Hechtingsproblemen, wanneer beginnen ze en wat te doen?

hechtingsproblemen

In een hectiek van fel TL-licht, nerveus heen en weer lopend personeel, gerinkel van metaal, een geur van ontsmettingsmiddel, tegen het kraambed botsende karretjes, die bedreigende eentonigheid van de hartmonitor, belemmerende infusen en gemis van haar echtgenote.. .Alleen maar: dat kind moet er uit, nu!  Alles mag van haar. “Mevrouw: we zullen het kind NU moeten halen”.

Dit alles passeert haar gedachten als ze alleen in ziekenhuisbed ligt, vol  spanning hoe het met de baby in de couveuse gaat, die ze nauwelijks heeft gezien, aangezien er complicaties waren. Welke? Wat is er misgegaan? Waarom moet dat kind zo beginnen, zonder haar? Ze wil haar baby vasthouden maar is nog te verdoofd om iets te bedenken hoe ze dat voor elkaar krijgt. Misschien zonder het te beseffen hebben we, voordat we geboren worden  al menigmaal het proces van hechten en onthechten meegemaakt. En zoals betoogd in een vorig artikel zijn zulke ‘wisselingen van de wacht’ kwetsbare perioden.

Nu is het zo dat door bepaalde krachten ons lichaam bij elkaar gehouden wordt en niet uiteenvalt in onze miljarden cellen Zo’n aantrekkingskracht van gelijke eenheden noemt men in de natuurkunde cohesie. Ons lichaam stoot sommige delen af, als ze niet meer bruikbaar zijn, hun doel hebben gediend of anders schadelijk kunnen worden. Zo sterven er dagelijks miljoenen cellen en verliezen we haren en huidcellen.

Banden

Onze eigen cellen hebben de sterkste binding, zodat we één geheel blijven. Biologisch gezien zijn we als mensen nauw aan elkaar verwant, feitelijk allemaal familie. We worden dus steeds naar elkaar toe getrokken. Hoe groter de overeenkomst is tussen twee individuen, hoe sterker de aantrekking. Hierbij spelen verdere nuances een rol, in de mate waarin mensen elkaar dus aantrekken. We kennen de sterkere band tussen familieleden, de nog sterkere tussen tweelingen. Dat is niet alleen biologisch door de erfelijkheid bepaald, maar ook door onze onbewuste en bewuste herinneringen.

Overeenkomst in gebeurtenissen smeedt een band. Op dit niveau spelen beide hersenhelften een rol. De linker, die het feest der herkenning kent. Dit speelt een rol bij lotgenotencontact e.d. De rechterhelft, vooral vanwege een van haar hoofdfuncties, het zoeken van verbinding, wisselt de ervaringen uit. Dit uitwisselen gaat bijna ongemerkt en in een hoog tempo. We herkennen dit als de match, het klikt. Die klik is niet rationeel te verklaren, ofschoon we uit onze ervaring weten dat de binding grotendeels door het onbewuste, de rechterhelft, wordt bepaald. Wanneer we deze in Nucleussessies raadplegen, blijkt dat keer op keer. De sterkste hechting vindt plaats bij de sterkste biologische overeenkomst en een  geruststellende voorzienende hechting .

Eisprong en ontvangenis

Even terug naar het begin: uit de tros eicellen wordt op zeker  moment een van hen gelanceerd: de eisprong, wat een eerste onthechting is. Het komt los van het lichaam te liggen in de ingang van de eileider. Daar wacht het op een nieuwe soort van verbinden, die met een zaadcel. Deze verbinding gaat met een ingewikkeld proces gepaard tot uiteindelijk een verbinding definitief tot stand komt met de chromosomen.

Dan vindt er opnieuw een moment van hechting plaats. Feitelijk is dat de ontvangenis. Het lichaam van de moeder moet deze half vreemde cel accepteren, ontvangen en zich er dus mee verbinden. Wij weten dat deze verbinding niet altijd optimaal is. We hebben al eerder opgemerkt, dat dit moment de onbewuste ontdekking van de vrouw is, dat ze in verwachting is. Sommige weten dat vanaf dag 1, andere worden dat later met het uitblijven van de menstruatie, bewust.

