Opvoeden in een samengesteld gezin

Het lijkt allemaal zo idyllisch: jij een alleenstaand moeder, hij een alleenstaand vader. Ineens vind je het maatje dat je al lange tijd gezocht hebt: iemand met wie je kan lachen, praten, vrijen, maar die begrijpt en accepteert dat jouw kinderen altijd op de eerste plaats zullen staan. Gewoon, omdat hijzelf nu eenmaal ook een of meerdere koters heeft en dus weet hoe het is om in je eentje opvoeder, politieagent en verzorger te zijn. Wonder boven wonder klikken ook de kinderen redelijk goed met elkaar, en na een tijdje heen en weer gependeld te hebben tussen twee huizen besluiten jullie te gaan samenwonen. Eind goed, al goed? Nee! Want ineens kom je erachter dat je lief helemaal niet zo’n probleem maakt van eindeloze tv-hang-middagen, slechte tafelmanieren en een taalgebruik waar Ciske de Rat nog van zou gaan blozen. Andersom ergert je kersverse man zich kapot aan het feit dat je dochter met jouw make-up mag experimenteren (“ze loopt erbij als een sloerie!”), je zoon het maken van z’n werkstuk altijd en eeuwig weet af te schuiven op z’n moeder (“ach, het is nog maar een kind”) en de jongste na het kleinste kikje al naar het echtelijk bed mag verkassen. Hoe los je meningsverschillen over de opvoeding op in een samengesteld gezin?

Alle begin is moeilijk

Wonen jullie nog maar net onder één dak, dan is het het beste om niet meteen te starten met ‘Operatie-Heropvoeding’. Om te beginnen jaag je daarmee je kersverse stiefkinderen linea recta tegen je in het harnas, en geloof me: “Je bent mijn moeder niet!” is niet de leukste opmerking om te horen, ook al is het de waarheid als een koe. Ook je eigen partner zal, zeker in het begin, niet gecharmeerd zijn van commentaar op zijn opvoedkundige kwaliteiten. Door commentaar op zijn kinderen en/of zijn manier van opvoeden te geven, raak je waarschijnlijk een gevoelige snaar. Wees in het begin ieder verantwoordelijk voor jullie eigen kinderen, ook al leidt dit weleens tot verongelijkte gezichten van het kroost. Leg je kinderen uit dat er in ieder gezin andere regels gelden, dat jullie zullen praten over welke regels jullie belangrijk vinden in dít gezin, maar dat iedereen de tijd krijgt om aan de nieuwe situatie te wennen.

EHBO (Eerste Hulp Bij Ongemakken)

Als je je ergert aan (het gebrek aan) de manieren van een van je stiefkinderen, bespreek dit dan in eerste instantie met je partner, en niet met het kind zelf. Wat vindt je lief van het gedrag van z’n spruit? En als hij het gedrag acceptabel vindt, maar jij er niet mee kan leven, hoe hadden jullie je dan de oplossing voorgesteld? Is er eventueel een compromis mogelijk? De opvoed-APK kan hierbij een handig hulpmiddel zijn. Bijvoorbeeld:

Je spreekt met de puberzoon van je partner af dat hij vanavond de afwas doet, omdat jullie naar een ouderavond gaan. Bij thuiskomst grijnst een enorme vaat -waarop het eten inmiddels duimendik is aangekoekt- je tegemoet. Jij springt uit je vel en sleurt zoonlief het liefst per direct uit bed om ‘m alsnog “aan de schrob” te zetten. Je partner vindt dit echter onzin: hij is het gewoon vergeten, hij heeft z’n slaap hard nodig en ach, we kopen binnenkort wel een vaatwasser. Bij jouzelf komt de stoom nog net niet je oren uit, dus na zo’n lakse reactie kan je je echt niet meer inhouden. Voor je het weet sta je te schelden als een viswijf en vertrekt je man stampvoetend naar bed, zich afvragend waarom hij in hemelsnaam met zo’n bitch getrouwd is. 

Herkenbaar? Ga dan eens met elkaar rond de tafel -op momenten dat er geen ruzie is, uiteraard- , bespreek samen wat je belangrijke aspecten vindt binnen de opvoeding en hoe in jullie ogen aan die aspecten invulling dient te worden gegeven. Voor jou staat die vaat misschien wel symbool voor ‘je aan de afspraken houden’, iets waar de meeste ouders veel belang aan hechten, terwijl het voor je man in de categorie ‘karweitje opknappen’ valt.

Jouw kind, mijn kind

Ben je het niet met elkaar eens qua opvoeding, probeer dan te voorkomen dat je verzandt in “Jouw kind, mijn kind”-gehakketak, waarbij ieder van jullie natuurlijk zijn/haar uiterste best doet om de eigen kinderen af te schilderen als welopgevoede engeltjes en de kinderen van de ander als Tokkie-gebroed. Kinderen zijn nu eenmaal net als scheten; die van jezelf kan je meestal een stuk beter verdragen. Blijf realistisch en bedenk dat iedere ouder, dus ook jouw partner, het moeilijk vindt om commentaar te krijgen op zijn/haar manier van opvoeden.

 

 

Visited 37 times, 1 visit(s) today