‘Blijven jullie gezellig eten met de kinderen?’ Dit soort goedbedoelde uitnodigingen echoën nog regelmatig door mijn hoofd. ‘Euh ja, leuk! Maar wat eten jullie dan? Onze kinderen lusten niet zo veel.’ Het schaamrood stijgt weer eens naar mijn kaken. En eenmaal aan tafel kijk ik vol jaloezie toe hoe de kinderen van mijn vriendin heerlijk smullen en die zeurpieten van mij met lange tanden aan tafel zitten. Gaat dit ooit over?
Gelukkig kan ik deze vraag met een voorzichtig ‘ja’ beantwoorden. Niet dat mijn twee oudsten van 9 en 7 opeens in de categorie ‘alleseters’ thuis horen. Nee zeg, keep on dreaming. Maar… we hebben het alweer gezellig aan tafel. En dat is meer dan goud waard! Want waar we onze kroost nog enigszins konden ‘coachen’ in slapen, of in ieder geval in bed houden, eten is een probleem van een heel andere orde.
Tel je zegeningen
Krijgen mijn kinderen wel genoeg gezonde voedingsstoffen binnen? Tel je zegeningen! Ik hield een tijdje bij wat onze dame en heer op een dag aan gezonde voeding binnen kregen. En eigenlijk viel het best mee. Ten minste, als je pindakaas en appelstroop mee mag rekenen tot de gezonde voedingswaren. Boterhammen (ook met kaas en worst): geen probleem! Yes!
Wees creatief
Eetmoment twee: een pittige uitdaging in ons huis. Zeker met een steevaste fruit-weigeraar. Zelfs appelmoes ging er niet in. Dan maar vitaminesupplementen die eruit zien en smaken als lekkere snoepjes. De bijsluiter, die met koeienletters je positieve houding de grond in boort met de mededeling dat je kind ook ECHT fruit moet eten, sloeg ik maar even over. En diksap! Ook zo’n geweldige vitaminebom! Ook al is dat volgens de tandarts dan weer slecht voor het gebit Dan poetsen we maar een keer extra. Ook al moet dat in de houdgreep.
Trukendoos
Maar poeh. De zwaarste beproeving van de dag. Het avondeten! De stress slaat al toe als je er alleen al aan denkt. Het avondeten liep meer dan regelmatig uit op één grote teleurstelling en frustratie. De hele trukendoos heb ik uit de kast gehaald voor dit monsterlijke moment van de dag. Van kleine hoeveelheden op het bord tot een feestelijk gedekte tafel. Hoe kon ik zo naïef zijn te denken dat mijn kinderen daar in trappen? De kaken gingen stijf op elkaar en lukte het om één hapje erin te krijgen, mijn zoon kokhalsde het er weer ‘vrolijk’ uit. Helaas, alle welgemeende tips ten spijt, mijn kinderen zijn eigenwijs en geven niet op!
Wanneer gaat het beter?
Maar wanneer keerde het tij? Niet van de ene op de andere dag, kan ik je verklappen. Toen de oudsten beiden naar school gingen, klommen we langzaam heuvelopwaarts (nee, van bergopwaarts spreken, is te optimistisch). En nog steeds zie ik regelmatig opgetrokken neuzen en hoor ik een verafschuwend ‘gatver’ door de kamer roepen. Spaarzame reacties als ‘niet zo vies’, ‘best lekker’ of ‘mjammie’ klinken mij dan ook als muziek in de oren. Vooral natuurlijk als de gehele aanbevolen schijf van 5 op het menu staat. Vooralsnog heerste er slechts een jubelstemming bij het uitspreken van een van de befaamde p-menu’s. De pannenkoek, pasta, pizza of patat.
Het geheim
Het geheim van de moeder met een slechte eter? Laat het los, blijf je trukendoos trouw, maar laat je er niet door frustreren. En ik zal eerlijk bekennen: ik kookte vaker dan mij lief was apart voor onze fijnproevers. Dat resulteerde in meer dan regelmatig (kale) pasta met knakworst, afgewisseld door vissticks. En als groenten: erwtjes en worteltjes. En vader en moeder konden eindelijk weer eens wat exotischer eten. Heerlijk!
En hé! Waar maak ik mij ook druk om? Mijn kinderen zien er gezond uit, ontwikkelen zich volgens de curves, hebben energie voor tien en zijn zelden of nooit ziek.
Dan toch nog een paar basistips:
- Eet op vaste tijdstippen en niet te laat.
- Geen tussendoortjes of veel drinken voordat je kind aan tafel gaat
- Laat je kind zelf kiezen hoeveel het eet. Maak je geen zorgen wanneer het eens weinig of niets eet.
- Dwing nooit tot eten.
- Beloon of straf niet omwille van goed of slecht eten.
- Neem rustig de tijd, maar laat je kind niet te lang aan tafel zitten
- De smaak van een kind is in ontwikkeling. Pas na gemiddeld acht tot negen keren proeven herkennen en waarderen kinderen een nieuwe smaak.
- Geef aan dat je kind altijd moet proeven van wat er op tafel komt, minstens één hapje.
