Al vanaf zijn geboorte is Merijn een kind dat zichzelf weg cijfert. Hoewel toen hij geboren werd, schreeuwde hij de longen uit zijn lijf en dat is hij bijna twee jaar lang blijven doen. Daarna werd hij stiller en minder snel opgemerkt als zijn broertje. Als we buiten wandelde werd Pepijn altijd in zijn wangetjes geknepen en werd er gezegd wat een schattig jongetje, maar Merijn leek niet in die zelfde kinderwagen te zitten. Daar keek men overheen? Ik vond dat als moeder natuurlijk heel erg. Ik heb nog een heel schattig kind hoor, wilde ik dan zeggen.
Hoe kon de juf MIJN kind over het hoofd zien?
Ik werd mij van deze onzichtbaarheid pas echt bewust toen wij naar het eerste tien-minuten-gesprekje gingen in groep 3. Mijn man vroeg de juf: hoe gaat het met onze Merijn. De Juf keek wat glazig en zei: Merijn.. eh wie is dat ook alweer? Er werd vluchtig in de papieren gekeken en ik zat totaal verstijfd tegenover haar. Merijn zat al 3 maanden bij haar in de klas. Dit kon toch niet waar zijn?? Hoe kon de juf MIJN kind over het hoofd zien? Hij bleek een rustig en lief jongetje te zijn.
Grote paniek brak uit
Omdat Merijn altijd nogal stil was, werd hij ook niet veel op feestjes gevraagd door kindjes uit zijn klas. Dat vond ik als moeder natuurlijk heel naar. Gelukkig kwam er dan eindelijk een kaartje voor een feestje in het bos met een spannende schat. Ik bracht Mees naar een heel mooi vrijstaand huis met twee enorme honden. Het feestje begon en ik vertrok; niet wetende wat er toen met mijn arme schaap zou gebeuren. De taart was gegeten en het werd tijd om naar het bos te gaan. De moeder van de jarige verzocht alle kinderen nog even naar het toilet te gaan voor vertrek. Toen alle kinderen de jasjes aan hadden, redden de feestgangers met twee auto’s naar het bos. Bij aankomst werden de kaboutermutsjes uitgedeeld en kon het zoeken naar de schat beginnen. Wel vreemd dat er nog één mutsje over was. De kinderen werden geteld en wat bleek: er ontbrak er één?? Grote paniek brak uit. Die paniek was trouwens al eerder uit gebroken in het grote huis met de nog grotere honden. Terwijl Merijn nog op het toilet zat, waren de ouders met kinderen vertrokken. Toen Merijn de deur opende stonden daar twee reusachtige honden hem aan te kijken. De angst was enorm! De enige oplossing was terug de toilet in en heel hard huilen. Zo trof de moeder van de jarige hem na ruim een half uur aan in dat kleine kamertje. De lol van feestjes was toen heel lang voorbij.
Ondertussen is Merijn al was ouder geworden, maar hij blijft buitenshuis een teruggetrokken ventje. Thuis is hij vaak wel heel nadrukkelijk aanwezig!
