Sommige dingen lukken gewoon beter de tweede keer. Drie weken geleden ben ik moeder geworden van onze prachtige tweede dochter en het moederschap lijkt me nu zoveel beter af te gaan. Ik voel me cool en in controle. Tijdens mijn zwangerschap hoorde ik van veel mensen dat de overgang van één naar twee kinderen “heel druk” en “enorm zwaar” is en dus begon ik me lichtelijk zorgen te maken. Vlak na de geboorte van mijn oudste dochter ben ik een paar maanden lang behoorlijk depressief geweest. Wat als dit nu weer zou opspelen? Ik had heel eerlijk niet het idee dat ik daar zo makkelijk mee om zou kunnen gaan. De depressie zelf niet, maar vooral de teleurstelling dat je dan wéér met zulke gevoelens kampt waande me zorgen.
Kom maar op!
Tijdens mijn zwangerschap voelde ik me eigenlijk al helemaal in controle en heb ik geen boek opengeslagen, geen voorbereidingen getroffen tot twee weken voor mijn bevallingsdatum en vooral genoten van extra tijd met mijn oudste dochter en het zwanger zijn. De enorme controle freak in mij kon haar ogen niet geloven, maar het is me echt gelukt: ik heb alles op me af laten komen. Dat was mijn motto, mijn afspraak met mezelf. Ik zou gewoon alles op me af laten komen.
Achteraf gezien was dat waarschijnlijk één van de redenen dat ik depressief ben geworden. Ik had óveral een voorstelling bij. Alles moest op een bepaalde manier gedaan worden. De baby moest zus en zo, de baby moest, de baby moest… Maar baby’s zijn gewoon baby’s en daar kun je soms geen pijl op trekken. Dat viel even tegen.
Ik heb dit keer geen val voor mezelf gezet en heb de controle freak in mij een andere taak gegeven; ze focust zich alleen nog op het huishouden. En zo voel ik me vrij. Beiden gelukkig. Ik vind het héérlijk dat mijn gezin is uitgebreid. Ik kan enorm genieten van mijn 5-jarige dochter die helpt met het verschonen van de luier, tekeningen maakt voor haar zusje en mij soms gewoon even voor haar zelf wil. Alles mag.
Ik vind het heerlijk als mijn kleintje wakker wordt en gewoon lekker verzorgd wil worden, stil wordt als ik haar lekker knuffel of als mijn man met haar op de arm door de kamer loopt. Hoe meer zielen hoe meer vreugt. Wie dat ooit bedacht heeft was een gelukkig mens. En ik denk nu al na over nummer 3.
