Hoe vier je moederdag met 6 zonen

Binnenkort is het moederdag, en als mama van zes jongetjes is dat wel het laatste waar je omheen kunt. Niet dat ik dat zou willen  hoor, integendeel zelfs, maar het vraagt er wel om een extra rustige en geduldige moeder te zijn op zo’n dag. Meestal begint zo’n mamadag niet met een idylische wakker worden van hanengekraai waar toch alijd een romantisch tintje  aan zit. De laatste jaren werd ik meestal gewekt door het geschreeuw van strijdende kinderen. Ze willen zich op zo’n commerciele dag, eens per jaar, vooral in de ochtend allemaal laten gelden.

Papa helpen met het moederdagontbijtje dat bestaat uit een bakkie koffie, een eitje, een  schaaltje versgesneden fruit, aangebrande croissants en nu niet eens die welbekende beschuiten met blauwe muisjes maar voor de verandering met aardbeien waarop zo’n beetje een kilo suiker gaat. Dat dat niet echt (dek)bed vriendelijk is bewijst zich aan het eind van de ochtend als ik met inmiddels lichte hoofdpijn van alle drukte de wasmachine moet laten draaien.

Vaak luister ik al stiekem terwijl ik in bed zit naar dit hele rumoerige tafereeltje (wat wil je met zes mannen) dat zich een verdieping lager afspeelt. Vaag vang ik vlagen van zinnen op als “Ik mag straks het dienblad vasthouden toch” tot “papa, dit cadeautje moet ik nog inpakken”, tot “wachten.. hierblijven..”de koffie valt bijna om hoor” tot “”pap, waar is mijn tekening van school voor mama”? Regelmatig hoor ik de stem van manlief erbovenuit tetteren om het hele stel  in het gareel te houden.

Inmiddels zijn mijn voorgenomen mindfulness gedachten naar de achtergrond verdwenen en probeer ik me te focussen op de te hard openslaande deur die er binnen enkele minuten gegarandeerd aan zit te komen. Snel trek ik nog een quasi sexy nachthemd of zijden pyama aan zodat de camera later ook nog iets “leuks” kan vastleggen i.p.v enkel oorverdovend lawaai en hyper heen en weer springende stuiterballen. Dan is daar het moment van trapje lopen. Het liefst duwen ze elkaar eraf om als eerste te eindigen voor mijn slaapkamerdeur. Dat competitieve zit er al vroeg in, net jongens… En ja hoor, eentje valt bijna de trap af, de ander luistert niet naar vaders, die van één jaar zit al bijna onopgemerkt bovenaan diezelfde trap terwijl de oudste zichzelf de privileges toe heeft geeigend de deur al open te zwaaien om luidkeels en vooral solistisch de welbekende moederdag aria in te zetten.

Papa boos en nog steeds onder aan de trap, nummer vier heeft het cadeautje van nummer drie lekker verstopt en dan is die gezellige moederdag nog niet eens begonnen. Terwijl ik mijn haar mooi naar voren drapeer, very natural natuurlijk, bekijk ik mezelf  in de spiegel alvorens de camera op me gericht gaat worden en bedenk me dan dat ik die allesbehalve zogenaamde relaxte mindfulness mama ben, maar natuurlijk ga ik dat gewoon spelen, al is het maar om er later op terugkijkend iedereen een geweldige indruk te verschaffen van hoe geweldig die moederdagen verliepen bij ons thuis.

Ik voel me rijk. Rijk met mijn mannen en probeer mijn gezicht in de plooi te houden als ze uiteindelijk in de slaapkamer staan. De openslaande deur schuurt net als vorig jaar nog maar eens een stuk af van het behang terwijl de een na oudste met de camera op z’n kop al filmend binnen huppelt. De wereld op z’n kop, wat een chaos eigenlijk,  is het eerste dat me te binnenschiet. Die van twee komt me direkt een knuffel geven en alvast ook maar mijn cadeautje, die hij waarschijnlijk halverwege de trap al heeft genuttigd, want de bruine vlekken op het dekbed en mijn wang verraden zijn sluwe daden. De vier oudsten hebben weer hun best gedaan op school en geven me trots zoals dat ieder jaar gaat hun zelfgemaakte macaroniketting, de nog nat beschilderde moederdag glaasjes en het in hun beleving getekende mama portret.

Cadeautjes worden zoals elk jaar opengescheurd alvorens ik ze uberhaupt heb zien liggen laat staan uitpakken. Het zinnetje “geef het cadeautje maar aan mama” word elk jaar weer steevast aangehoord voor “ik maak het cadeautje zelf lekker open”. Haarelastiekjes, badschuim, chocola, hartjes, lintjes, kaartjes en tekeningen maar ook de beschuitkruimels, proppen papier, snotdoekjes en vieze vetvlekken neem ik steevast op de koop toe.

Met die blije opgewonden smoeltjes speel ik het moederdagspel van harte mee. Natuurlijk ben ik de leukste, liefste, knapste en gezelligste moeder van de wereld. Natuurlijk ben ik dat, kijk maar naar mijn bengeltjes, zij geloven het ook. Wie ben ik dan om dat in twijfel te trekken? En na een uur van “oohh en aah, wat mooi, wat knap van jullie en wat is mama weer verwend”- volzinnen struinen ze weer net zo snel naar beneden om hun eigen ding te doen en is er geen spoortje van moederdag meer te bekennen. Dat is het moment dat ik mezelf nog maar eens in de spiegel bekijk. Het enige dat ik zie is het spiegelbeeld van een mama in een inmiddels soort van vuilnisbeltbed met haar dat alle kanten op lijkt te springen. Alles behalve een prinsessenleven denk ik, maar voel ik me de koning te rijk met al mijn mannetjes…dan maar weer even geen mindfulness mamadag.

Visited 17 times, 1 visit(s) today