Wakker. Ik pak mijn mobiel om te kijken hoe laat het is en zie meteen dat ik een berichtje van mijn jongste dochter heb gehad. Vannacht rond half twee. Ik moet even wakker worden om het goed te kunnen lezen.
“Mama, ik ben op mijn stage per direct weggestuurd. Ik ben heel erg uitgevallen tegen iemand….”
Klaarwakker ga ik rechtop zitten. Ik zie dat het zes uur is en zou het liefst meteen naar haar kamer rennen maar Merel is op dit moment bij haar vader en het heeft weinig zin om haar te bellen. Ze pakt de telefoon toch niet op.
Mereltje toch. Wat heb je nu weer gedaan. Ik ken mijn dochter en weet dat ze ontzettend uit kan vallen als ze het gevoel heeft dat haar onrecht wordt aangedaan. Dat had ze al als klein kind. Een rotgevoel maakt zich van mij meester. Het ging de laatste tijd toch goed? Tenminste op school. Thuis kan ze nog wel eens vlammen maar thuis ben je veilig dus daar mag het.
Hoe vaak ben ik niet naar school moeten komen omdat Merel weer eens te keer was gegaan tegen een leerling of een leraar. Niet omdat ze brutaal was maar gewoon omdat zij vond dat zij gelijk had. Ik heb zo vaak als Brugman met haar moeten praten. Haar uitgelegd dat het heel goed is om een eigen mening te hebben en daarvoor uit te komen maar dat het soms ook best wat subtieler mag. Dat het verstandig is om even tot tien te tellen, goed na te denken wat je wilt zeggen en om in sommige gevallen gewoon je mond te houden. Het is een lastige periode geweest, vooral de basisschool en begin middelbare school. Voor mij maar vooral voor haarzelf. Het zit nu eenmaal in haar karakter om zich meteen uit te spreken.
En dat mag maar Merel… met stroop bereik je soms meer dan met azijn.
Het is zo’n leuk kind. Ze is een harde werker, klaagt nooit. Ze helpt thuis altijd mee. Ze kan zo lief zijn maar heeft een eigenzinnig karaktertje. Nu dit weer.
Ik ga toch maar terug liggen, het is tenslotte pas zes uur en paaszondag dus een beetje uitslapen zou wel lekker zijn maar ik lig te malen. Wat zou er gebeurd zijn?
Ze zit zo op haar plek nu, volgt een opleiding tot kok, wat ze geweldig vindt en geweldig doet. Ze loopt stage in Het Spuihuis, het beste restaurant van Bergen op Zoom en volgens mij heeft ze het ook erg naar haar zin daar. Het is een gezellig team waar ze zich helemaal thuis voelt. De eigenaar doet er alles aan om haar te helpen. Misschien is dat het wel. Ze voelt zich thuis dus kan ze zich ook gedragen alsof ze thuis is. Ik besluit te wachten tot een redelijke tijd en stuur haar dan een appje.
“Ik hoop echt dat dit een grapje is en anders ga je vanmiddag met papa naar Het Spuihuis en bied je je excuses aan”
Direct een reactie. “Het is geen grapje, ik ben echt heel erg uitgevallen en moest meteen weg”
Nee!
Ik ben boos, heel boos. Hoe krijgt ze het toch voor elkaar om het zo te verpesten. Ze weet toch wel beter tegenwoordig. Al die gesprekjes die we hebben gehad, heeft ze daar dan echt niets van opgestoken? Heeft ze echt niets geleerd van de afgelopen jaren? Een geweldige kans heeft ze gekregen om in dat restaurant stage te mogen lopen. Ze leert er zo veel. En nu? Mag ze niet meer terugkomen? Hoe moet dat dan met school? Ik word steeds bozer. Hoe vaak heb haar niet gezegd dat ze eens na moet denken voordat ze wat zegt. Dat ze het gelijk niet altijd aan haar kant heeft. Dat ze eens moet leren om haar grote mond te houden. Ik stuur haar dat via de app. Ik heb even geen zin om met haar te bellen en te moeten horen dat het echt niet haar schuld is.
Het blijft even stil op de app.
“1 APRIL, Kikker in je bil die er nooit meer uitwil!”
Meteen daarna gaat mijn mobiel over.
“Hey mam, je trapte er in he?!” en ze ligt helemaal dubbel aan de andere kant van de lijn.
Rotkind!
