“Hoezo geschokt? Wij wisten het al jaren” zijn de eerste woorden die ik tegen de psycholoog zeg als zij ons vertelt dat Pepijn PDD-nos heeft. Vanaf dat hij één jaar is, weet ik als moeder al dat er iets met dit ventje is. Maar wat is de weg lang geweest die we hebben moeten gaan. En wat heb ik veel aan mezelf getwijfeld. Ook doordat de hulpverleners niets konden ontdekken en daardoor de vinger naar de ouders uit stak. Dat heeft heel veel kapot gemaakt. En het zal nog lang duren voordat ik hardop kan zeggen: ” ik ben een hele goede moeder”.
Na twee jaar geen therapeuten en onderzoek, loopt het thuis zo uit de hand met ruzie tussen Pepijn en Merijn, dat we toch weer richting de huisarts moeten. Gelukkig gelooft zij in ons en stuurt ons door naar de volgende psycholoog. Aanvankelijk ziet de psycholoog opnieuw geen kenmerken van autisme bij Pepijn, maar bij de eerste gezinssessie komt alles aan het licht. Dit mannetje weet het heel goed te verbloemen, maar er is wel degelijk iets aan de hand. Hoe erg het ook klinkt; na zeven jaar vechten ben ik blij met de sticker PDD-nos. Nu kunnen we daadwerkelijk iets gaan doen. We kunnen dit kind en ook ons zelf gaan helpen. Ik stort me in alle vormen van autisme en leer Pepijn steeds beter begrijpen en accepteren. Ik verslind het ene boek na het ander en begin steeds meer inzicht te krijgen. Helemaal begrijpen kun je het natuurlijk nooit want zelf ben je zo anders. Maar ik ga er voor vechten want: Pepijn, je bent zo mooi en bijzonder en ik wil er helemaal voor jou zijn!
