broodkorsten van de vloer vegen en ondertussen vroeg ik hem of hij er met mij over wilde praten. Zijn stem klonk zacht en schor tegelijk toen hij zei dat dat goed was. Ik gooide de etensresten in de vuilnisbak en haalde Dakini uit de box. ‘Daadaaa daadaa, die die die’ klonk het terwijl ik me naast Narcisso op de bank nestelde.

Het moederschap

Langzaam begon hij te vertellen wat Kitty besloten had en het lukte mij om te luisteren, alleen te luisteren. Na een tijdje werd hij stil. Ik vroeg hem of hij vandaag iets wilde gaan doen met mij, dat ik tot drie uur de tijd zou hebben. Met zijn ogen dichtgeknepen schudde hij zijn hoofd. We zaten nog even bij elkaar en Dakini klom er ook bij. Langzaam klaarde de lucht een beetje op. Dakini bracht ik naar bed en Narcisso belde met een vriend om naar de stad te gaan. ‘Ben je vanavond thuis?’ vroeg hij mij gedagzoenend. Nadat ik hem had uitgezwaaid kon ik achter de pc gaan zitten om een blog te schrijven over sportblessures, liefdesverdriet, brabbelende babypraat en gewoon het moederschap.

Visited 3 times, 1 visit(s) today