Een heel pittig traject wordt ingezet met onze jongste zoon Merijn. Elke middag zal hij naar een dagbehandeling gaan en daar zullen ze hem observeren en diagnostiseren. Hij zal de middagen dus niet meer op school zijn en er met de taxi naar toe gaan. Niet alleen voor Merijn is dit heel pittig, maar ook voor ons als ouders. Wij moeten elke dag een verslag schrijven over hoe het is gegaan ( die paar uur dat hij thuis is) en elke week zullen we een gesprek hebben met een ouder begeleider. Ook willen ze ons opnieuw een oudertraining in de maag splitsen.
Mijn hart huilt als ik hem de eerste keer in de taxi zet. Dat mijn kind dit nu moet ondergaan. Ik weet dat wij over negen maanden misschien een heel ander en veel gelukkiger kind zullen hebben, maar toch heb ik het heel erg moeilijk. En hij ook. Hij is bang en misschien in zijn hart ook boos dat hij hele middagen “weg” moet.
De dagen worden weken en Merijn heeft het best naar zijn zin op de dagbehandeling. Hij doet veel leuke activiteiten en gedraagt zich daar prima. Dat is voor de therapeuten wel erg moeilijk want ze zien helemaal geen opvallend of afwijkend gedrag. Wij schrijven ondertussen elke dag dat het thuis niet goed gaat. Merijn is heel veel boos, tegendraads en weigert ook op school te werken.
Het contact vanuit de dagbehandeling naar school toe is slecht en dat valt me tegen. De juffen zitten regelmatig met de handen in het haar en krijgen weinig handvaten of tips. De oudertraining is vermoeiend en lijkt voor ons geen enkele zin te hebben. We weten deze dingen allang en passen ze ook toe. De hulpverleners geloven ons niet en nemen ons niet serieus. Dat doet pijn en doet de zaak ook geen goed. Wij zien bij Merijn geen enkele verbetering; eerder een verslechtering van zijn gedrag. Hij gaat kinderen na doen en is steeds meer boos en ongelukkig.
Na een aantal maanden vraag ik welke onderzoeken er al gedaan zijn. Is hij al op autisme getest of op ADD? Hebben ze al naar zijn intelligentie gekeken? Dit is allemaal nog niet gebeurd omdat Merijn zich zeer aangepast gedraagt. Ik voel langzamerhand dat het niet goed gaat maar durf ook niet zomaar dit traject te stoppen. We zitten nu al op 7 maanden en er is NIETS gebeurd. Als ik dit in een van de gesprekken noem dat voelen ze zich behoorlijk aangevallen. Maar ik kan dit niet laten gaan. Er moet iets gebeuren en als ze het hier niet weten dan moeten we verder. We nemen als ouders dus toch de stap om deze zeer rigoureuze behandelwijze te stoppen!