De kwaliteit van de verbinding wordt verder weerspiegeld in de reis door de eileider, op weg naar de baarmoeder. Door diverse oorzaken kan die reis of voorspoedig of moeizaam verlopen, energiek of vol obstakels. Uit onze ervaringen  zijn dat eerdere ervaringen van een der ouders of beiden, herhaald worden. Maar de eerste hechting kan ook verstoord worden door vrees voor zwangerschap, andere ambities dan de zwangerschap en gebeurtenissen van de oma van dit nieuwe kind, verstoorde ouderrelaties etc.

Intussen vindt na de eileiderreis een hernieuwde hechting plaats bij de innesteling. Het verleden van de ouders en de huidige omstandigheden bepalen opnieuw de kwaliteit van deze hechting. Schrik over de ontdekking van zwangerschap zal de hechting verstoren en uit onze ervaring zal dit type kind een pleaser worden, onzeker van het bestaansrecht.

Zelfs de overweging van een abortus wordt feilloos geregistreerd en zal relatieproblemen later geven.

Geruststelling

Een veel later belangrijk hechtingsmoment is bij de geboorte. Het is een dramatische onthechting van het moederlichaam en veel moet het kind in korte tijd zelf gaan doen. Wat heeft het kind dan een geruststelling en bemoediging nodig! Daarin werd voorzien doordat de moeder, behalve met een overvloed aan het knuffelhormoon (oxocytine) ook het kind direct na de geboorte moet aankijken.

De pasgeborene heeft een sjabloon voor gezichten (die het nooit heeft gezien) en weet waar het naar moet kijken. Een goede hechting zou moeten plaatsvinden alvorens de baby gaat drinken. Ook het contact met de borst is een verdere versteviging van de band, die vanaf die tijd niet alleen fysiek is, maar ook via de energetische weg. Via deze band wordt druk gecommuniceerd op onbewust niveau.

Voor zover wij nu weten is die energetische band blijvend en we maken er gebruik van in zg. simultaansessies. We verklaren met deze band ook de fijne afstemming  van de moedermelksamenstelling, afgestemd op de op dat moment noodzakelijke behoeften bij het kind. In de Chinese geneeskunde wordt het ziek kind via de moeder behandeld, vanuit hetzelfde principe.

De meeste hechtingsproblemen ontstaan bij medisch ingrijpen bij de geboorte, Er is stress, veel haast en vaak geen tijd voor het hechtingmoment en de couveuse maakt het nog erger. Direct na de geboorte is het meest optimale moment voor deze hechting, de geruststellende blik van de moeder.

9 maanden later vindt volgens de prenatale psychologie de psychische geboorte plaats.  Als de hechting eerder niet goed is verlopen toont het kind in die tijd angstig hechtingsgedrag, eenkennigheid en problemen met nieuwere relaties. Men zegt dat na 9 maanden men de kwaliteit van de eerste hechting vér voor de geboorte, is af te lezen.

Door de Nucleussessies kunnen we echter de hechting later alsnog herstellen. Dit komt omdat het volmaakte programma wel aanwezig is. Het is alleen evt. niet ‘aangezet ‘ (zie epigenetica). Door alsnog beroep te doen op dit programma, begint het te werken en kan de band hersteld of aangegaan worden. Dat uit zich niet alleen bij kinderen, maar die verbetering werkt ook bij oudere kinderen en volwassenen.

Samenvatting

Er zijn al voor de geboorte diverse hechting- en onthechtingmomenten, zoals bij de eisprong, de bevruchting, de innesteling en de geboorte zelf. Wat er op zulke cruciale momenten speelt, heeft grote invloed op de kwaliteit van de band die dan ontstaat…of niet. Schrik, ruzie, maar ook traumatisch verleden van grootouders en ouders zelf kunnen die kwaliteit negatief beïnvloeden. Ook medisch ingrijpen, pijnstillers en couveuseverblijf zullen voor latere hechtingsproblemen kunnen  zorgen. Het is de taak van de Nucleus therapeut die verstoorde hechtingsmomenten op te sporen en te herstellen. Die match kan alsnog, op elke leeftijd.

<p style=”text-align: right;”><span style=”color: #999999;”><em>Uitgelichte afbeelding: <a style=”color: #999999;” href=”http://www.shutterstock.com/” target=”_blank” rel=”nofollow”>Shutterstock</a></em></span></p>

Visited 81 times, 1 visit(s) today